Film łączy w sobie elementy opowieści wojennej i romansu. Historia rozpoczyna się w momencie, kiedy pięciu francuskich rekrutów próbuje przedrzeć się przez teren pomiędzy dwiema walczącymi ze sobą armiami - francuską i niemiecką - i najprawdopodobniej wszyscy zostają skazani na śmierć za próbę dezercji. Dwa lata później Mathilde, ukochana najmłodszego z żołnierzy, rozpoczyna żmudne poszukiwania, w wyniku których dowiaduje się, że jej narzeczony wciąż żyje.

Matylda jest Amelią czasów I wojny – podobne dziwactwa, maniery – Tautou gra tę postać na identycznej nucie. Wszyscy ważniejsi bohaterowie mają swoje dossier, w zbliżonej roli pojawia się Dominique Pinon, mnóstwo chwytów formalnych przypomina jako żywo poprzedni film Jeuneta. I znów zastanawia mnie to samo, co przy „Amelii” – jak to możliwe, że człowiek obdarzony tak niesamowitą wrażliwością wizualną jak Jeunet, nie potrafi zmusić widza do jakichś większych emocji, kolejny raz serwując obraz perfekcyjny plastycznie i jednocześnie zaskakująco mało angażujący.

Film porównywany jest do "Amelii" i rzeczywiście obrazy mają ze sobą wiele wspólnego, ale podobieństwo nie tyle dotyczy głównych bohaterek (Matylda i Amelia to jednak osoby mocno od siebie różne), co ze sposobu opowiadania Jeuneta. Opartego na szczegółach i szczególikach, do których wraca w ciągu trwania filmu, nieustannej zmiany miejsca akcji, retrospekcjach, dygresjach, ukazywaniu snów i marzeń bohaterów oraz charakteryzowaniu ich poprzez śmieszne dziwactwa. W "Amelii" ten sposób prowadzenia narracji wynikał z postaci głównej bohaterki (widz oglądał świat oczami Amelii), w "Zaręczynach..." jest inaczej – tu wszystkie postacie są dziwne, a wydarzenia układają się w nieprawdopodobny splot wypadków, ponieważ tak widzi je reżyser, a nie Matylda. I to pierwszy problem filmu - owa romantyczno-humorystyczna poetyka jakoś nie pasuje do tematyki wojennej. Problem drugi, to że te zachwycające formalnie i wizualnie obrazy niosą w sobie wiele różnych opowiastek, ale sumarycznie składają się w dość banalną całość. Śledztwo Matyldy po godzinie seansu nuży, a całość jest zbyt barokowa, aby wzbudzić jakieś prawdziwe emocje.

Znakomity rewers do "Amelii". "Amelię" krytykowano za pokazanie przesłodzonego portretu Francji, "Długie zaręczyny" pokazują, jak narodziła się ta Francja, którą można tak przesłodzić. Narodziła się w koszmarze pierwszej wojny światowej, który dopiero przeistoczył oligarchiczną trzecią republikę w coś z grubsza przypominającego nowoczesną demokrację - ale do ostatecznego urzeczywistnienia tego dzieła trzeba było jeszcze "zabić Petaina" (to fantastyczne, że w tym filmie pojawia się ten wątek!). Niezwykle widowiskowo odtworzono tutaj pejzaże Francji, których już nie ma - na przykład paryskie Hale (zastąpione nowoczesnym centrum handlowym), dworzec Orsay przed przerobieniem go na muzeum, a nawet otoczenie wieży Eiffla przed wybudowaniem kolumnady Trocadero z okazji wystawy światowej w Paryżu w 1937. A jeszcze nie zdążyłem nic napisać o fantastycznej grze Tautou i wzruszającym wątku miłosnym!

"Jak Amelia poszła na wojnę". Jeunet w zadziwiająco umiejętny sposób połączył słodycz swego poprzedniego filmu z brutalnością "Szeregowca Ryana", a może nawet poszedł w tej brutalności dalej niż Spielberg. Kino dla miłośników filmowych koktajli, tych dobrze wstrząśniętych (nie zmieszanych).

Przerost formy nad treścią, a ta forma jednak jest już nam znana - bo chwyty z "Amelii" pojawiają się tu w formie bardzo zbliżonej. Ale jednak nie jest to "Amelia", to film dużo bardziej ponury i drapieżny, a sama forma to znów mistrzostwo świata. Co ważniejsze ta forma jednak ani na chwilę nie przysłania całościowej wymowy filmu. Zestawienie przerysowanego świata bitwy pod Verdun z przerysowaną arkadią powojennego spokoju powoduje dokładnie to o co chodziło reżyserowi - podkreślenie okropieństw wojny. Zawiła intryga oparta na pomyśle śledztwa jednak wciąga i powoduje chęć dowiedzenia się prawdy. A każdy laur należy się Tatou, która stworzyła postać wiarygodną, nie kopiując swych poprzednich ról. Na uwagę zasługuje także poruszający epizod Jodie Foster. I co tu dużo gadać, parę razy się wzruszyłem.