Wenecja, osiemnasty wiek. Giacomo Casanova, słynny uwodziciel, awanturnik i pisarz, spotyka Francescę Bruni, pierwszą kobietę, która skutecznie opiera się jego zalotom. Nie chce się przyznać sam przed sobą, że zakochał się od pierwszego wejrzenia w nieprzystępnej dziewczynie.

Komedia kostiumowa bez bożej iskry, ale nie bez wdzięku. Aktorzy całkiem sympatyczni, akcja całkiem wartka, film całkiem znośny, jeśli nie ma się obsesji na punkcie tzw. prawdy historycznej, z czego zresztą Hallstrom bardzo ładnie zakpił w finale, kiedy to okazuje się – UWAGA, SPOILER! – że wcale nie oglądaliśmy filmu o tym prawdziwym Casanovie.

Do czego to doszło! Nigdy nie przypuszczałam, że Casanova może stać się bohaterem filmu dla dzieci i myliłam się całkowicie! Lasse Hallstrom przerobił weneckiego uwodziciela kogoś w rodzaju Zorra skrzyżowanego z D'Artagnianem i zafundował nam przygodową opowiastkę, której erotyzm sprowadza się do westchnień, omdleń i rozrzuconych tu i ówdzie ubrań; zaś intelektualna zawartość przypomina elementarz Falskiego. Całość została podana, mimo kostiumu, w bardzo współczesny sposób i gdyby nie muzyka z epoki (potwornie zresztą natrętna) zapomnielibyśmy, że było to dawno, dawno temu. Nie ukrywam, że z utęsknieniem czekam teraz na biografię Markiza de Sade dla klas pierwszych.

Heath Ledger (od czasu "Tajemnicy Brokeback Mountain" należy mówić na niego Lodżer) sprytnie zrobił, że po zagraniu kowboja-geja wcielił się w okaz męskości i wulkan testosteronu. Casanovę gra całkiem sympatycznie i robi z niego odpowiednik Zorro, który zamiast mieczem wojuje czymś bardziej symbolicznym. Zamiast jednak całkowicie pójść w klimat płaszcza i szpady, twórcy chcieli trochę uszczknąć z Felliniego i pogłębić psychologię postaci, co wyszło im nieudolnie i byłoby lepiej, gdyby w ogóle z tego zrezygnowali. Sceny akcji nie są też zbyt częste i jakoś specjalnie widowiskowe, dlatego jest wiele mało ciekawych wypełniaczy miłosno-komediowych, które nie są ani romantyczne, ani wyjątkowo śmieszne. Śmieszne są jedynie momenty, w których pojawia się Jeremy Irons i swoimi tekstami ośmiesza kościół katolicki (przywracanie kobietom dziewictwa). A i końcówka jest wyjątkowo udana, bo – podobnie jak w finale "Troi" – próbuje się urealnić mityczne dokonanie.