Dwaj młodzi piloci, Rafe McCawley i Danny Walker są sobie bliscy niczym rodzeni bracia. Razem się wychowywali, razem uczyli się latać pilotując samoloty opylające pola, teraz obaj służą w lotnictwie wojskowym. Rafe poznaje piękną Evelyn Stewart, pielęgniarkę ze szpitala wojskowego. Zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia, ona jednak nie jest przekonana co do szczerości jego intencji. W końcu jednak odwzajemnia jego uczucia. Tymczasem w tajemnicy przed Evelyn i Dannym, Rafe wstępuje do elitarnego Orlego Szwadronu, który wspomaga Brytyjczyków w bitwie o Anglię.

Nie czepiałbym się patosu i przekłamywania historii (w końcu musiałbym być idiotą, chcąc uczyć się historii z hollywoodzkich blockbusterów, a już idiotą do kwadratu, chcąc się jej uczyć z filmów Michaela Baya), gdyby cały film był tak widowiskowy jak 20 minut bombardowania Pearl Harbor. Ale nie jest, a proporcja „20 minut filmu wojennego / 160 minut melodramatu” nie bardzo mi odpowiada. Tym bardziej, że ten melodramat to czysty smalec – najgorsza chyba rola Afflecka, standardowo drewniany Hartnett, lalkowato sztuczna Beckinsale, dialogi Wallace’a tak fatalne, że trudno uwierzyć, że ten sam facet napisał „Braveheart”. Jedyna jak do tej pory wtopa w karierze Baya, ale za to spektakularna jak mało która przed nią w megabudżetowym kinie.

Michael Bay ma niewątpliwy talent do efektownego łubudu. I gdyby na efektownym łubudu poprzestał, dostalibyśmy jeden z najbardziej widowiskowych filmów wojennych dekady. Niestety, producenci, pragnąc zapewne powtórzyć megasukces „Titanica”, założyli, że „Pearl Harbor” będzie krzyżówką kina wojennego i melodramatu, z naciskiem na to drugie. W efekcie Bay zaserwował widzom szczyptę batalistycznych emocji i ponad dwie godziny drewnianej nudy rodem z serialu (ona nie wie, że on żyje i kręci z jego kumplem, on nieoczekiwanie wraca, itd…). Szkoda. Podobały mi się ujęcia z dzieciakami witającymi eskadry japońskich samolotów, no i genialna scena z bombą wylatującą z luku i przebijającą kolejne pokłady amerykańskiego okrętu.

Retro-romans i neo-rozpierducha, czyli pół żartem, pół serio.

Z reguły nie przejmuję się niezgodnościami z prawdą historyczną („Gladiator” rulez), ale jako że byłem niegdyś pasjonatem historii wojny na Pacyfiku, to jednak piramidalne bzdury pokazane w „Pearl Harbor” irytują mocno. Do tego dochodzi patos i drewniane aktorstwo praktycznie całej ekipy. Ech, żeby to było rekompensowane przez akcję – ale tej jest tylko ok. 40 minut na 3 h, na dodatek w pełni broni się jedynie scena nalotu, późniejsze walki powietrzne są dziwnie wyprane z emocji. Krótko mówiąc – niewypał.