Opowieść o kilku osobach, których losy, czasem nieświadomie, splatają się podczas najgorętszego dnia roku w Oslo. Śledzimy parę, która właśnie dowiedziała się, że ich nowonarodzone dziecko ma niewielkie szanse na przeżycie. Jest Bodil, gwiazda pop, którą gasnąca sława doprowadziła do próby samobójczej. Poznajemy kleptomana Leona, zamkniętego w szpitalu psychiatrycznym, szukającego Asy, z którą 10 lat wcześniej postanowili się pobrać.

Twórcy tak bardzo chcieli stworzyć norweskie „Na skróty”, że poszli na skróty – skoncentrowali się na formie, konstrukcji, a fabuła, rysunek postaci wydały im się najwyraźniej zbędne, skoro zadowoliły ich prawie same cytaty z amerykańskich klasyków, doprawione szczyptą lokalnego folkloru i garścią truizmów. Mnie to nie zadowala.

"Hawaje, Oslo" to doskonały przykład jak blisko bywa od ambitnego kina egzystencjalnego do pretensjonalnego gniota. Gniotem film może nie jest, ale pretensjonalny jest z pewnością i jednak efektem tej złożonej opowieści z życia kilkunastu dziwacznych mieszkańców współczesnego Oslo (z których dwóch jest złodziejami i przeklina po polsku) nie będzie zaduma na sensem życia, lecz wzruszenie ramion. Dość sprawne realizacyjnie, ale puste i tylko udające mówienie o czymś ważnym. "Magnolia" to to nie jest.