Michael zaginął podczas misji pokojowej. Uznano go za zmarłego. To traumatyczne przeżycie odbija się na całej jego rodzinie. Młodszy brat Michaela, Jannik, proponuje jego żonie Sarah i ich córkom opiekę. Nowa rola powoduje, że zbuntowany do tej pory Jannik szybko dojrzewa. I właśnie wtedy umęczony Michael zostaje wypuszczony z obozu wroga. Wraca do domu.

Artystyczny „Pearl Harbor”. Bez efektów.

„Bracia” byłej dogmatyczki Suzanne Bier do scenariusza znanego u nas z „Jabłek Adama” Andersa Thomasa Jensena to przede wszystkim duński produkt eksportowy. Film stworzony świadomie do zdobywania nagród festiwalowych, nie wyłączając oczekiwanego zainteresowania Amerykańskiej Akademii Filmowej (czego akurat osiągnąć się nie udało, ale lista innych nagród robi wrażenie). Wszystko dla osiągnięcia tych celów zostało dobrze przygotowane. Zatrudniono plejadę najlepszych duńskich aktorów, a nawet sprowadzono z powrotem do kraju robiącą od pewnego czasu karierę w Hollywood Connie Nielsen (najlepsza rola w filmie). Połączono ważne tematy współczesne z treściami ponadczasowymi – z jednej strony pojawia się wątek interwencji w Afganistanie i powojennej traumy, z drugiej strony konflikt między dwoma braćmi czy poruszane kwestie winy i kary budzą całkiem słuszne skojarzenia biblijne. Mamy tu więc kino psychologiczne, dramat społeczny, kwestie moralne i nawiązania religijne. Postacie są wyraziście zarysowane, a dramatyczne wydarzenia pozwalają wydobyć z nich nieoczekiwane cechy i zanegować wrażenie zbudowane w pierwszych scenach filmu. Wszystko więc, co powinno tworzyć dobry dramat psychologiczny, wydaje się być na miejscu. A jednak „Bracia”, film znakomicie wyreżyserowany, świetnie zagrany i ciekawie sfotografowany, jako całość sprawia jednak wrażenie zbyt wystudiowanego, zbyt wyrachowanego, aby wzbudzić u widza prawdziwe emocje.