Evan Baxter okazuje się być kolejną osobą wskazaną przez Boga do wypełnienia świętej misji. Właśnie wybrany do Kongresu, Evan wyjeżdża z Buffalo i wraz z rodziną przeprowadza się na przedmieścia Północnej Wirginii. Na miejscu, jego życie zostaje całkowicie wywrócone do góry nogami, kiedy pojawia się Bóg i nakazuje mu zbudowanie Arki.

Drogi widzu. Jeśli masz 40 lat i jesteś fanem Steve’a Carella, to zrezygnuj z wypadu do kina i zapuść lepiej ponownie „40-letniego prawiczka” na DVD. Jeśli masz 30 lat i jesteś fanem Steve’a Carella, to zrezygnuj z wypadu do kina i zapuść lepiej „Małą Miss” na DVD. Jeśli masz 20 lat i jesteś fanem Steve’a Carella, to… coś z tobą nie tak – weź się, chłopaku, ogarnij – twoi kumple siedzą właśnie w kinie na „Transformersach”! Jeśli masz 10 lat… to nie możesz być fanem Steve’a Carella, ale śmiało możesz wyciągnąć babcię na „Evana Wszechmogącego” – całe morze prorodzinnych i proekologicznych wartości, dużo fajnych zwierzątek i taki nadekspresyjny, acz sympatyczny pan w roli głównej. To właśnie Steve Carell. Za często krzyczy i macha rękami? To prawda, ale proszę, nie zrażaj się do niego – za kilkanaście lat jeszcze go docenisz…

Niby-sequel „Bruce’a Wszechmogacego”, na którego narzekałam, a teraz wychodzi, że w porównaniu z najnowszym płodem pana Oedekerka był prawdziwym arcydziełem. Baaaardzo słabiutki, wodnisty scenariusz posypano dla niepoznaki masą efektów specjalnych; autorzy zapomnieli chyba, że taka praktyka uchodzi na sucho jedynie w kinie akcji, gdzie najważniejsze jest, żeby się fajnie strzelali, ale by utrzymać przy życiu komedię, potrzebny jest nie rumor, lecz HUMOR. Biblijny koncept, z początku zabawny, nudzi się już po piętnastu minutach, kiedy odkrywamy, że scenarzyści nie mają nic więcej w zanadrzu. Co gorsza, Steve Carell zupełnie nie nadaje się do swojej roli — albo kiepsko skrywa irytację wywołana faktem, że ktoś napisał mu takie drewniane dialogi. Spektakularna scena kulminacyjna, której realizacja pochłonęła większość olbrzymiego budżetu, jest faktycznie imponująca, ale po chwili zapomina się o niej, a chwilowe dobre wrażenie tonie w prawdziwym potopie gadek-szmatek, lukrowanego moralizatorstwa i ogólnego „kochajmy się”. Pozostaje mieć nadzieję, że wobec katastrofy finansowej o prawdziwie biblijnych proporcjach, jaką ten poroniony obraz był dla Universalu, podobna wpadka nieprędko się powtórzy.

Byłem na seansie z kolegą z uczelni i chociaż miewamy okazyjnie przebłyski elokwencji, rozparci w fotelach w pustej sali rzucaliśmy co chwilę: „Co za pieprzone gówno!”. Nie chcę wiedzieć, kto wyłożył tryliony zielonych na ten chłam, nie chcę myśleć o furtkach i możliwościach dla kolejnych sequeli. Zastanawiałem się nad najniższą oceną, ale wiązałaby się takowa z uczynieniem sucharskiego humoru „Evana” na swój sposób wyjątkowym.

Wielka wtopa za 175 milionów dolców – aż trudno uwierzyć, że ktoś po przeczytaniu scenariusza mógł zatwierdzić taki wydatek na ten niewypał. Efekt – komedia wyjątkowo nieśmieszna, bez pomysłu na fabułę, dopchnięta sztampowymi wątkami o nieuczciwych politykach i rodzinnym kryzysie. Szkoda tylko Carrella, aktora wszak dobrego, który z bliżej niewiadomych powodów zgodził się wziąć w tym udział, ale na planie wyraźnie się męczył.

Mało śmieszna komedia, naszpikowana morałami i hollywoodzkim dydaktyzmem, podparta wątpliwymi odniesieniami biblijnymi. Bardzo to wszystko naciągane. O ile pierwsza część miała swój urok i sens, to sequel wpisuje się w niechlubną tradycję sequeli – jest po prostu niedobry. Znamy Evana jako grającego nieczysto kolegę z pracy Bruce’a. Teraz urasta do rangi pozytywnego bohatera (bohater to za dużo powiedziane). A właściwie to nie ma powodu, by się o tym filmie rozpisywać.