12-letni Timothy i jego matka podczas nocnego spaceru natrafiają na walkę dwóch gangów wilkołaków. Jeden z nich porywa się z atakiem na chłopca, drugi staje w jego obronie. Incydent ten stanie się punktem zwrotnym w życiu Timothy′ego. Wkrótce dowiaduje się on, że gang, który stanął w jego obronie, składa się z jego krewnych...

Trochę „Skowytu”, nieco „Amerykańskiego wilkołaka w Londynie”, szczypta „Od zmierzchu do świtu 3” itd. Twórca „Jasona X” wciąż roztacza przed nami swą radosną wizję kina, polegającą na składaniu kawałków wielu miernych filmów w jedną megamiernotę. Rozwodzić się nie bardzo jest tu nad czym, dość rzec, że nawet głupiutka „Krew jak czekolada”, którą mieliśmy w kinach przed czterema miesiącami, wygląda przy tym jak klasyk podgatunku.

Jaki tam zew, jaki tam skowyt! W tym filmie bestie ukryte w ludzkich ciałach kwilą cicho i bezbarwnie. Jedne z nich opowiadają się powrotem do pełni człowieczeństwa, drugie wolą pozostać przy obecnym statusie. Ten ideologiczny spór ma temperaturę pokojową i smakuje jak ciepła wódka. Układna, konserwatywna historyjka straszy widza i przestrasza złem, które w człowieku drzemie i zaprasza go do domowego ogniska. Przy ognisku jest jednak tak nudno, że już naprawdę lepiej odejść w ciemny las z wilkołakami. Odejść w ciemny las, a film obejść szerokim łukiem.