Historia pewnego wdowca samotnie wychowującego trzy córki i piszącego porady dla rodziców w lokalnej gazecie. Jego surowe zasady moralne wystawione zostaną na próbę, kiedy bez pamięci zakochuje się w narzeczonej swojego młodszego brata.

Brawa za polski tytuł, „Wirujący seks” zyskał groźnego konkurenta! Sam film na szczęście jest dużo lepszy aniżeli sugeruje dystrybutor – bliżej mu do produkcji pokroju „The Family Stone” niż do komromów z Sandrą Bullock.

Film o rozziewie pomiędzy tym, jak każemy żyć innym, a tym, jak żyjemy sami. Steve Carrell jest wybitnym aktorem, który wkłada wielki kunszt w swoją ciapowatość – i jeszcze większy w swą ekranową wrażliwość. Nawet jeśli nie do końca wiemy, co robi w tej całej historii Juliette Binoche, to nie mamy wątpliwości, że Carrell na nią sobie zasłużył.

Jak to ktoś zgrabnie ujął, film o konfrontacji teorii z praktyką. Sugestia zawarta już w tytule, którym polski dystrybutor nie za bardzo się przejął. Carell ewidentnie na Binoche nie zasługuje, bo jest przeciętniackim przeciętniakiem. Jak cały film zresztą.

Czy ktoś już wspominał, że tytuł kandyduje do miana najgłupszego wśród tegorocznych popisów dystrybutorów? Ale poza tym otrzymujemy całkiem przyjemną, nie obrażającą inteligencji widza komedię romantyczną, w której nie ma tak wiele znów komedii, natomiast jest odrobina dramatu. Choć co prawda po seansie przychodzi do głowy, że znów obejrzeliśmy historyjkę o dość banalnym przesłaniu, to solidna realizacja (jedność czasu i miejsca akcji bardzo służy takim filmom), dobra forma Binoche i Carella, a także urok jego filmowych córeczek w pełni to rekompensują.