14-letni Ludwik XIV wie, że pewnego dnia obejmie rządy we Francji. Ale wie również, że wrogowie postarają się zagrodzić mu drogę do tronu. To go deprymuje. Jednakże poprzez taniec do muzyki, którą tworzy dla niego Jean-Baptiste Lully, postać Ludwika nabiera blasku i powoli przeobraża się w Króla Słońce. W klasycznym tańcu Ludwik pokonyje prawa natury i ograniczenia własnego ciała, staje się Bogiem na Ziemi. Lully komponuje muzykę i układa choreografię, a Moliere pisze libretta baletowych popisów Ludwika XIV, zawsze stosownych do rozmiarów władzy, jaką w danym momencie dzierży monarcha. Lully kocha króla miłością platoniczną, ale zaborczą i irracjonalną, której w końcu daje się zaślepić. A to zaślepienie staje się przyczyną upadku kompozytora...

Przede wszystkim warto dla przepysznej barokowej formy, ale historia sama w sobie też całkiem interesująca. Nie trawię współczesnego kina francuskiego, niemniej trzeba przyznać, że w filmie kostiumowym potrafią jeszcze zabłysnąć.

Nierówne, ale ma wielkie momenty - na przykład scenę śmierci Moliera. Podobno - jak twierdzi mój znajomy, interesujący się tamtą muzyką - całkiem wiernie trzyma się faktów historycznych. Jakby 'Amadeusz', tylko jeszcze bardziej wizjonerski i ponury.