Historia kręci się wokół grupy mężczyzn wywodzących się z klasy pracującej Cleveland, którzy dla poprawienia swojej sytuacji finansowej postanawiają obrabować lombard.

Mam wrażenie, że to coś na kształt próby nakręcenia filmu braci Coen bez braci Coen – trochę czarnego humoru, trochę farsy, parę oryginalnych postaci itd. Zawodzi w tym wszystkim ręka reżyserów, bo od pewnego momentu straciłem zainteresowanie rozwojem sytuacji – skoro większośc ekipy raczej błaznuje niż gra, a sytuacje są raczej rozgrywane dla jaj, niż dla opowiedzenia historii, to jak uwierzyć w to, co widać i zaśmiać się z tego jakie figle płata bohaterom złośliwy los.

Remake włoskiej komedii z 1958, jeden z tych filmów, do których zaangażowano kilku znakomitych aktorów i to miało wystarczyć, żeby było śmiesznie. Ale nie jest. Co z tego, że sam Clooney świetnie tu odgrywa epizodyczną rólkę byłego kasiarza o polskich korzeniach – Jerzego – skoro najgorszy odcinek „Jeża Jerzego” jest od tego niewypału niebo zabawniejszy. I pochłania się jakieś 40 razy szybciej. Strata czasu.

Fajny, a niedoceniony przez krytykę kryminał w starym stylu. Niby historia coś jak Ocean’s 11, ale dużo śmieszniejsze, lepiej napisane, no i załoga włamywaczy dużo mniej rozgarnięta niż gang Oceana. Jest coś w tym filmie z czarnego humoru braci Coen; obecność Williama H. Macy’ego jeszcze mocniej przywodzi takie skojarzenia. Film braci Russo jest jednak dużo lżejszy niż dokonania Coenów. Collinwood może wydać się płytkie w porównaniu z gorzkimi rozmyślaniami o naturze ludzkiej, jakich dostarcza np. Fargo, ale mimo wszystko ogląda się z przyjemnością. Zabawna historia, dowcipne dialogi - a biorący udział w przedsięwzięciu znakomici aktorzy (Clooney, Macy, Guzman) sprawiali wrażenie, że dobrze się bawią na planie. Szczególnie urzekł mnie Clooney jako kaleki eks-kasiarz, udzielającego lekcji włamu – do twarzy mu w takiej łajdackiej roli .

Prosta i sympatyczna komedia gangsterska o gangu nieudaczników. Ogląda się bez przykrości i natychmiast zapomina.