Jake, hochsztapler, który naciąga ludzi wykorzystując swój urok osobisty planuje wielkie oszustwo, które ma go ustawić na całe życie i umożliwić zerwanie z dotychczasowym zajęciem. Niestety, okazuje się, że jego "ofiarą" jest księgowy mafii. Nie mogąc oddać kasy, Jake oferuje swe usługi w charakterze... płatnego mordercy. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z jego planem.

Przyzwoita próba naśladowania Mameta, w której najsłabszym ogniwem jest główny aktor (Ed Burns ma niestety charyzmę meduzy) i właśnie wrażenie ciągłego kopiowania cudzego stylu. Ciekawe jest natomiast z punktu widzenia realizacyjnego, że film bez przerwy zdradza brak zaufania reżysera do swoich (dobrych przecież!) aktorów. Nawet krótkie wypowiedzi są tutaj przerywane cięciami montazowymi, a kamera próbuje ciągle się ruszać - jakby Foley nie wierzył, że ktoś z jego ludzi potrafi mówić na ekranie ciekawe. Jedna doskonała scena: Burns z Weisz u Hoffmana. Hoffman kilkoma gestami i zdaniami przejmuje kontrolę nad sytuacją i gra uczestnikami spotkania jak chce.

W stylu Mameta, na szczęście bliżej „Domu gry” niż „Skoku”. Czyli „Kto kogo zrobi w konia vol. 87”, ale kto lubi konwencję, będzie zachwycony. Zabawę w kotka i myszkę skutecznie umila znakomita ścieżka dźwiękowa (od Arethy Franklin poprzez Madonnę po Coldplay), a przede wszystkim gwiazdorska obsada, wśród której brylują Dustin Hoffman (w końcu świetna rola, bodaj najciekawsza od dekady) i olśniewająco piękna jak nigdy dotąd Rachel Weisz.

Poprawna kalka Mameta, z której w pamięci pozostaje jednak tylko rola Hoffmana.

No może nie aż "doskonały", ale z pewnością niezły. Mamet ostatnio się skiepścił i skapcaniał, to dobrze że przynajmniej ktoś jeszcze robi filmy w tym stylu. Parada znakomitych kreacji aktorskich - tylko Garcia trochę jakby przeszarżował, ale tak poza tym, to podobał mi się nawet Dustin Hoffman, którego przeważnie nie lubię. No i cudowny Paul Giamatti, mój nowy idol... zdecydowanie warto iść.

Takie Żądło XXVII. Troszeczkę powyżej średniej, ale bez jakichkolwiek zachwytów. Spokojnie można poczekac na edycję DVD.

Dość dokładne skopiowanie filmów Mameta, czyli kto kogo wykiwa przy wielkim skoku. Nic więc nowego. Niestety dialogi i fabuła nieco ustępują. Rzecz absolutnie poprawna, ale skręcona w nieco męczący sposób (co dla niektórych może być zaletą) i nie angażująca zbytnio emocjonalnie. Nie przekonał mnie też Edward Burns. Wiele elementów przewidywalnych, ale jednak końcowy zwrot zaskakujący. Można obejrzeć.