Jesse i Celine spotykają się po raz pierwszy od dziewięciu lat. Jesse przyjeżdża do Francji z promocją swojej książki. W jednym ze spotkań z czytelnikami bierze udział właśnie Celine.

Nie jest łatwo nakręcić interesujący, niekiedy nawet wzruszający, osiemdziesięciominutowy dialog. Linklaterowi się udało jeszcze lepiej niż za pierwszym razem. Chyba głównie dlatego, że w przeciwieństwie do „Przed wschodem słońca”, Hawke i Delpy grają nie tylko Jessego i Celine, ale też, a może przede wszystkim, Hawke’a i Delpy. Dobre, poruszająco prawdziwe kino. Czekam za 9 lat na „Przed zaćmieniem słońca”.

Trochę za słaby jest środek filmu. Bohaterowie rozmawiają o niczym i zacząłem się nudzić, bardziej koncentrując się na wyłapywaniu licznych błędów w montażu niż na samej opowieści. Wszystko wynagradza jednak początek (spotkanie po latach) i końcówka filmu, w której bohaterowie zdobywają się na bolesną szczerość i podejmują ryzykowne decyzje. Linklaterowi drugi raz udało się nakręcić bardzo powieściowy film, w którym słowa mają większe znaczenie od obrazu. Zaskakujące zaskoczenie, podsycające chrapkę na kolejną odsłonę losów Hawke'a i Delpy. Oby powstała.

Część druga tej romantycznej historii nie ma może świeżości i spontaniczności pierwszej. Delpy i Hawke co prawda znakomicie radzą sobie z wiarygodnym sportretowaniem swoich bohaterów w dziesięć lat później – ale przy całej psychologicznej wiarygodności sam koncept jakoś mi zgrzytał. Ci dwoje, chcący czy niechcący, zgotowali sobie nawzajem takie wielkie rozczarowanie, takie bolesne złamane serce, a spotykając się nagle podejmują rozmowę, jak gdyby nigdy nic - bez śladu zażenowania czy zahamowań? Owszem, słucha się tych ich rozmów z zainteresowaniem, ale trudniej zapomnieć, ze ci dwoje to aktorzy, a cała historia jest zmyślona – co w kontakcie z Before Sunrise przychodziło bez trudu. Mimo wszystko jednak po seansie byłam wzruszona – miło mieć choćby taką nadzieję, ze pośród przedwcześnie scyniczałego pokolenia moich rówieśników ocalało jeszcze paru romantyków.

"Przed wschodem słońca" był filmem romatycznym, "Przed zachodem" jest już melancholijny. Tak rozmawiało dwoje młodych, wchodzących dopiero w dorosłe życie ludzi, tu rozmawiają osoby z pewnym bagażem doświadczeń. Ale rozmowa jest nadal pasjonująca, mówią nie trylko o życiu i miłości, ale i o otaczającym świecie, spieszą się, aby jak najwięcej powiedzieć w ciągu tej półtorej godziny, którą dał im los. Od nieśmiałego wprowadzenia przechodzą do bardziej osobistych wyznań. Tak wspaniałego, płynnego i cały czas inteligentnego dialogu nie widziałem w filmie od czasów ..."Przed wschodem słońca". Ciekawe - w przypadku obu filmów byłem rówieśnikiem bohaterów.