Niskobudżetowa produkcja, w której wzięli udział członkowie Pink Floyd i Led Zeppelin. We wstępie do filmu autorzy z charakterystyczną skromnością stwierdzają, iż ich obraz nie należy do arcydzieł tego pokroju co „Siedmiu samurajów”, „Iwan Groźny” czy „Siódma pieczęć” (tu wmontowana jest scena z „Siódmej pieczęci” – Rycerz i Śmierć patrzą na siebie w milczeniu. Po długiej chwili Śmierć nagłym ruchem przylepia Rycerzowi do twarzy tort), jednakże jest to całkiem zabawny film – kontynuują autorzy. Jeśli widz jest intelektualny karzełkiem, lecz lubi chichotać, to zrobił dobry wybór. A jeśli nie jest „intelektualnym karzełkiem” to znajdzie inne wartości zręcznie ukryte pod błazeńską czapką.

Akcja filmu toczy się w roku 932. Artur obdarzony przez panią Jeziora mieczem Excalibur i mianowany przez nią królem Brytyjczyków namawia pięciu rycerzy: Sir Bedeverea, Sir Lancelota zwanego Odważnym, Sir Galahada zwanego Czystym, Sir Roberta Nie-Tak-Całkiem-Odważnego i Sir Nie-Pojawiającego-Się-W-Tym-Filmie, by przyłączyli się do niego i zostali Rycerzami Okrągłego Stołu. Artur pragnie dotrzeć do zamku Camelot, ale Bóg przemawia do niego z niebios i poleca mu szukać świętego Graala. Te poszukiwania stanowią właściwą treść filmu.

Artur i rycerze Okrągłego Stołu – wedle legendy waleczni, rozważni i sprawiedliwi – w wersji Monty Pythona są tchórzliwi i nie grzeszą mądrością. Nie maja nawet koni, a stukot końskich kopyt imitują uderzając o siebie połówki orzecha kokosowego. Jest w Świętym Graalu wiele perełek najczystszego nonsensu. W swojej pierwotnej wersji, akcja filmu toczyła się współcześnie. Na końcu święty Graal odnajdowano w domu towarowym Harrodsa, w specjalnym dziale „Święty Graal”.