Anglia, około 1830 r. Oliver Twist przebywa w zakładzie dla sierot prowadzonym przez bezwzględnego pana Bumble′a. Sprzedany właścicielowi zakładu pogrzebowego Sowerberry′emu, po bójce z jego zawistnym pomocnikiem chłopiec ucieka do Londynu. Wpada tam w środowisko nieletnich złodziei kieszonkowych, mieszkających w melinie Fagina i pracujących dla niego. Jego pierwsza złodziejska wyprawa kończy się fatalnie...

Polański nie zapowiadał, że kręci film dla kanału tematycznego o kostiumach. A powinien. "Oliver Twist" to filmowa kaligrafia - drobiazgom z epoki poświęcono tu tak niewiarygodną uwagę, że poza nimi nie ma w filmie prawie nic innego. Bo z pewnością nie ma Olivera Twista, którego gra chłopiec przezroczysty jak meduza i niezdolny do wywołania najmniejszej choćby emocji. Porażka, którą reżyser zafundował sobie na własną prośbę w castingu. Jeden świetny Fagin Kingsleya (właśnie jemu daję wszystkie punkty) filmu nie ratuje.

Film jak szkolny bryk – mechanicznie przybliża kolejne wątki powieści, przy żadnym nie zatrzymując się należycie długo. Najlepszy jest w momentach, gdy rozpędza się w kierunku mrocznych rejonów, ale niestety nigdy się w nie ostatecznie nie zapędza, bo reżyser przypomina sobie o certyfikacie PG-13. Jednak najsłabszym elementem „Olivera Twista” jest sam Oliver Twist. Barney Clark nie ma cienia charyzmy czy nawet zwykłego chłopięcego wdzięku i w większości scen sprawia wrażenie przypadkowo zagubionego na planie. A że ów plan wypełniony jest teatralnymi dekoracjami i zaludniony aktorami grającymi z teatralną manierą, całość wypada sztucznie i nieprzekonywająco. Polański wielkim twórcą jest, ale akurat kino familijne powinien zostawić lepszym.

A mnie tam się podobało. Polański zdołał bowiem uniknąć taniego sentymentalizmu, tak typowego dla współczesnych filmów z udziałem dziecięcych aktorów, którzy w większości filmów są tak słodcy i tak wzruszający (vide Dakota Fanning),że nic, tylko się natychmiast porzygać. Podobał mi się też niezwykle Ben Kingsley i zdjęcia Edelmana. I tylko jedno mam zastrzeżenie: nie przywykłam wychodzić z kina po filmie Polańskiego zachwycając się głównie jego formalnymi atutami...

Już raz Polański przejechał się na kontaktach z niepełnoletnimi. I pewnie przejedzie się jeszcze nie raz, póki nie zrozumie, że do dzieci trzeba mieć odpowiednie podejście. Kiedyś przymusił i dał klapsa, to go bachor zaskarżył. Teraz dał wolną rękę i pogłaskał, to go gnojki olały. Dzieciarnia z „Olivera Twista” to banda albo anemików z kamiennymi twarzami, albo nadekspresyjnych klaunów. Dorośli aktorzy, choć troszkę bardziej wstrzemięźliwi, to sami nie dają najlepszego przykładu. Wyjątek stanowi Mark Strong, bardzo dobry jako Toby Crackit, i Turbo w roli Bullseye (Bulaja). Polański trochę za mocno ścisnął sobie pas ugrzecznienia. Momentami próbuje się wyrwać z familijnych więzów i raz na jakiś czas uderza widza mrocznym bacikiem. Ale czymże jest taki wątły bacik przy gigantycznej prorodzinnej rózdze?