Nagrać concept-album o Życiu? Zamknąć na dwóch płytach całe ludzkie istnienie? Zaprząc rocka, metal, trip-hop i hip-hop do egzystencjalnych rozważań i nie popaść w groteskowość? Niemożliwe? Niemożliwe. Choćby Rogucki zapisał się na kurs kreatywnego pisania, pojechał do Tybetu i zamieszkał jako eremita w pustelni, to i tak pozostanie grafomanem z upodobaniem do przesadnie aktorskiej maniery śpiewania. I choćby jego koledzy pobierali nauki u Pendereckiego, zatrudnili za konsoletą Rubina i uwierzyli, że są drugim Toolem – nie dadzą rady, taki to ciężar. Bo na zmierzenie się z takim tematem trzeba by być drugim Haendlem, a co by o Comie nie mówić, to tylko zespół rockowy z rozbuchanym ego. I zamiast wiekopomnego dzieła mamy zwycięzce w mało chwalebnej kategorii „Najbardziej pretensjonalna płyta roku!"

lorem ipsum