Juan Antonio Bayona narobił sobie sprzymierzeńców i wrogów horrorem „Sierociniec”. Jego kolejny, tym razem anglojęzyczny film, pogłębi przepaść między jednymi a drugimi jeszcze bardziej, ponieważ kontynuuje motywy znane z „Sierocińca” – to znaczy tematy rodziny i poświęcenia – w podobnie emocjonalnym, dla niektórych nieznośnym, tonie. Gdyby jednak odjąć od „Niemożliwego” wątek rodziny, pozostaje realizm, czyli niesamowite sceny uderzających o wybrzeże Tajlandii fal tsunami i pozbawione upiększeń obrazy następstw katastrofy. Jeśli kogoś rusza motyw rozdzielenia rodziny, a trzeba zaznaczyć, że Bayona ma rękę do dziecięcych aktorów, to może podczas seansu utopić się we własnych łzach wzruszenia. Reszta prawdopodobnie ugotuje się raczej ze złości, patrząc na obliczone na emocje sceny katastrofy i zmiesza reżysera z tajlandzkim błotem.

Juan Bayona dał wbrew oczekiwaniom nie szarżującą ckliwą a bombastyczną wydmuszkę, lecz perfekcyjnie wyreżyserowane kino katastroficzne, grające na emocjach z zadziwiającą skutecznością. Zestawienie niszczącej potęgi przyrody (uderzenie fal to pomysłowo i efektywnie zrealizowany klasyczny hitchcockowski wybuch podany na talerzu spielbergowskiej widowiskowości) i siły tak kameralnych uczuć budujących rodzinę sprawia, że dramat oglądałem jak na szpilkach, zawzięcie kibicując bohaterom. Twórcy uszanowali równocześnie tragedię tysięcy ofiar – nie ma tu taniego efekciarstwa rodem z filmów o końcu świata Emmericha, więcej jest natomiast fizycznego brudu po katastrofie i duszności tropików, z którymi radzić sobie musi próbująca odnaleźć się i przetrwać ocalała rodzina. „Niemożliwe” jest jednak przede wszystkim udaną pochwałą nadziei, humanizmu i solidarności, w które nie sposób nie uwierzyć.

Nudny, długi i rozciągnięty, a do tego dzieje się tylko we wnętrzach i wybiela postać Lincolna. Nadal nie potrafię zrozumieć, dlaczego na Spielberga i jego ostatni film spuszczono psy. „Lincoln” jest kameralny, niezbyt krótki i raczej monotematyczny, ale również udowadnia, że Spielberg umie nakręcić fascynujący film bez fajerwerków i bez przypodobywania się publiczności masowej. Zarzuty, że „Lincoln” mija się z prawdą historyczną także nie wydają mi się trafione – w końcu to kino, a nie dokument, a i sam scenariusz nie został poświęcony biografii amerykańskiego prezydenta, ale czemuś zupełnie innemu. Dla mnie „Lincoln” to film o dyskursie społecznym, manipulacji politycznej i fantomowość demokracji. To również historia tego, jak upływ czasu zmienia sposób postrzegania rzeczy, a także o tym, że w polityce liczą się tak naprawdę jednostki, wobec czego demokracja okazuje się krucha i chwiejna.

„Drogówka” zdaje się bardziej bolesnym spływem rynsztokiem ku czeluściom grzesznego bagniska (tym razem bagniska współczesności), niż efektownym rajdem po polskich drogach zakończonym pomyślnym zwycięstwem sprawiedliwości. Wojciech Smarzowski, naczelny znawca bagien polskich, zanurzając w nich nas, nie daje nam ochronnych rękawiczek, nie serwuje też finalnego oczyszczenia – a zanurza głęboko, oj głęboko. Błyskotliwym scenariuszem, wycyzelowaną intrygą i adekwatną do tego filmową formą wywołuje równocześnie u widza – tym razem całkiem dosłownie – strużkę wstydliwego potu. Warszawskie błoto brudzi każdego.

Kolejne polskie „cudo”, które przeleżakowało kilka lat na półkach wytwórni, bo nikt nie miał odwagi puścić knota w świat. Film obrastał w legendy, obrastał, aż gdy w końcu ujrzał światło dzienne, okazało się, że może jednak faktycznie byłoby lepiej, gdyby nadal sobie spokojnie ulegał zapomnieniu gdzieś w kącie magazynu. Szczęście w nieszczęściu, że nie jest to aż takie guano, jak „Kac Wawa” czy „Warsaw Dark”, ale wciąż jest się czego mocno wstydzić, nawet jeśli – ku mojemu szczeremu zdumieniu – film posiada kilka wcale zabawnych scen, zaś scenografia i ogólnie techniczna strona produkcji dowodzą mądrego dysponowania budżetem. Patrząc na „Komisarza…” zaczynam się jednak obawiać, że przy tempie, w jakim nasi twórcy „uczą się” robić nowoczesne komedie, nie doczekam czasów, kiedy będzie można bez wahania pójść do kina na polski film i dobrze się na nim bawić…

Adaptacja przetłumaczonej nie tak dawno na język polski powieści hiszpańskiego pisarza Ignacio del Valle „Czas obcych władców”. Z jednej strony – kryminał, z drugiej – film wojenny, choć zdecydowanie przeważa wątek detektywistyczny. Akcja rozgrywa się w 1943 roku na froncie wschodnim, gdzie u boku Niemców w wielkiej krucjacie przeciwko komunizmowi bierze udział również wysłana przez generalissimusa Francisco Franco Błękitna Dywizja. Jest już po klęsce pod Stalingradem, która stała się początkiem końca III Rzeszy. Hiszpanie, z trudem wytrzymujący ekstremalnie trudne warunki zimowe, nie wierzą w ostateczne zwycięstwo. Wielu z nich marzy jedynie o tym, by wrócić do ojczyzny. W takiej sytuacji dowództwem jednostki wstrząsa wieść o popełnionej zbrodni. Na skutej lodem rzece Sławiance odnalezione zostają zwłoki żołnierza z Półwyspu Iberyjskiego – i nie byłoby w tym zapewne nic dziwnego (w końcu trwa wojna), gdyby pod płaszczem nie był on nagi i na dodatek na jego piersi nie widniał wycięty nożem wers z dziecięcej modlitwy: „Pamiętaj, Bóg na ciebie patrzy” (w języku hiszpańskim). Co oznacza tyle, że zbrodni dokonał ktoś ze swoich. Do rozwiązania sprawy zostaje skierowany, zdegradowany do stopnia szeregowca za popełnioną w przeszłości zbrodnię, inspektor kryminalny Arturo Andrade (w tej roli Argentyńczyk Juan Diego Botta), któremu pomaga sierżant Estrada (Víctor Clavijo). By dociec prawdy, Andrade musi zagłębić się w tajemnice Błękitnej Dywizji, a to, czego się dowiaduje, dowodzi jedynie wielkiej demoralizacji żołnierzy, którzy – na co dzień ryzykując życiem – nie mają już do niego żadnego szacunku. Film Gerarda Herrero nakręcony został na Litwie – to plus, bo dzięki temu udało się zapewnić produkcji bliskie realiom plenery; minusem jest natomiast rażąca sztucznością scenografia. Nie do końca też autorzy z Hiszpanii zdawali sobie chyba sprawę z rzeczywistych warunków panujących przy dwudziestu (i więcej) stopniach mrozu, który dla przyzwyczajonych do zdecydowanie wyższych temperatur żołnierzy Franco musiał był jeszcze bardziej dotkliwy. Sama fabuła również nie powala na kolana, a najsłabiej wypada wątek z rytuałami masońskimi. Mimo wszystko trudno uwierzyć w zabójcę, któremu chce się na mrozie wyrzynać na skórze ofiar wierszyki.