Co tu dużo mówić – groch, kapusta, karmelki i soda kaustyczna w jednym. Ten film próbuje być wszystkim naraz. Bay uznał, że „zwykła” młodzieżowa przygodówka z wojującymi robotami już się nie sprzeda i najpierw namieszał z kategorią wiekową (film startuje jak kino familijne, i to takie dla naprawdę małych dzieci, by z czasem przeskoczyć do emeryckich przygód Anthony′ego Hopkinsa), a potem zaczął bez ładu i składu dogęszczać fabułę branymi z prawa i lewa wątkami. Dzięki temu mamy więc dodatkowo silny wątek arturiański z Merlinem układającym się z robotami, mamy alternatywną rzeczywistość (da Vinci, Lincoln i inni chronili tajemnicę istnienia robotów, i to robot zabił Hitlera), mamy sensację à la „Kod Leonarda da Vinci” z lekkim romansem, tajnym stowarzyszeniem i poszukiwaniem artefaktu, mamy inwazję obcych w stylu nowego „Dnia Niepodległości”, mamy też obowiązkowe samochodowe pościgi z niszczeniem tuzinów aut. Jest szybciej, głośniej, z większym rozmachem i zadęciem, ale wcale nie lepiej, mądrzej czy ciekawiej. Owszem, Hopkins wnosi tu sporo ciepła, a jego robot – irytująco C3POkształtny – zapewnia dawkę nawet niezłego humoru, ale sama historia jest tak roztrzepana, najeżona logicznymi dziurami i przygnieciona masą efektów, że przygody bohaterów ani ziębią, ani grzeją, a pod koniec co najwyżej nużą, bo film trwa bite dwie i pół godziny. Muszę jednak przyznać, że ta część jest o oczko lepsza – być może właśnie dzięki Hopkinsowi – od poprzednich dwóch knotów…

Kolejny udany film Alberto Mariniego, scenarzysty „Romasanty” i producenta dwóch pierwszych części „[Rec]”, czyli dynamiczny, pozbawiony pretensjonalności, barwiony drobinami oleiście czarnego humoru slasher z nową wersją zombie – ogniście energicznych, tyle że dość szybko spalających napędzające je świństwo i wracających do rozumnej postaci. Początek historii może specjalnie nie porywa, ale gdy postaci zostaną już naszkicowane, a karty rozdane, akcja rusza z kopyta i nie puszcza do samego końca. Nie jest to pierwszy lepszy slasher z cienką fabułką i dartymi z kartonu pseudopostaciami. Zarówno bohaterowie, jak i cała otoczka historii posiadają odpowiednią głębię, pozwalając widzowi na gładkie wsiąknięcie w historię i odkrywanie detali intrygi wespół z rzuconą gdzieś na hiszpańską prowincję czwórką młodzieżowych opiekunów. Co więcej – „Summer Camp” jest rozrywką na tyle sprytnie skonstruowaną, że nie obraża inteligencji widza i jednocześnie jest daleki od proponowania łatwych, jednoznacznych interpretacyjnie rozwiązań. Świetne kino, wyraźnie u nas niedocenione.

Nie da się ukryć, że wprawdzie akcja „Ave, Cezar!” toczy się w Hollywood, ale nie jest to dzieło tej miary co „Barton Fink”. Nie zmienia to faktu, że nowy film braci Coenów naprawdę warto obejrzeć, gdyż twórcy przygotowali tutaj przezabawne widowisko, które ma szanse przypaść do gustu szczególnie osobom dobrze znającym dokonania amerykańskiej kinematografii sprzed kilkudziesięciu lat. „Ave, Cezar!” jest bowiem filmem o kręceniu filmu, a akcja toczy się w fikcyjnej wytwórni Capitol Pictures w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Z niekłamanym zainteresowaniem obserwujemy więc, jak producent Eddie Mannix niezwykle umiejętnie tuszuje wszelkie kłopotliwe sytuacje wywołane zachowaniem największych gwiazd wytwórni. Szybko możemy się przekonać, że ulubieńcy mas często nie grzeszą ani rozsądkiem, ani przyzwoitością. Prawdziwym wyzwaniem dla Mannixa staje się zaś nagłe zniknięcie Bairda Whitlocka, grającego główną rolę w superprodukcji pod tytułem – a jakżeby inaczej – „Ave, Cezar!”. W tej sytuacji producent daje z siebie wszystko, gdyż każdy dzień nieobecności aktora na planie zdjęciowym oznacza gigantyczne straty dla Capitol Pictures. Tymczasem widzowie doskonale zdają sobie sprawę, że porwanie to miało dość absurdalny przebieg. W tym przypadku Coenowie pozwalają sobie na oczywiste żarty z komisji McCarthy’ego, ale główną atrakcją „Ave, Cezar!” są jednak epizody, które wyraźnie nawiązują do znanych dawnych filmów czy hollywoodzkich anegdot. Dla prawdziwych znawców kina stanowi to niewątpliwą zaletę tego obrazu, ale z drugiej strony dla części osób niektóre żarty mogą okazać się nieco zbyt hermetyczne. Jak przystało na historię dziejącą się w fabryce snów możemy też podziwiać na ekranie znakomite aktorstwo – i dotyczy to zarówno ról pierwszoplanowych (genialny Josh Brolin jako Eddie Mannix i świetny George Clooney grający Bairda Whitlocka), jak i epizodycznych. W efekcie „Ave, Cezar!” jest filmem całkiem udanym i rzeczywiście zabawnym, chociaż nie dorównuje najlepszym dokonaniom Coenów.