Tu pojawia się jedno, podstawowe pytanie – czy drzewiej faktycznie tak się w Chinach jadało, czy jedynie charakteryzatora poniosła fantazja (bo istnieje spora szansa, że ptak jednak był gumowy).

Produkcja pochodzi z 1993 roku i jest nieudaną mieszanką horroru i fantasy, dodatkowo wzbogaconą o akcenty erotyczne. W fabule znalazły się teoretycznie wszystkie niezbędne do zrobienia nietuzinkowego filmu składniki, czyli duchy, kapłani, pojedynki na świetliste promienie, kule i co tam jeszcze, kopane walki, problemy z hardymi władykami, romanse oraz oczywiście kobiecie piersi. Sęk w tym, że wrzucono to wszystko do kotła byle jak, w najmniejszym stopniu nie dbając o wytworzenie choć śladu dramaturgii. W efekcie wyszedł czysty, zdumiewający chaos. Film rozpoczyna się od próby splądrowania grobu. Przebrani za duchy rabusie, którzy przy okazji kopania grobu napadli na dwie przechodzące w pobliżu kobiety i zabrali się za ich gwałcenie, zostają przepędzeni przez wielmożę. Zaraz potem akcja przeskakuje do domu owego wielmoży i koncentruje się na poczynaniach jego syna. Najpierw wszczyna on bójkę z zausznikiem burmistrza, kilka nocy później próbuje zamordować żonę, uważając, że zdradza go z mieszkającym z nimi kuzynem-poetą, a gdy tylko zostaje wyegzorcyzmowany (bo wyszło na to, że działał w letargu), zarzyna szablą tak żonę, jak i kuzyna. Ponownie wyegzorcyzmowany, szybciutko decyduje się na ślub z córką innego wielmoży, znaną mu od dzieciństwa. Tuż przed ślubem narzeczona umiera jednak na jakieś zatrucie i przed ołtarz zostaje doprowadzona – oczywiście w tajemnicy przed panem młodym – siostra zmarłej. Oczywiście związek nie będzie mógł być szczęśliwy, skoro bohater wciąż zachowuje się dziwnie, a w nocy dręczy go krąg kobiecych duchów. W dalszej części filmu, obfitującej w kolejne zgony, pojawiają się jeszcze duchy obu żon (w sensie tej zamordowanej i tej niedoszłej), raczej w miarę przyjaźnie ustosunkowane do bohatera, kapłani, którzy zabierają się do dość idiotycznej walki, w trakcie której na niebie dryfuje na przykład kartonowa łódź, a także dyrygujący wszystkim upiór-szef. Czym „wszystkim"? I dlaczego dyrygujący? Na czyje zlecenie? I skąd w ogóle wzięły się dręczące bohatera duchy kobiet? A także – jak można zmienić eterycznego ducha w materialną ropuchę? Tego to już nie wiadomo, bo wyskakują napisy końcowe.

Film ogólnie rzecz biorąc jest pozbawiony sensu, a ze względu na poszatkowaną, niezbyt zrozumiałą fabułę, trudno czerpać przyjemność nawet z widoku kobiecych wdzięków. Po seansie zaś zostaje w głowie głównie… pieczony ptak.