Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.
Książka roku 2019
Po raz kolejny zapraszamy do głosowania na najlepsze książki minionego roku. Tym razem mamy dla Was 30 pozycji wydanych w 2019. Wybierzcie pięć z nich, aby zagłosować.
Do księgarni marsz: Grudzień 2019 – Styczeń 2020
Grudzień znów był bardzo ubogi wydawniczo, więc u nas pozownie łączone wydanie grudniowo-styczniowe przeglądu zapowiedzi ksiązkowych.
Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
kinowedvd i blu-raykinowedvd i blu-ray
Z filmu wyjęte: (Nie)życie toczy się dalejCo robią zombie, gdy nie śledzi ich obiektyw kamery hollywoodzkiego zdjęciowca? No cóż, niekoniecznie ganiają za świeżymi mózgami…
Jarosław LoretzZ filmu wyjęte: (Nie)życie toczy się dalejCo robią zombie, gdy nie śledzi ich obiektyw kamery hollywoodzkiego zdjęciowca? No cóż, niekoniecznie ganiają za świeżymi mózgami…  Gdy w miasteczkach zombie pojawiają się suto opłacane hollywoodzkie ekipy realizatorskie, rozlega się gremialne charczenie i wycie, a ulicami przeciągają tabuny umarlaków, widowiskowo jęczących „mózgi, świeże mózgi”. Co jednak w sytuacji, gdy twórcy nie są w stanie sypnąć groszem? No cóż, życie idzie zwykłym trybem. Nikt nie zwraca uwagi na kamerę, koncentrując się na codziennych czynnościach, wykonywanych oczywiście bardzo powoli – jak to u zombie. Trzeba choćby zanieść kwiatek do sąsiadów czy zrobić przepierkę coraz mocniej zalatujących menelem ciuchów. Oczywiście takie miasteczko zombie to czysta fikcja, ale trzeba przyznać, że truposze wykonujące codzienne prace – zamierzenie, a nie na zasadzie powtarzania wdrukowanych za życia czynności – nie są zbyt częstym widokiem w filmach eksplorujących tematykę żywej śmierci. Na ogół występują w nich albo bezmyślne istoty kierujące się „instynktem”, albo świadomi konsumenci ludziny, nie mogący lub nie chcący powstrzymać się przed nałogiem. Miłą w tym względzie odmianą jest „Plaga zombie: Zona mutante: Revolución tóxica”, taniutki, amatorski film rodem z odległej Argentyny. To właśnie z niego pochodzi powyższy kadr, z zombie rozwieszającym pranie. Długość tytułu wspomnianego filmu wynika stąd, iż jest to trzecia – i ostatnia – część trylogii. Pierwszy film, „Plaga zombie”, powstał w 1997 roku za całe 120 dolarów i mimo siermiężności efektów zdobył szeroką rzeszę fanów. Tak szeroką, że postanowiono wskrzesić zabitych w finale „Plagi zombie” bohaterów. W 2001 roku ujrzała światło dzienne część druga filmu – nieco droższa, ale zrobiona w tej samej manierze – „Plaga zombie: Zona mutante”. Dopiero dekadę później, w 2011 roku, twórcy nakręcili domknięcie serii. Ale – mimo skoku technologii i posunięcia się aktorów w latach – najświeższy film wciąż wygląda jak dwaj jego starsi bracia. Jest tak samo kiczowaty, tak samo tani wizualnie, i tak samo wredny jeśli chodzi o humor. Oglądając wszystkie trzy historie pod rząd aż trudno uwierzyć, że saga powstawała na przestrzeni blisko piętnastu lat. Zaś co do fabuły – „Plaga zombie” mówi o inwazji zombie, której próbują stawić czoło niedoszły lekarz, przebrzmiały wrestler i mieszkający po sąsiedzku informatyk (dokładniejsze detale podawałem przy okazji jednej z wcześniejszych edycji „Z filmu wyjęte”). W „Pladze zombie: Zona mutante” okazuje się, że nie dość, iż za całą plagą stoją klasyczne ufoki, i to wspierane przez rządowe agendy, to jeszcze truposze nie tyle są truposzami, ile inkubatorami dla ufoków. Jednak czemu konkretnie ufocy zmieniają ludzi w inkubatory, okazuje się dopiero w „Pladze zombie: Zona mutante: Revolución tóxica”. Wychodzi bowiem na to, że jest to zwichrowany proces rozrodu ufoków. Jak tylko truposz się rozpęka i z jego środka wychodzi świeżo wykluty obcy, zostaje zassany na pokład krążącego nad zainfekowanym miastem latającego talerza. Bohaterowie znajdują jednak pomysł, jak pozbyć się ufoków, a co za tym idzie – i zombie. Film jest troszkę słabszy od drugiej części, nieco nudniejszy, ale jednocześnie posiada mnóstwo przednich koncepcji, jak choćby właśnie tych „zwyczajnych” truposzy, którzy starają się nikomu nie wadzić i są mocno zdziwione, gdy bohaterowie próbują je zabijać. Bo w zasadzie to czemu się naprzykrzają, i to akurat w trakcie rozwieszania prania? Po co ta cała agresja? Film naprawdę ogląda się przyjemnie, aczkolwiek muszę przestrzec, że nawet jeśli uda się go gdzieś upolować, to nie ma co liczyć wersję inną niż hiszpańska.  10 lutego 2020 |
Przysłowiowe wkładki mięsne w zupie to utrapienie dziś już nie tak częste, jak ongiś, ale wciąż wiosłująca łapkami w posiłku mucha czy osa może przykuć naszą uwagę. Kiedyś trafiały się też wkładki większe, jak choćby myszy. Ileż wówczas wrzasku! A pomyśleć, co by się działo, gdyby ktoś rzeczywiście trafił na wkładkę z dzisiejszego kadru…
więcej »
Luty w kinach nie zapowiada się jakoś rewelacyjnie, ale kilka propozycji wygląda interesująco.
więcej »
Improwizowane akcje często zaczynają się od pospiesznego naszkicowania sytuacji i ogólnego planu działania. Niekiedy jednak można mieć wątpliwości, czy sporządzenie planu zajęło przysłowiową chwilkę.
więcej »
Alejandro González Iñárritu. Babel.
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. 21 gramów.
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Amores perros.
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky „mother!”
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Noe: Wybrany przez Boga
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Czarny łabędź.
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Zapaśnik.
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Źródło
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Requiem dla snu
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Pi
— Marcin Knyszyński
Zupa z wkładką
— Jarosław Loretz
Planowanie na szybko
— Jarosław Loretz
Obcy po taniości
— Jarosław Loretz
Śliczne japońskie domki
— Jarosław Loretz
Zygzakiem po Neapolu
— Jarosław Loretz
Uwaga, przejście dla pieszych! Do wtorku.
— Jarosław Loretz
Fajerwerki półproduktowe
— Jarosław Loretz
Polska technologia w „Star Treku”
— Jarosław Loretz
Studzienne refleksje
— Jarosław Loretz
Niezgłębione meandry nowoczesnego designu
— Jarosław Loretz
Nazwobójca
— Jarosław Loretz
Siódma dusza po kisielu
— Jarosław Loretz
Wąż zwany Hydrą
— Jarosław Loretz
Pół-wampiry i pół-Niemcy
— Jarosław Loretz
Kiedy rozum śpi, budzą się upiory
— Jarosław Loretz
Światło wiekuiste
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2019 (4/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2019 (3/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2019 (2/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2019 (1/4)
— Jarosław Loretz
