WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić |
Wyszukaj / Kup
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Na rubieżach rzeczywistości: Umieranie wstecz
W odróżnieniu od omawianych ostatnio wesołych i żartobliwych powieści, kolejna książka Philipa K. Dicka jest bardzo mroczna i ponura. „Wbrew wskazówkom zegara” to kolejny poważny krok ku „doświadczeniu 2-3-74” – objawieniom, których następstwem była „trylogia Valis” oraz poważnym pytaniom o naturę wszechrzeczy, Boga i Absolutu. Bo jak wiemy już z „Trzech stygmatów Palmera Eldritcha” Bóg Absolutem być nie musi.
Kurtka warta grzechu
W historii kinematografii wiele przedmiotów miało swoje znaczące pięć minut. Przypomnijcie sobie jak strużka potu ciekła wam po plecach na widok pewnej lalki, serca zdobywał balonik, umysł omamiał jedyny pierścień. Kurtka – główny bohater komedii „Deerskin” Quentina Dupieux – to jednak swoista nowość.
50 najlepszych filmów 2019 r. – finał!
Jak co roku prezentujemy Wam 50 najlepszych – naszym zdaniem – filmów minionych 12 miesięcy, wybranych spośród tych. które były pokazywane w polskich kinach w oficjalnej dystrybucji.
Do sedna: Alejandro González Iñárritu. Birdman.
Choć nazywanie tego filmu jego „opus magnum” może brzmieć nieco pompatycznie, wydaje mi się, że jest to zdecydowanie najlepszy film Iñárritu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
10 filmowych epidemii, zaraz i wirusówJeśli mamy horror opowiadający o epidemii, to prawie na pewno będzie to epidemia zombie. Nie zawsze jednak tak jest. Poniżej znajduje się lista dziesięciu produkcji z wirusami w roli głównej, bez żywych trupów. W sam raz do nadrobienia w czasie narodowej kwarantanny.
Piotr ‘Pi’ Gołębiewski10 filmowych epidemii, zaraz i wirusówJeśli mamy horror opowiadający o epidemii, to prawie na pewno będzie to epidemia zombie. Nie zawsze jednak tak jest. Poniżej znajduje się lista dziesięciu produkcji z wirusami w roli głównej, bez żywych trupów. W sam raz do nadrobienia w czasie narodowej kwarantanny. Zacznijmy od klasyki gore. Pozycja dla tych, którzy nie brzydzą się krwawymi efektami specjalnymi i lubią bardzo czarny humor. Pracownik pewnej restauracji morduje swojego chlebodawcę i ucieka do Afryki, gdzie zaraża się (przez gwałt) tytułową gorączką krwotoczną Eboli. Nie przeszkadza mu to jednak dalej serwować posiłków. W pewnym momencie nawet przerabia na nie kolejnych właścicieli restauracji. Oczywiście pandemia się szerzy, ale główny bohater nic sobie z tego nie robi. Najbardziej uwidacznia to scena, kiedy pluje na ulicy krwią, chcą zarazić jak najwięcej osób. Tylko dla odważnych. Pozostając w temacie gore, można sięgnąć po film pupila Quentina Tarantino, Eli Rotha. Opowiada historię grupy młodzieży, która przybywa do domku w głuszy leśnej na wakacje. Szybko okazuje się, że nieświadomie wkroczyli na teren opanowany przez zarazę, która powoduje odchodzenie ciała od kości. Temat „Śmiertelnej gorączki” okazał się na tyle nośny, że w sumie powstały jeszcze dwie części cyklu oraz remake „jedynki”. Z nich polecam kontynuację z 2009 roku, którą cechuje spora doza czarnego humoru. „Szaleńcy” są czwartym filmem w dorobku mistrza makabry George′a A. Romera. Po romansie z nieco innymi tematami (w tym dramatem), postanowił powrócić do klimatów znanych ze słynnej „Nocy żywych trupów”. Tym razem jednak nie mamy epidemii zombie, a wirus powodujący nagłą agresję u osób nim dotkniętych. Tradycyjnie już reżyser pod płaszczykiem horroru przemyca szereg gorzkich refleksji na temat świata. Między innymi pokazuje bezradność osób, które chcą zrobić coś dobrego (w tym wypadku opanować wirusa), ale grzęzną w natłoku zbytecznego formalizmu. W 2010 roku powstał remake filmu, który u nas wyświetlany był pod tytułem „Obłąkani”, ale ani klimatem, ani głębią nie dorównuje oryginałowi. A skoro przy znanych reżyserach jesteśmy, to w niniejszym zestawieniu nie mogło zabraknąć „Epidemii” Larsa von Triera. To jeden z przykładów kina dla prawdziwych koneserów. Całość bowiem stanowi paradokument o pisaniu scenariusza do filmu na temat epidemii. Lars z kolegą Nielsem Vørselem rozprawiają o tym, jak powinna wyglądać taka produkcja. Rozmowa przerywana jest rewelacyjnie zrealizowanymi sekwencjami z owego powstającego dzieła. Chociażby dla nich warto jest sięgnąć po tę pozycję. I jeszcze jedno wielkie dzieło równie wielkiego reżysera. Od lat waham się, czy najlepszym filmem Gillama jest właśnie „12 małp”, czy „Fisher King”. Za tym pierwszym na pewno przemawia misternie skonstruowana fabuła, która stanowi chyba najlepsze odzwierciedlenie podróży w czasie w światowej kinematografii. A gdzie epidemia? Ano w ponurej przyszłości, z której James Cole (Bruce Willis w życiowej formie) zostaje wysłany w przeszłość, by zbadać sposób w jaki doszło do wybuchu zarazy. Na uwagę zasługuje także genialna rola młodego Brada Pitta. A teraz dla równowagi film, który u nas całkiem przepadł w dystrybucji (nie dorobił się nawet polskiego tytułu). Tu historia jest podobna jak w „Szaleńcach”, wirus powoduje, że ludzie stają się agresywni. Tyle tylko, że dotyczy to wyłącznie dorosłych. Smutny stan rzeczy odkrywają wychowankowie położonego na uboczu ośrodka dla trudnej młodzieży. Starają się przetrwać, ale poza zarażonymi, zagrażają sobie wzajemnie. Do tego dzieciaki wykazują się wyjątkowym okrucieństwem, nie tylko wobec chorych, ale także rówieśników (czy ktoś powiedział „Władca much"? Blisko). „Don′t Grow Up” nie jest jednak typowym survival movie, a alegorią dorastania i przejmowania obowiązków dorosłych. W takim razie jeszcze jeden klimatyczny i minimalistyczny film. Chyba najbardziej ze wszystkich, które znajdziemy w tym rankingu. Akcja dotyczy domu w lesie, w którym zadekowała się rodzina Paula. Będąc głową rodziny, słusznie doszedł do wniosku, że najlepszą metodą na walkę z zewnętrznym zagrożeniem (w tym wypadku tajemniczym wirusem) jest izolacja. Sprawa zaczyna się komplikować, kiedy pod próg zawita druga rodzina, której nie można do końca ufać. Świetny przykład paranoi, ale także ukazania, że najbliżsi są na pierwszym miejscu. Przy okazji można też postawić pytanie, czy w momencie zagrożenia stać nas na skrupuły i zwyczajne, ludzkie odruchy. To teraz coś z zupełnie innej beczki. Będzie o wirusie komputerowym, który jednak znacząco wpływa na losy świata, powodując, że pod jego wpływem ludzie zaczynają popełniać samobójstwa. „Puls”, o którym mówię to remake identycznie zatytułowanego japońskiego horroru z 2001 roku w reżyserii Kiyoshi Kurosawy. Jak łatwo się domyślić oryginał jest lepszy, choć wersja amerykańska została namaszczona przez samego Wesa Cravena. Wydaje mi się jednak, że bardziej pasuje do rankingu, ponieważ doczekała się dwóch kontynuacji, w których ludzie wyrzekli się wszelkiej elektroniki. Kontakt z nią jest co najmniej równie niebezpieczny, jak randka z zombie. Ostrzegam jednak, że o tyle, o ile część pierwszą da się nawet obejrzeć, to z pozostałymi co mniej odporni na tandetę i głupotę, mogą mieć problem. Przechodzimy w świat seriali. Przyznam, że po tytule „Wirus” i osobie Guillermo del Toro spodziewałem się sporo. Wtedy nie wiedziałem, że mamy do czynienia z adaptacją powieści o wampirach. Rozczarowanie jest tym większe, że początek pierwszego sezonu faktycznie wygląda, jakby serial dotyczył zarazy, która do Stanów Zjednoczonych dostaje się z pasażerami samolotu. Dla niego warto sięgnąć po tę pozycję. Ten serial miał być strzałem w dziesiątkę, niczym „Z Archiwum X”. I poniekąd nim był. Rewelacyjny Lance Henriksen jako Frank Black, oraz mroczny klimat sprawiał, że otrzymaliśmy coś więcej, niż kopię przygód Muldera i Scully. Całość była chyba jednak zbyt mroczna i dlatego ostatecznie produkcja zatrzymała się na 3 sezonach. Pod koniec było też widać, że twórcy zmęczyli się tematem i nie mieli tak błyskotliwych pomysłów jak na początku. Niemniej ci, którzy dotrwali do końca mogli ujrzeć, jak świat zostaje zainfekowany zabójczym wirusem, a rodzina Blacka próbuje przed nim uciec. Żeby było ciekawiej w jednym z późniejszych odcinków „Z Archiwum X” ponownie pojawiają się postacie znane z „Millenium” i zasygnalizowano nam, że żadnej pandemii nie było, a wszystko stanowiło paranoję głównego bohatera. Jaka jest prawda (a jak wiadomo, prawda jest gdzieś tam) niech każdy osądzi sam. Wiem, miało nie być o zombie, ale muszę wspomnieć o tym filmie i to z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ to chyba najbardziej kameralny obraz w dorobku Arnolda Schwarzeneggera, a po drugie, ponieważ okazało się, że on potrafi zagrać emocje (sic!). Bardzo przekonująco wcielił się w rolę ojca, którego córka została zarażona wirusem zombie i zaczyna zmieniać się w nieumarłą. Wie, że nie ma dla niej ratunku, ale nie chce także zgodzić się, by poddać ją kwarantannie. Nie liczcie na szybką akcję, czy ostre strzelaniny, „Maggie” to dramat z zapędami artystycznymi (które akurat obniżają jego ocenę). Tak po prawdzie, to wcale nie musimy mieć tu do czynienia z żywymi trupami, a w ich miejsce można wstawić dowolną epidemię. Emocje byłyby te same.  21 marca 2020 |
Stuart Gordon nie był wybitnym reżyserem. A jednak jak mało kto potrafił odtworzyć klimat lovecraftowskiej grozy na taśmie celuloidowej. Co ciekawe, mimo szeregu rewelacyjnych i zapadających w pamięć horrorów, największą sławę (i pieniądze) zdobył dzięki produkcji rodzinnej. Zmarł 24 marca 2020 roku w wieku 72 lat.
więcej »
Tradycyjny miesięczny przegląd naszych recenzji, odcinek kolejny.
więcej »
Przyjemnie ciepła woda, odprężenie, niekiedy niebezpiecznie balansujące na krawędzi senności. Kto by w tym momencie sprawdzał, czym został zakorkowany odpływ…
więcej »
Alejandro González Iñárritu. Zjawa.
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Birdman.
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Biutiful.
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Babel.
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. 21 gramów.
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Amores perros.
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky „mother!”
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Noe: Wybrany przez Boga
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Czarny łabędź.
— Marcin Knyszyński
Darren Aronofsky. Zapaśnik.
— Marcin Knyszyński
50 najlepszych filmów 2017 roku
— Esensja
Esensja ogląda: Styczeń 2018 (1)
— Jarosław Loretz
Najlepsze filmy III kwartału 2017 r.
— Esensja
Ciemno
— Jarosław Robak
Do kina marsz: Lipiec 2017
— Esensja
Najlepsze filmy SF – wybór czytelników
— Esensja
100 najlepszych filmów science fiction wszech czasów
— Esensja
Ranking na premierę: 10 filmów postapokaliptycznych
— Kamil Witek
Imaginarium pana Gilliama
— Tomasz Rachwald
Terminator: 10 najważniejszych filmów o podróżach w czasie
— Konrad Wągrowski
10 muzycznych wirusów i pandemii
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Inspiracje na planszy
— Esensja
Gry planszowe dla prawdziwych twardzieli
— Esensja
10 naj… najciekawsze systemy dalekowschodnie
— Miłosz Cybowski
10 najlepszych gier o tematyce orientalnej
— Esensja
10 najlepszych gier imprezowych
— Esensja
10 najlepszych gier na Dzień Dziecka
— Esensja
10 najlepszych systemów grozy
— Miłosz Cybowski
10 najseksowniejszych aktorek Hitchcocka
— Łukasz Twaróg
10 najciekawszych filmow o kidnaperach
— Jakub Gałka
For All Mankind odc.10: Fantastyka ekonomiczna
— Marcin Osuch
Krótko o serialach: For All Mankind odc.9: Kosmiczna jesień średniowiecza
— Marcin Osuch
Krótko o serialach: For All Mankind odc.8: Są rzeczy ważniejsze niż Księżyc
— Marcin Osuch
For All Mankind odc.7: Najsłabsze ogniwo
— Marcin Osuch
For All Mankind odc.6: Jaka piękna katastrofa
— Marcin Osuch
For All Mankind odc.5: Ci, co zostali na Ziemi
— Marcin Osuch
For All Mankind odc.4: Panie przodem
— Marcin Osuch
For All Mankind 3: Gdzie diabeł nie może…
— Marcin Osuch
Krótko o serialach: For All Mankind. Odc. 2: Herr Doktor Faust
— Marcin Osuch
Krótko o serialach: For All Mankind. Odc. 1: Drugie miejsce też się liczy
— Marcin Osuch
10 najlepszych filmów Stuarta Gordona
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Coraz bliżej Kajka i Kokosza
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
W lesie… jesteśmy z polskimi slasherami
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Na kolana, psy, Conan powrócił!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Weekendowa Bezsensja: Jeszcze więcej filmowych wirusów
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Fani Conana - to nie jest komiks, którego szukacie!
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Ale im pokazaliśmy, nie?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Czarno to widać
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Towarzysz dla szczęścia ojczyzny i utrwalenia pokoju świata
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Czy to ty, czy to ja?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
