Z filmu wyjęte: Wtopić się w tłumWspaniała sprawa, posiadać taką kurtkę niewidkę, dzięki której nawet jak wyjdziesz prosto z chlewu na ulicę, nikt nie zwróci na ciebie uwagi. Takie rzeczy to jednak tylko w polskim kinie…
Jarosław LoretzZ filmu wyjęte: Wtopić się w tłumWspaniała sprawa, posiadać taką kurtkę niewidkę, dzięki której nawet jak wyjdziesz prosto z chlewu na ulicę, nikt nie zwróci na ciebie uwagi. Takie rzeczy to jednak tylko w polskim kinie… ![]()
Wyszukaj / Kup Żeby zrozumieć maestrię dzisiejszego kadru, niezbędna jest krótka wiwisekcja otoczki, z jakiej został wyekstrahowany. Otóż pochodzi on z krajowego wyrobu filmopodobnego o szumnym tytule „Skorumpowani”. Produkt ów ujrzał światło dzienne w 2008 roku, razem z ósemką drobniejszego pomiotu, czyli odcinkami towarzyszącego mu serialu o tym samym tytule i tej samej (ni)jakości. Fabuła filmu (o serialu nie będę się wypowiadał, żeby klawiatura mi nie zwiędła) obejmuje tytaniczne zmagania prowadzącego klub ze striptizem ubeka „godnego zaufania” (strasznie marnujący się Jerzy Trela) i jego dwóch zagranicznych wspólników w narkotykowym interesie (Francuz Olivier Gruner jako mieszkający w Londynie Serb oraz Anglik Max Ryan jako Rosjanin mieszkający w Serbii) z polską policją, która zakosiła im sto kilo kokainy. W realizacji planu pomaga im chemik pichcący podróbkę kokainy (Bartosz Żukowski, znany bardziej jako Waldek Kiepski) oraz skorumpowany komisarz policji (Mariusz Pujszo) i skorumpowany senator (Krzysztof Wakuliński), przeszkadzają zaś osoby interesujące się śmiercią zakatowanego w knajpie ubeka chłopaka. A konkretnie – jego wpływowy tatuś (Jan Englert), którego wpływy ograniczają się do wynajęcia za bezdurno dwóch karateków, jego siostra (Olga Bołądź), która zatrudnia się w knajpie jako kelnerka do wielu poruczeń, oraz odsunięty od sprawy ciapowaty policjant, który na przepraszająco snuje się przy krawędzi ekranu. Przy czym cała trójka prowadzi swoje pożal się Boże śledztwa odrębnie. Gdy mijają dwie godziny seansu (tak jest, bite DWIE GODZINY), film kończy się… niemal w pół słowa. Bo twórcy sobie wymyślili, że kontynuacją wątków – i to absolutnie bezpośrednią – będzie serial. Więc film – jako samodzielny twór – nie ma tak naprawdę racji bytu. Wracając do kadru – pochodzi on z początkowego etapu fabuły, obejmującego wyjątkowo nieudolny, wręcz partacki nalot policji na gniazdo rozpusty, czyli jakąś podwarszawską melinę. I to dosłownie melinę, bo w skład gospodarstwa wchodzi willa z pięterkiem w kamieniu (tam sypia właściciel z kobietą, obowiązkowo nagą, żeby widz poczuł, że ogląda dobry film) oraz jakaś suterena z gołą, nietynkowaną cegłą (tam na najprawdziwszych barłogach gnieździ się plebs), blaszany magazyn, a także zrujnowana szklarnia, w której próbują zakwitnąć wraki kilku samochodów. Właściciel całego tego bajzlu otrzymuje tuż przed nalotem ostrzegawczy telefon, naciąga więc na tyłek spodnie, na grzbiet narzuca koszulę i… chowa się w kącie niedużego garażu, umykając wzrokowi szturmujących posesję – również przez garaż – antyterrorystów. Gdy w garażu trochę się przeluźnia, bohater – wciąż w rozchełstanej koszuli – wyskakuje z kącika, skręca kark antyterroryście (tę scenę po prostu trzeba zobaczyć), wsiada do auta i pędzi przez szklarnię, prując na boki z zabranego antyterroryście kałacha. W tym rozchełstaniu następnie dociera do stacji kolejowej, skąd – pociągiem – dojeżdża do Warszawy, wciąż nie mając głowy do tego, żeby zrobić użytek z guzików koszuli. Po wyjściu z pociągu na peron spostrzega jednak patrol policji i… …nic. Policja nawet przez chwilę nie zawiesza na nim oka, mimo że mordę facet ma szpetną, jakby opuchłą (makijaż blizny zaczął ściągać skórę twarzy?), z miejsca swoim rozczochraniem przyciągającą wzrok. Mało tego, jest ubrany jak menel spod budki piwem, z wystawionym na wierzch owłosieniem klaty, co jest tym bardziej idiotyczne, że w tle widać osobę odzianą w ciepłą kurtkę i zaopatrzoną w czapkę, bo dzień najwyraźniej nie należał do ciepłych. Funkcjonariusze jednak – podobnie jak i pasażerowie – nie widzą nic podejrzanego w wyglądzie typa, ani w jego zachowaniu, a trzeba zaznaczyć, że nasz gieroj nagle się odwraca, spuszcza głowę i przyspiesza kroku. Ach, ta polska sensacja kryminalna… A skoro z całą jaskrawością zaczyna pulsować pytanie, cóż to za tytan intelektu wydał na świat scenariusz tego kuriozum, spieszę donieść, iż był to duet Krzysztof Węglarz i Jacek Samojłowicz. Dość powiedzieć, że ten pierwszy ma na swoim koncie m.in. odcinki „Klanu”, „Plebanii” oraz pełny metraż pod postacią „Kac Wawy” i „Komisarza Blonda i Oka sprawiedliwości”, ten drugi zaś wtórował temu pierwszemu przy tworzeniu „Kac Wawy”, a później próbował popsuć „Dywizjon 303. Historia prawdziwa”, co jednak mu się nie do końca udało. Jeśli jeszcze ktoś się łudził, że z tak kiepskiego scenariusza da się coś wykroić, to złudzenia te zupełnie rozwiał Jarosław Żamojda, siadając na stołku reżysera. Tym samym, którego nie powinien dotykać już od czasu „6 dni strusia”, o „Rh+” nie wspominając. Zaś swoistą wisienką na torcie jest to, że „Skorumpowani” zostali dofinansowani przez Polski Instytut Sztuki Filmowej. Innymi słowy – od filmu lepiej trzymać się z daleka. ![]() 9 listopada 2020 |
Twórcy filmów pornograficznych też od czasu do czasu próbują nakręcić coś z gatunku science fiction, ale mają o tyle trudniej, że w ich przypadku słowo „budżet” jest Złotym Graalem zza siedmiu mórz. Innymi słowy – nikt w branży już nie pamięta, co to za zwierzę.
więcej »Tak to już jest, że przy braku funduszy trzeba łatać filmową produkcję czym się da. Niekiedy jednak to „czym się da” zaczyna zakrawać na absurd…
więcej »Oto co zrecenzowaliśmy w pierwszej połowie wakacji.
więcej »Kevin Smith. Sprzedawcy 2
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Jay i Cichy Bob kontratakują
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Dogma
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. W pogoni za Amy
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Szczury z supermarketu
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Sprzedawcy
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Pułapka
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Koniec świata
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Donnie Darko
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Zjawa
— Marcin Knyszyński
Władek, dorzuć jakiś futurystyczny gadżet!
— Jarosław Loretz
Nie masz na charakteryzatora? Spokojnie, jest jeszcze kiełbasa od cioci Bożenki
— Jarosław Loretz
Jeśli tylko masz kubełek czerwonej farby…
— Jarosław Loretz
Oszczędność nade wszystko
— Jarosław Loretz
Ofiara od serca
— Jarosław Loretz
Wymiona pragnień
— Jarosław Loretz
Sporty letnie
— Jarosław Loretz
W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą VII: Bolid pożądania
— Jarosław Loretz
W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą VI: Basenowy wąpierz
— Jarosław Loretz
W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą V: Świder
— Jarosław Loretz
W Indiach też straszy
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (4/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (3/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (2/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2021 (1/4)
— Jarosław Loretz
Jak dobrze nam mutantem być
— Jarosław Loretz
Danie w średnim stanie
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2020 (4/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2020 (3/4)
— Jarosław Loretz
Pożegnania 2020 (2/4)
— Jarosław Loretz