Żeby zrozumieć maestrię dzisiejszego kadru, niezbędna jest krótka wiwisekcja otoczki, z jakiej został wyekstrahowany. Otóż pochodzi on z krajowego wyrobu filmopodobnego o szumnym tytule „Skorumpowani”. Produkt ów ujrzał światło dzienne w 2008 roku, razem z ósemką drobniejszego pomiotu, czyli odcinkami towarzyszącego mu serialu o tym samym tytule i tej samej (ni)jakości. Fabuła filmu (o serialu nie będę się wypowiadał, żeby klawiatura mi nie zwiędła) obejmuje tytaniczne zmagania prowadzącego klub ze striptizem ubeka „godnego zaufania” (strasznie marnujący się Jerzy Trela) i jego dwóch zagranicznych wspólników w narkotykowym interesie (Francuz Olivier Gruner jako mieszkający w Londynie Serb oraz Anglik Max Ryan jako Rosjanin mieszkający w Serbii) z polską policją, która zakosiła im sto kilo kokainy. W realizacji planu pomaga im chemik pichcący podróbkę kokainy (Bartosz Żukowski, znany bardziej jako Waldek Kiepski) oraz skorumpowany komisarz policji (Mariusz Pujszo) i skorumpowany senator (Krzysztof Wakuliński), przeszkadzają zaś osoby interesujące się śmiercią zakatowanego w knajpie ubeka chłopaka. A konkretnie – jego wpływowy tatuś (Jan Englert), którego wpływy ograniczają się do wynajęcia za bezdurno dwóch karateków, jego siostra (Olga Bołądź), która zatrudnia się w knajpie jako kelnerka do wielu poruczeń, oraz odsunięty od sprawy ciapowaty policjant, który na przepraszająco snuje się przy krawędzi ekranu. Przy czym cała trójka prowadzi swoje pożal się Boże śledztwa odrębnie. Gdy mijają dwie godziny seansu (tak jest, bite DWIE GODZINY), film kończy się… niemal w pół słowa. Bo twórcy sobie wymyślili, że kontynuacją wątków – i to absolutnie bezpośrednią – będzie serial. Więc film – jako samodzielny twór – nie ma tak naprawdę racji bytu.