No i nie wyszło. Pewnego dnia nad Waszyngtonem zawisa ogromny talerzowaty statek. Obcy wysuwają żądanie zwrotu czegoś – nie precyzują czego, ale władze USA ponoć doskonale wiedzą, o co chodzi (widz już nie, ale co tam). W odpowiedzi w stronę statku leci kilka rakiet, które oczywiście rozbijają się na polu siłowym. W odwecie statek wysyła mniejszą jednostkę, która niszczy Biały Dom, a następnie ściga prezydencki śmigłowiec ewakuacyjny. Ponieważ jednostkę obcych próbują zestrzelić myśliwce, śmigłowiec spada (to nie pomyłka), a tych, co przeżyli, wybija pieszy patrol obcych w kombinezonach wyglądających jak warstwa mętnej wody. Z łapsk kosmicznych siepaczy uchodzą z życiem jedynie prezydent i oficer nie rozstająca się z tajemniczą walizą. Wkrótce trafiają oni na parkę nastolatków, ci zaś zabierają ich do rodziców chłopaka (rodzice dziewczyny są w Europie) w nadziei na uzyskanie jakiejś formy kontaktu z przetrzebionymi władzami kraju. Tu należy zaznaczyć, że wspomniani rodzice nie są byle kim, bo samowtór zabrali się za trzepanie tyłków opancerzonym obcym – ojciec ukręcił gałkę z urządzenia teleportacyjnego, przerywając dopływ nowych trepów, matka zaś wraziła znaleźne widły w kark jednego z przybyszów, precyzyjnie trafiając w szczelinę między hełmem a resztą pancerza. Boć takie szczeliny to rzecz oczywista w bojowych pancerzach cywilizacji znacznie bardziej zaawansowanej od naszej. Jest więc nadzieja, a Ziemia będzie ocalona!

Czy coś w ten deseń.

Dalszej części intelektualnych zmagań dwójki scenarzystów nie będę może prezentował, aczkolwiek nadmienię, że prezydent – czarnoskóry – jest mądrym i krystalicznie uczciwym ojcem narodu, oficer jest służbistką ukrywającą kluczowe informacje, a czwórka cywili z zachwytem pławi się w promieniach dobroci bijących od prezydenta. A wtedy okazuje się, że pancerze – czy też raczej ich płynna warstwa zewnętrzna – są zrobione z… azotanu potasu. Resztę cymesów zostawiam dla tych, którzy odważą się rzucić okiem na to kuriozum. Zaś wracając do kadru – obrazuje on moment naprawienia urządzenia do teleportacji. Rodzic płci męskiej po prostu odnajduje ciśniętą wcześniej w krzaki kulę wykonaną w nieznanej ziemianom technologii i nasadzą ją na zaawansowany technologicznie metalowy patyk drogą… wkręcenia. Bowiem kula posiada klasyczny, ziemski gwint żarówkowy. Jeszcze tylko pomachanie rękami i już można skakać – tym razem na statek.