Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 lutego 2021

Weekendowa Bezsensja: 40 najgorszych okładek płyt 2020 roku i bonus
Miniony rok, choć zachwiał branżą muzyczną, nie wpłynął na podwyższenie jakości okładek zdobiących albumy. Tu wciąż mamy znaczną nadreprezentację.
Uśmiech towarzyszki Kamli
Polityczny esej połączony z reportażem z partyzanckiego przemarszu to w wykonaniu prozaiczki światowej klasy broń niezwykle niebezpieczna. Arundhati Roy w „Indiach rozdartych” wrzuca czytelnika w sam środek krwawego konfliktu, opisanego z liryczną pasją.
Lupin: Odc. 4. Prawdziwa potęga mediów
Po tym, co widzieliśmy w poprzednim odcinku, oczywiście należało się spodziewać, że główny bohater weźmie na celownik Huberta Pellegriniego. Dawny pracodawca Babakara będzie jednak dla Assane’a niezwykle trudnym przeciwnikiem.
Człowiek po przejściach
„Rork” należy do tych komiksów, które do dziś rozpalają wyobraźnię czterdziestoletnich fanów opowieści obrazkowych w Polsce.
Czy książki czytają ludzi? Autorzy kontra czytelnicy
Czemu jedni bohaterowie literaccy budzą naszą sympatię, a innych mamy ochotę własnoręcznie zadusić? Czy twórca ma prawo oczekiwać, że czytelnicy zinterpretują dzieło zgodnie z intencjami? Dyskusja zaczęła się od „Teatru węży”, a dokąd nas zaprowadziła – przekonajcie się sami.
Na rubieżach rzeczywistości: Lęk i odraza w Kalifornii
Dziś przejdziemy „Przez ciemne zwierciadło”, aby stoczyć się na samo dno – tak oto Philip K. Dick podsumował wspomniany etap swojego życia. W sumie nie tylko – to były życia wielu mu podobnych, ówczesnych buntowników wobec rzeczywistości. A ta, jak to zwykle bywa, potraktowała ich bezlitośnie.
Fantastyczne antologie: Mechaniczne żurawie
Swego czasu dość intensywnie reklamowana antologia „Inne światy” jest zbiorem nierównym, ale przynajmniej część tekstów ma klimat i inspiruje do przemyśleń.
Nie każdy elf wygląda jak Legolas
Nie będę bardzo oryginalny twierdząc, że lubię ładnie wydane komiksy. Duży format (powiększony A4), twarda okładka, dużo materiałów dodatkowych. Taki właśnie jest pierwszy tom „Świata Dryftu”, i, co ważne, zawiera całkiem nieźle zapowiadającą się historię.

Filmy

Magazyn CCIII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Z filmu wyjęte: Siła nostalgii

Jarosław Loretz

Niekiedy warto zerknąć na jakiś starszy polski film – i to wcale nie taki mający na karku pół wieku – żeby zobaczyć, w jak zawrotnym tempie pędzi czas.

Z filmu wyjęte: Siła nostalgii

Niekiedy warto zerknąć na jakiś starszy polski film – i to wcale nie taki mający na karku pół wieku – żeby zobaczyć, w jak zawrotnym tempie pędzi czas.

Dziś proponuję nostalgiczny kadr z zapomnianego już filmu „Do widzenia wczoraj”. Powstał w roku 1993 jako kooperacja polsko-węgierska i w zamierzeniu miał być humorystycznym pożegnaniem z socjalistycznym ustrojem, z jednoczesnym ironicznym spojrzeniem na nowe, drapieżne realia, co z kolei miał sugerować podtytuł: „Dwie krótkie komedie o zmianie systemu”. Niestety, czas nie obszedł się z tą produkcją łaskawie i dzisiaj jest to już wyłącznie relikt swojej epoki – mocno kiczowaty, niezbyt mądry i średnio już obecnie bawiący.

Na całość składają się dwie samodzielne nowelki – „Skok” Janusza Majewskiego i „Live Show” Pétera Bacsó. W polskiej historii osią przewodnią jest przygotowywanie skoku na muzeum komunizmu, skąd czterech byłych aparatczyków (m.in. Marian Kociniak i Marian Opania) chce wykraść wciąż dla nich święty sztandar PZPR. Puenta niby zamyka intrygę ładną klamrą, ale jest przy tym dziwnie płaska, jakby balonik fabuły zamiast strzelić, po prostu sflaczał. Z kolei „Live Show” proponuje perypetie nie mogącego sobie znaleźć niszy w nowej rzeczywistości młodego filozofa i dziewczyny, której nie odpowiada kierat nowej rzeczywistości. Oboje zasadniczo bezdomni, połączeni chwilowym uczuciem, dostają propozycję uprawiania seksu na scenie jednej z ekskluzywnych restauracji. Tutaj puenta jest może bardziej przemyślana, ale jej naiwny romantyzm wzbudza dzisiaj co najwyżej uśmiech politowania.

Zaś co do kadru – czegóż my tu nie mamy! Są więc:

czarna wołga, obowiązkowa limuzyna partyjnych bonzów; swego czasu słynny postrach ulic – według szeroko rozpowszechnionej plotki takim właśnie autem (tej lub poprzedniej generacji) miano bowiem porywać z ulic dzieci; ostatnie wołgi wykruszyły się na długo przed rokiem 2000, były bowiem paliwożerne, nieruchawe, a do tego po upadku ZSRR ciężko było o części zamienne do nich;
reklama chipsów Ruffles, hitu lat 90.; były to jedne z najsmaczniejszych, ale i najdroższych dostępnych ówcześnie na naszym rynku chipsów; zniknęły ze sprzedaży gdzieś na początku lat dwutysięcznych, aczkolwiek wciąż są dostępne za granicą;
reklama bananów Chiquita; za PRL i we wczesnych latach III RP banany Chiquity dominowały na polskim rynku, jednak bananowy monopol zaczął się chwiać już w roku produkcji filmu, gdy Unia Europejska wprowadziła cła na import bananów z Ameryki Południowej; w późniejszych latach w sklepach można było spotkać banany dziesiątek różnych firm, przy czym żadnej z nich nie było już stać na wielkoformatowe reklamy – od tej pory kupowało się nie banana Chiquity, tylko po prostu banana;
billboardy reklamowe zawieszone na bloku mieszkalnym, stojącym zupełnie na uboczu, z dala od bardziej uczęszczanych tras – jest to bowiem spokojne skrzyżowanie malutkiej warszawskiej uliczki Monte Cassino z nieco większą, ale ówcześnie dość senną, Elekcyjną; ponieważ wraz z wybuchem dzikiego kapitalizmu liczba billboardów rosła w zastraszającym tempie i miasto coraz mocniej przypominało wizualny śmietnik, stopniowo zaczęto odgórnie ograniczać rozmiary reklamy zewnętrznej i wytyczać miejsca, gdzie jej istnienie będzie tolerowane – stało się to w sposób na tyle mało widowiskowy, że dziś nie zdajemy sobie już sprawy, jak kiepsko wyglądała przestrzeń publiczna jeszcze w końcówce lat 90.
niebieska tabliczka z nazwą ulicy; cztery lata później, w roku 1997, zaczęto wdrażać zmianę oznaczeń ulic według nowo opracowanego Miejskiego Systemu Informacji; MSI było jednym z lepszych pomysłów, jakie narodziły się w tym mieście, dzięki niemu bowiem został uporządkowany wcześniejszy chaos oznaczeń, a i pojawiły się na tabliczkach rzeczy bardzo przydatne, jak choćby kierunek narastania numerów czy słupki wskazujące kierunki i odległości do ważniejszych instytucji i placówek publicznych.

Wszystkie te powyższe aspekty życia przeminęły dobre dwie dekady temu, choć zdawałoby się, że przecież nasze otoczenie nie zmienia się w aż tak szybkim tempie. Warto więc niekiedy oglądać starsze filmy – choćby po to, żeby się przekonać, jak szybko mija czas, i jak wiele zmienia się w naszym życiu codziennym.

Na deser – reklama Ruffles z początku lat 90.:

8 lutego 2021

Komentarze

11 II 2021 20:10:43

Z końcówki PRLu pamiętam, że jeśli rzucono gdzieś banany (kategoria: zjawiska mirakularne), to do ich nabycia potrzebne było jeszcze zaświadczenie o diecie bezglutenowej.