Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 10 czerwca 2023

Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Z filmu wyjęte: Prorok po rosyjsku

Jarosław Loretz

Na fali dyskusji o zasadności promowania rosyjskiej/radzieckiej kultury pozwolę sobie na zaprezentowanie kadru z dość świeżego rosyjskiego kina fantastycznego. Niezbyt dobrego, żeby nie było.

Z filmu wyjęte: Prorok po rosyjsku

Na fali dyskusji o zasadności promowania rosyjskiej/radzieckiej kultury pozwolę sobie na zaprezentowanie kadru z dość świeżego rosyjskiego kina fantastycznego. Niezbyt dobrego, żeby nie było.

Dla odpoczynku od scen rodem z kina grozy, a także z powodu wciąż się toczącej sprzeczki1) o to, czy w obecnej sytuacji wypada pisać o radzieckim i rosyjskim kinie, czy może jednak nie, proponuję krótki przerywnik w postaci kadru właśnie z filmu rosyjskiego. Widać na nim mrużącego oko gieroja, w kierunku twarzy którego podąża tajemnicza pięść zza winkla™. Tak, to czarne to pięść przeciwnika, a nie mordercza glista z Aldebarana. I nie, nie chodzi o to, że pięść nie wygląda na pięść, a gieroj mruży oko, bo wie, że ktoś mu zaraz przywali w twarz. To znaczy – owszem, spodziewany cios, który może zostać przypadkiem wyprowadzony nieco dalej niż pierwotnie zakładano, mógłby mieć wpływ na zachowanie widocznego na kadrze aktora, ale tutaj w grę wchodzi ciekawszy aspekt.

Otóż ekipa realizacyjna niespecjalnie zgrała się w czasie. Najpierw bowiem przez okno wagonika – tu uściślę, że walka rozgrywa się w tunelu moskiewskiego metra – wpada pięść, a dopiero gdy już sięga ona twarzy naszego gieroja, Wania, Kostia czy inny tam Wowka z ekipy przynieś-podaj-pozamiataj ciska garścią szklanych okruchów. Z tego rozbitego pięścią okna. Na ekranie wygląda to całkiem zabawnie, ale w tym złym znaczeniu, określającym całokształt produkcji sloganem „może nikt nie zauważy”, będący odpowiednikiem polskiego „jakoś to będzie”.

Tak po prawdzie nie ma co jednak rozdzierać szat, bo film, z którego pochodzi ów kadr, żadnym arcydziełem nie jest. Mowa o pochodzącej z 2016 roku produkcji „Nocznyje strażi” czyli „Strażnicy nocni”. Zbieżność tytułu ze „Strażą nocną” („Nocznoj dozor”) jest o tyle nieprzypadkowa, że twórcy pozwolili sobie na chapnięcie – zgaduję, że bez licencyjnych opłat – sporej liczby elementów z tamtego filmu, które doprawili ewidentnymi zapożyczeniami (jeśli można tak nazwać bezczelne kopiowanie) z amerykańskich „Facetów w czerni”. Wyszedł z tego ciężkostrawny, fatalnie naiwny melanż skierowany głównie do młodego widza, ostatecznie jednak jako tako się oglądający dzięki ładnej głównej aktorce (Ljubow Aksjonowa) i sympatycznemu zakończeniu.

I dwa słowa o fabule. Zafrapowany powtarzającym się snem młody kurier idzie do drogiego hotelu zaczepić rzekomo zaginioną piosenkarkę i staje się świadkiem ataku trójki wampirów, z których jednego udaje się mu utłuc, co umożliwia dziewczynie ucieczkę. Zaraz potem na miejscu zjawia się grupa ludzi w garniturach – urzędników rządowej agencji kontrolującej około dwudziestu gatunków istot nadprzyrodzonych – i jeden z przybyłych czyści chłopakowi pamięć sprayem. Czegóż jednak nie czyni miłość (wzajemna, bo i kurier się durzył w piosenkarce, i piosenkarka w nim zakochała po proroczym śnie). Już następnego dnia kurierowi wraca pamięć, szef agencji decyduje się więc zatrudnić chłopaka jako tropiciela. Wkrótce okazuje się, że dziewczyna w rzeczywistości jest córką zmarłego właśnie władcy wampirów i wypicie z niej krwi w zbliżające się zaćmienie księżyca uczyni z konsumenta niepokonanego nieśmiertelnego, władającego kompletem upiorów. Co nastąpiło dalej, i jaki był koniec historii, nietrudno wywnioskować.

4 kwietnia 2022

1) Dyskusja toczy się w komentarzach pod tekstem Sebastiana Chosińskiego, dotyczącym drugiej części „Dni Turbinów" z roku 1976.

Komentarze

06 IV 2022 13:01:19

Też mam problem z czytaniem o (pop)kulturze rosyjskiej, ale plus dla autora tekstu za brak anglosaskiej transkrypcji nazwisk rosyjskich.

06 IV 2022 21:19:58

Plus za to również ode mnie. Ale najgorsze, że niektórzy stosują taką oto, jakże oryginalną, "łączoną" transkrypcję: Sajfutdinov, Sayfutdinow. Nóż w kieszeni się otwiera...

07 IV 2022 08:38:56

@zyx
w uzupełnieniu, niestety, patrząc na ogólną tendencję, to obawiam się, że jednak transkrypcja anglosaska wyprze tę naszą...

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Małżeństwo z dziesięcioletnim stażem
Sebastian Chosiński

6 VI 2023

Harry Carmichael, który naprawdę nazywał się Leopold Horace Ognall, nie miał w Polsce Ludowej takiego szczęścia, jak inni klasyczni twórcy brytyjskiej powieści detektywistycznej. Nie tłumaczono jego powieści – a byłoby z czego wybierać! – choć jedna z nich stała się kanwą przedstawienia zaprezentowanego w ramach Teatru Sensacji „Kobra”. Spektakl nosił tytuł „Czy pan nie rozumie? To pomyłka!”.

więcej »