
Nowe Horyzonty już po raz dziewiątyEwa Drab, Urszula Lipińska, Konrad Wągrowski, Kamil WitekNowe Horyzonty już po raz dziewiąty![]() Ocena: 70% Bardzo ciekawy film… socjologiczny. Ruben Ostlund wziął na tapetę relacje w grupie. W kilku przeplatających się wątkach obserwujemy różnorodne zachowania ludzi, na których w jakiś sposób wpływa otoczenie. Najciekawiej wypadają dwie historie – młodego człowieka, który, pomimo homoseksualnych żartów swojego kolegi, dla dobra relacji z innymi decyduje się je ignorować oraz nauczycielki, która występuje przeciw swym kolegom z pracy i – ponieważ rozumie zasady relacji w grupie – potrafi poradzić sobie z ostracyzmem. Ciekawie to sfilmowane, w różnych nietypowych statycznych ujęciach, inteligentne, dające do myślenia, a momentami – co jest zaskoczeniem – nawet zabawne. Konrad Wągrowski ![]() Ocena: 10% Found footage atakuje! Swego czasu ciekawostka, w czasach remake’ów i twórczej wtórności przeżywa prawdziwy renesans. Dla niezorientowanych – to technika filmowa polegająca na sklejaniu kadrów z różnych filmów, które składają się na całkowicie nowy obraz. „Mock Up on Mu” trafił na całkiem urodzajny grunt, bo wykorzystuje fragmenty produkcji s-f z dobrych kilku dekad. Zabawa w zgadywanki z jakiego filmu pochodzi dana scena nudzi się jednak już po kilku minutach, jednocześnie trudno stracić wątek zbudowanej sztucznie fabuły, bo jej po prostu nie ma. Jest za to kakofonia przeróżnych dźwięków i irytująca feeria zmieniających się co chwila obrazów, a prawie dwugodzinny seans upływa głównie na roztrząsaniu niemal szekspirowskiego dylematu – wyjść czy nie wyjść. Kamil Witek Ocena: 70% Bezkompromisowe polskie kino zrobione z amerykańskim zacięciem. Jak walka bokserska to żadne mizianie się po główkach tylko prawdziwe krwawe starcie. Jak ślub to koniecznie z wielką lśniącą limuzyną, a nie prowincjonalnym trabantem. „Moja krew” to kino totalne i radykalne w czasach posuchy na filmy, które naprawdę potrafią przywalić. Nagrodzony w konkursie Hartley-Merril scenariusz ma dopracowaną historię i ciekawie prowadzi wątki marginalne (m.in. sytuację wietnamskiej mniejszości w Polsce). Nie do końca dobrze napisani są tu bohaterowie. Łatwo zgubić się w motywacjach Yen Ha, którą debiutująca Luu De Ly zagrała nieco bez przekonania. Jeszcze słabiej poprowadzono Olego (Wojciech Zieliński), raz wroga, raz przyjaciela Igora, postać wydawałoby się kluczową, a tu raczej zepchniętą na nierozwinięty drugi plan. Sytuację ratują prawdziwi bokserzy (m.in. Marek Piotrowski) pojawiający się w epizodach, tchnący w historię autentyzm. Ale ekran rozwala brawurowy Eryk Lubos. Jeśli ktoś wątpił w jego przynależność do aktorskiej pierwszej ligi, to najwyższa pora na zmianę zdania. „Moja krew” pokazuje, że Wrona ma pewną rękę i nie lubi półśrodków. Tak trzymać. Tylko zatrudnić nową panią od castingu. Ula Lipińska Ocena: 70% Guy Maddin spaceruje z kamerą po swoim Winnipeg. W jego kadrze to kraina z pograniczna snu i jawy, z końskimi zamarzniętymi łbami w ziemi i lunatykami. Przestrzeń z mitologią napisaną w pięknych, hipnotyzujących kadrach, przeplatających fantazje z autobiografią reżysera. „Moje Winnipeg” pokazuje dokument jako formę dużo mniej sztywną i oczywistą niż mogłoby się wydawać. Ale w pierwszej kolejności to bardzo osobiste spojrzenie na rodzinne miasto, które zawsze kryje jakieś mroczne tajemnice, nieodkryte zakątki, absurdalne miejskie legendy zaklęte w niepozornych pejzażach. Większość z tych dziwactw Maddin wymyślił, ale tak spojrzeć na puste hale sportowe, ponure sklepy, szkoły potrafi twórca jedynie zakochany w swoim miejscu na ziemi. Ula Lipińska ![]() Ocena: 80% Dość duże zaskoczenie, bo bardzo klasyczny film Jana Troella z pozoru nie do końca pasuje do formuły z festiwalu, a okazał się dla mnie jednym z najsilniejszych przeżyć kinowych tej imprezy. Być może wielka w tym zasługa siły emocjonalnej samej prawdziwej historii, która jest podstawą filmu. To rzeczywiście miało miejsce. W 1897 roku ze Spitsbergenu wystartowała szaleńczo odważna i oryginalna wyprawa, której celem było zdobycie Bieguna Północnego… balonem. Na jej czele stał ambitny eksplorer Samuel August Andree (w tej roli w filmie sam Max von Sydow), opętany manią zapisania się w historii złotym zgłoskami. Trzyosobowa ekipa (oprócz Andree jeszcze dwóch młodych inżynierów) z pompą i ogólnoświatowym zainteresowaniem wyrusza, by rozsławić imię swego kraju, a swoje przy okazji. Wyrusza, po kilku dniach znaleziony zostaje gołąb pocztowy z informacją, że wszystko idzie w porządku i… słuch po niej ginie. Dopiero w 1930 roku załoga statku rybackiego na pewnej skalistej wysepce znajduje szczątki namiotu, ciała całej trójki – a także – dzienniki z zapisem historii wyprawy i niewywołane klisze ze zdjęciami. Troell bardzo dokładnie opiera się na tych relacjach, pokazuje nawet oryginalne fotografie i z dokumentalistycznymi ambicjami odtwarza losy tragicznej wyprawy. Z jego filmu wyłania się obraz dramatycznej walki z surowym, najbardziej nieprzyjaznym klimatem, ale też doskonale scharakteryzowane typy ludzkie, ich przesłanki, ich marzenia, w tym dziwnym okresie w historii ludzkości, gdy zakończyły się już wyprawy odkrywcze motywowane względami ekonomicznymi, a świat żył wyprawami w najbardziej niedostępne obszary naszej planety, które fascynowały tylko i wyłącznie dlatego, że do tej pory nie stanęła tam ludzka stopa. Konrad Wągrowski ![]() Ocena: 60% Kolejny z przedstawicieli kina ozploitation, które w tym roku niepodzielnie panowało w sekcji „Nocne szaleństwo”. Tym razem podparte aktorskim wkładem Jamie Lee Curtis, będącej ówcześnie – po sukcesie „Halloween”, „Mgły” i „Balu maturalnego” – królową grozy z kina klasy B. Partneruje jej filozofujący kierowca ciężarówki o wyglądzie Burta Reynoldsa, który właśnie otrzymał niechciane zlecenie na transport mięsa na drugi kraniec kontynentu. A że nieszczęścia lubią chodzić parami, jednocześnie wpada na trop seryjnego mordercy zabijającego młode autostopowiczki. Tak rozpoczyna się szosowy pojedynek, który trwać będzie w szaleńczej pogoni przez całą Australię. Mimo wszystko „Niebezpieczna gra” to raczej spektakl chłodnych emocji, o wiele słabszych niż w spielbergowskim „Pojedynku na szosie”, nawet gdy z biegiem czasu film uderza w tony znane z filmów Dario Argento. Na szczęście udanie broni się różnorodnym tempem, nie można odmówić mu także celnego humoru i osobliwego klimatu kina drogi. Kamil Witek ![]() Ocena: 30% Zbudowany na wątłej paraleli między światem dzieci i dorosłych film nie zdradza nic z wcześniejszej oryginalności autora „Taxidermii”. Od początku jego kariery chwaliło się Palfiego za to, że tak bardzo odróżnia się od autorów, którzy utrwalili wyobrażenie o węgierskim kinie: Istavana Szabo, Beli Tarra, Gabora Bodyego. Teraz młody twórca nadal do nich pasuje, ale niebezpiecznie zbliża się do starych, poczciwych braci z Dogmy. W ich formule opowiada historię jak to trudno ułożyć sobie relacje z ludźmi. Jego bohaterowie wchodzą w dziwaczne konfiguracje, zaraz potem z nich wychodzą, zamieniają się partnerami i przyjaciółmi, wracają do dawnych układów. Nie liczą się z konsekwencjami swoich towarzyskich zabaw, kierując się spontanicznymi zachciankami. Jeśli „Nie będę twoim przyjacielem/ Nie jestem twoim przyjacielem” zwiastuje kierunek rozwoju artystycznego Palfiego to pora zastosować tę samą metodę, co przy Tsai Ming – Lingu: ciachnąć jego dorobek w miejscu, w którym jeszcze możemy zachować do reżysera szacunek. Ula Lipińska |
Ponieważ mamy kanikułę, czas porzucić (przynajmniej na chwilę) dziedzinę horroru i nacieszyć wzrok lżejszymi widokami.
więcej »Zdarza się, że horror zahacza o inne, mniej „grzeczne” gatunki. Na szczęście pozory często mylą…
więcej »Niekiedy nowe idee w horrorze są nie tyle niemądre (żeby nie powiedzieć głupie), ile po prostu… dziwne.
więcej »Kevin Smith. Sprzedawcy 2
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Jay i Cichy Bob kontratakują
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Dogma
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. W pogoni za Amy
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Szczury z supermarketu
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Sprzedawcy
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Pułapka
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Koniec świata
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Donnie Darko
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Zjawa
— Marcin Knyszyński
Weekendowa Bezsensja: Jak poradzić sobie z brakiem dostępu do fryzjera, czyli 10 filmów z niesfornymi włosami
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
15 najlepszych horrorów XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
Filmowe dziedzictwo Jasona Bourne’a
— Esensja
Co nam w kinie gra: Aż po grób, Pozwól mi wejść
— Ewa Drab, Urszula Lipińska
Mój własny wampir
— Konrad Wągrowski
100 najlepszych filmów dekady
— Esensja
„Autor widmo” najlepszym filmem I kwartału 2010 w polskich kinach według Stopklatki i Esensji
— Esensja
Wytrzymać pięć minut
— Patrycja Rojek
Siła pustyni dla początkujących
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Jak radzić sobie z nienawiścią
— Sebastian Chosiński
Wielkość i małość rodu Laurentów
— Sebastian Chosiński
Krótko o filmach: Letnia szkoła życia
— Kamil Witek
Esensja ogląda: Marzec 2018 (2)
— Sebastian Chosiński, Grzegorz Fortuna, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski
Esensja ogląda: Grudzień 2017 (4)
— Konrad Wągrowski
W poszukiwaniu samego siebie
— Marcin Szałapski
Esensja ogląda: Październik 2017 (3)
— Jarosław Loretz
Muzyka stop!
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Między „Dybukiem” a „Weselem”
— Sebastian Chosiński
Wiekopomne dzieło króla Długouchych
— Konrad Wągrowski
Rzadka koniunkcja planet
— Konrad Wągrowski
Santorini, wyspa ognia
— Konrad Wągrowski
Podwodne wykopywanie przybysza z kosmosu
— Konrad Wągrowski
Rozbitkowie ze strumienia nadprzestrzeni
— Konrad Wągrowski
Funky, Brenda, Ais i Satham grają fair
— Konrad Wągrowski
Poczet polskich medalistów (z małymi wyjątkami)
— Konrad Wągrowski
Ten Polak to wspaniały zawodnik!
— Konrad Wągrowski
Bolesne dojrzewanie Alka, lat 12
— Konrad Wągrowski
Komiks o (nie tak) lekkim zabarwieniu erotycznym
— Konrad Wągrowski