Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 maja 2023

Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Ranking na premierę: 7 najlepszych filmów Juliusza Machulskiego

Konrad Wągrowski

Z każdym nowym filmem Juliusza Machulskiego mamy nadzieję, że nawiąże on poziomem do pięknych, dawnych czasów i z każdym się rozczarowujemy. Ale jutro na nasze ekrany wchodzi wampiryczna „Kołysanka” i nadzieje znów ożywają.

Konrad Wągrowski

Ranking na premierę: 7 najlepszych filmów Juliusza Machulskiego

Nasz cotygodniowy cykl tekstów to swego rodzaju zapowiedź najgorętszej (naszym zdaniem) premiery filmowej następnego dnia. Z tej okazji w każdy czwartek zaprezentujemy ranking w jakiś sposób nawiązujący do tej premiery, a może nawet poszerzający waszą filmową wiedzę o tematyce najciekawiej zapowiadającego się filmu. Brzmi poważnie, ale obiecujemy, że będzie przede wszystkim ciekawie.

Z okazji jutrzejszej premiery filmu „Kołysanka” prezentujemy listę siedmiu naszym zdaniem najlepszych filmów Juliusza Machulskiego. Kolejność znacząca.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

7. Vinci (2004)

„Vinci” to z pewnością najlepszy z filmów Juliusza Machulskiego spośród tych zrealizowanych w XXI stuleciu, co nie znaczy, że film idealny. Udało się po latach znów nadać lekkość tej – tym razem współczesnej – historii kryminalnej. Dużo dało zatrudnienie do głównych ról dobrych, dotychczas nie opatrzonych aktorów. Z dzisiejszego punktu widzenia stwierdzenie, że Borys Szyc i Robert Więckiewicz to nie zgrane twarze brzmi co najmniej dziwnie, ale w 2004 wydawało się, że polska komedia kryminalna nie może powstać bez udziału Cezarego Pazury, Olafa Lubaszenki i Bogusława Lindy w roli wspierającej – stąd nowi aktorzy dali naprawdę powiew świeżości. Oprócz tego „Vinci” to dobry pomysł kryminalny (mocno oparty w polskich realiach), ciekawe i sympatyczne postaci, uroczy absurdalny wątek górnika nie pamiętającego ludzkich twarzy, trochę przyzwoitych zwrotów akcji, niezłe, ale nie przeszarżowane dowcipy, ładne krakowskie widoki oraz – niestety – scenariusz pełen luk i nielogiczności, z bliżej niewiadomych powodów nagrodzony na festiwalu w Gdyni.

WASZ EKSTRAKT: 90,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

6. Kiler (1997)

„Kiler” – jeden z największych hitów polskiego kina końca XX stulecia – cieszy się jednak uznaniem większym od swej rzeczywistej wartości. Niewątpliwie atutem jest dość sprawny i spójny scenariusz (Wereśniak, który nie napisał już nigdy niczego na zbliżonym poziomie, cały czas odcina kupony od tego skryptu), w którym jednak wartka fabuła jest istotniejsza od pojedynczych skeczy. Film ma kilka niezłych, choć nie rewolucyjnych pomysłów i dużo humoru różnej jakości. Nie zmienia to faktu, że mnóstwo tekstów i powiedzonek weszło potem do powszechnego użytku, a są tu też dowcipy naprawdę przednie, najczęściej związane z powszechnym odbiorem płatnego mordercy nie jako bandyty, lecz osoby, które w prosty sposób może każdemu rozwiązać problemu osobiste. „Kiler” jest jednak winien dwóch dużych grzechów – po pierwsze udowodnił, że publiczność można rozbawić tylko odpowiednio wstawionym słowem „kurwa”, co spowodowało rzesze naśladownictw, po drugie zainspirował powstanie „Kilerów dwóch”, którzy z kolei pokazali, że można odnieść sukces frekwencyjny filmem, w którym nie ma zasadniczej fabuły, a jedynie zlepek bardziej lub mniej śmiesznych skeczy. Z czego do dziś polscy twórcy kina rozrywkowego korzystają.

5. Deja Vu (1988)

„Deja Vu” pięknie wygrywa absurdy radzieckiej rzeczywistości czasów NEP-u, pokazując, że nawet nie do końca jeszcze złowrogi i w miarę otwarty na innych Związek Radziecki był już krajem mocno chorym. Dobry, gangsterski pomysł, świetny akcent Jerzego Stuhra (filmu nie wolno oglądać w telewizji z lektorem!), smakowite epizody, choćby niemieckich kolarzy i zbiór naprawdę niezłych dowcipów. W tym filmie widać jednak już przesadę w odwołaniach i aluzjach. O ile może nawiązania do „Niezwykłych Przygód Mr. Westa w kraju bolszewików” nie są dla wszystkich oczywiste, o ile wykorzystanie słynnej sceny z „Pancernika Potiomkina” jest dla każdego szanującego kinomana przezabawne, to już nazywanie mafiosów nazwiskami amerykańskich filmowców (Scorsese, de Niro, de Palma) brzmi co najmniej głupio, a na pewno strasznie pretensjonalnie.

4. Kingsajz (1988)

„Kingsajz” odwraca schemat „Seksmisji” – tym razem mała totalitarna społeczność jest czysto męska. Ale oczywiście nie tylko pomyśle „Seksmisji” a rebours opiera się wartość tego filmu. Pomysł, aby państwo krasnoludków (umieszczone w zapomnianym archiwum) uczynić modelem PRL-u, a świat dużych ludzi symbolem Zachodu jest genialny. Żeby było zabawniej, ta analogia nie jest nawet specjalnie owijana w bawełnę – cytaty z przemówień krasnoludowych włodarzy brzmią jak cytaty z PRL-owskiego Sejmu („żądamy pełnego wydania braci Grimm”, „a poczytajcie sobie choćby wczesną Konopnicką”), samo państwo nazywane jest Rzeczpospolitą Krasnoludową, a braki w zaopatrzeniu zadziwiająco przypominają ówczesne realia. Ale „Kingsajz” to także wiele świetnych tekstów i powiedzonek, znakomicie – jak na tamte czasy – zrealizowana scenografia no i naga Kasia Figura. Swoją drogą ciekawe, czy ktoś przypuszczał, że hasło „Kingsajz dla każdego!” urzeczywistni się już rok później.

3. Vabank 2, czyli riposta (1985)

„Vabank 2” nie jest może sequelem lepszym od oryginału (to zjawisko niezwykle rzadkie), ale jest kontynuacją bardzo dobrą, bo nie powielającą jednak pierwotnej fabuły. Powrót Kramera i zemsta na Kwincie, a następnie jego riposta to znów przykład bardzo dobrze skrojonego scenariusza, ale „Vabank 2” bawi przede wszystkim jeszcze lżejszym nastrojem od części pierwszej i czystą, bezpretensjonalną rozrywką. Aktorzy czują się świetnie w swych rolach, prawdziwymi perełkami są nowe kreacje Bronisława Wrocławskiego i Marka Walczewskiego, finałowy zwrot akcji jest przewidywalny, ale bawi za każdym seansem, a sugestia, że warto wyemigrować do Szwajcarii musiała być w 1985 roku bardzo irytująca dla władzy.

2. Vabank (1981)

Każdemu życzyć takiego debiutu reżyserskiego. W „Vabanku” udało się Machulskiemu praktycznie wszystko – sugestywny retro klimat lat 30., wyraziste postacie, dobry, nieprzeszarżowany humor i bardzo precyzyjny scenariusz czerpiący z najlepszych wzorów. Oczywiście najwięcej „Vabank” zawdzięcza klasycznemu „Żądłu” George’a Roya Hilla, ale widać w tym filmie też wyraźne inspiracje inną klasyką kryminału m.in. kinem Jean-Pierre Melville’a (postać Kwinto zdradza duże pokrewieństwo z tytułowym bohaterem filmu „Ryzykant”). Wypadać dodać jednak, że nawiązania są nienachalne, użyte z wyczuciem, a przeszczep gatunku w polskie realia lat 30. udał się doskonale.

1. Seksmisja (1984)

Pierwsze miejsce najbardziej kultowej polskiej komedii (obok „Misia” i „Rejsu” – palma pierwszeństwa zapewne jest kwestią dyskusyjną) to oczywistość prawie nie wymagająca komentarza. Kultowe dialogi, kultowe teksty, kultowi bohaterowie, kultowe sceny rozbierane – telewizja przypomina to prawie co miesiąc i nadal dobrze się to ogląda. A to oznacza, że wplecione aluzje polityczne filmu nie zdominowały, dodając mu tylko dodatkowego smaczku, a sama historia ma ponadczasową wartość rozrywkową. Ale nie można pominąć kontekstu epoki. Genialne zestawienie bohaterów – nieco nieżyciowego inteligenta i sympatycznego cwaniaczka – to wszak symbol współpracy różnych warstw społecznych dla realizacji wspólnego dobra (tu: odkrycia fałszu, jakim raczy nas system), a optymizm przebijający się z finału kręconego w stanie wojennym musiał robić piorunujące wrażenie. Do tego dorzućmy naprawdę udaną scenografię, prostą, ale w żadnej mierze nie ośmieszającą koncepcji, udowadniającą, że Polak potrafi zrobić kino SF. Niestety – do dziś „Seksmisja” jest jedynym udanym przedstawicielem fantastyki rozrywkowej w naszym kraju. Co ciekawe, film u nas otoczony uwielbieniem nie daje się przenieść poza Polskę (no, może poza kraje słowiańskie – w ZSRR wszak też był hitem). Mini recenzja w „Overlook Film Encyclopedia” twierdzi, że „Seksmisję” kładzie słabe aktorstwo, zwłaszcza Jerzego Stuhra, a „The Movie Book” uważa, że główny problem tego filmu, to fakt, że w ogóle nie jest śmieszny…

11 lutego 2010

Komentarze

11 II 2010 17:55:14

...czyli Julek ma 50% skuteczności - dokładnie połowa jego dorobku reżyserskiego to filmy świetne :)

11 II 2010 21:17:56

Świetne zestawienie i wg mnie bardzo trafione, jedynie Kingsajz zamieniłbym z Deja vu

11 II 2010 23:20:49

A ja "Kilera" wymieniłbym na "Pieniądze to nie wszystko", bo "Kiler" zupełnie mnie nie śmieszy, a "PTNW" bardzo (dlaczego miłośnicy Kondrata nie bronią tego filmu? :))

12 II 2010 01:45:40

Dla Amerykanów "Seksmisja"nie może być śmieszna, bo ich śmieszy bekanie, pierdzenie, rzyganie, głupie miny i przygody dorastających nastolatków.

12 II 2010 02:06:34

Krytycy krytykami, jednak gdy się poczyta recenzje „Seksmisji” na IMDb to wyraźnie przeważają pozytywne. I wcale nie pisali ich sami Polonusi z różnych stron świata…

12 II 2010 07:26:10

Ja bym seksmisję przesunął na 3 miejsce. Ten film mimo wszystko się zestarzał, a Vabanki... nie :-)

12 II 2010 12:05:39

Wszystko pięknie, ale mam wrażenie, że jak zazwyczaj zapomniano o doskonałym i niedocenionym filmie Machulskiego "Szwadron" - jeszcze jedna stracona okazja, żeby pokazać inną twarz Machulskiego...

12 II 2010 18:50:31

Tę opinię Amerykanów bym porządnie przefiltrował, bo oni są chyba za prości, by trafił do nich humor subtelny, aluzyjny, inteligentny, którym potrafią trafić w gusta widza np. brytyjskie komedie. Natomiast ja bym chciał, i to bardzo, przeczytać całość dialogów z "Seksmisji" w ich amerykańskim tłumaczeniu. Może by się wówczas okazało, że wiele zabawnych tekstów zostało zarżniętych przez kiepskiego tłumacza. Dlaczego tak mniemam? Wystarczy niekiedy włączyć telewizor, by posłuchać jak są czasem tłumaczone znane i fajne teksty z filmów w telewizyjnych emisjach.
Na koniec słówko o "Deja Vu", filmie absolutnie doskonale prześmiewczym. Jest to naprawdę dobra rzecz, reżyser świadomie sobie nawiązuje do wielu rzeczy - filmów, zachowań, postaci etc. I robi to w sposób zabawny, ale film jest bardzo aluzyjny i znacznie łatwiejszy w odbiorze dla osób, którym co nieco wiadomo o "urokach" codzienności w Związku Radzieckim, bądź w PRL-u, bo w końcu w naszym polskim grajdołku codzienność była swoistą kalką tej radzieckiej. Dlatego do młodszego widza film nie trafi w takim stopniu, jak do starszego - mój ojciec, który spędził w ZSRR pięć lat i poznał ich codzienność na wylot, oglądając "Deja VU" zaśmiewał się do łez.
Natomiast świetnym rozwiązaniem J. Machulskiego było obsadzenie w filmie rosyjskich aktorów, którzy świetnie grali i przynajmniej ich rosyjski brzmiał jak na Rosjan przystało. Dlatego jedyną słuszną wersją filmu jest ta z napisami, szczególnie że mówi się w nim również po angielsku i niemiecku.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kim jest „American Psycho”?
Alicja Sobiech

26 V 2023

Główny bohater filmu p.t. „American Psycho” w reżyserii Mary Harron wciąż wzbudza w publiczności wiele pytań i emocji. Ponadczasowa satyra cywilizacji oparta na podstawie książki Breta Eastona Ellisa pozostawia otwarte drzwi do interpretacji realizmu seryjnych morderstw.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Najniebezpieczniej jest we własnym łóżku
Sebastian Chosiński

23 V 2023

Jerzego Gruzę kojarzymy przede wszystkim jako reżysera kultowych komedii telewizyjnych i kinowych z lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Należy jednak pamiętać, że był on również wziętym twórcą spektakli telewizyjnych, które nie zawsze miały na celu rozśmieszanie widza. Oparta na tekście Lucille Fletcher „Pomyłka, proszę się wyłączyć!” mogła go – dla odmiany – mocno wystraszyć.

więcej »