Jak to często ma miejsce w kinie Spielberga („Imperium Słońca”, „E.T.”, „Hook”), na świat patrzymy oczami dzieci; rzeczywistość wydaje się przefiltrowana przez dziecięcą wrażliwość. Abramsa interesuje świat młodzieży – pierwsze uniesienia i zawody miłosne, idealistyczne przyjaźnie i bolesne rozczarowania, emocjonowanie się błahostkami, wyznaczanie sobie naiwnych, acz szlachetnych celów. Na rzeczywistość spogląda Abrams – podobnie jak Spielberg – w kategoriach zabawy, uszlachetniając wewnętrzny świat swych bohaterów. Świat, w którym kręcenie filmu jest przede wszystkim dobrą zabawą, a pierwsze miłosne podrygi wydają się miłością do grobowej deski: chłopcy podkochują się w – jak się wydaje – niedostępnej i idealizowanej Alice (urocza Elle Fanning). Nieprzypadkowo dorośli nie rozumieją swych dzieci. Ojciec zaskakująco dojrzałego Joe (w tej roli Joel Curtney) nie pozwala mu się widywać z jego sympatią, z kolei ojca Alice stać jedynie na krzyk, wydobywający się w oparach alkoholu.

W „Super 8” nie zabrakło scen wbijających w fotel (wykolejenie się pociągu), przyprawiających o dreszcze (fragment na stacji benzynowej) czy wzruszających (finał). Nie zabrakło napięcia, ponieważ obcy jest tu naprawdę „Obcy” – niczym w klasyku Ridleya Scotta do ostatnich scen pozostaje praktycznie niewidoczny. Jednak ponad wszystko inne nie zabraknie emocji – każda scena posiada tu bowiem silny ładunek emocjonalny, niekiedy zabarwiony drobnymi smaczkami (walkman). Starsi widzowie być może nostalgicznie zatęsknią za klasycznym kinem, młodszych prawdopodobnie bez reszty pochłoną losy dziecięcych bohaterów, z którymi zapewne bez problemu się utożsamią.

Obraz Abramsa poskładany jest z elementów doskonale znanych, w kinie przetestowanych już wielokrotnie. Zamiast poczucia, że wszystko już widzieliśmy, pojawia się raczej odczucie tęsknoty za tego typu kinem. Twórca „Zagubionych” nie ma bowiem ambicji wymyślania go na nowo – swój film kieruje do tych, którzy wychowali się na dziełach Spielberga. Do wszystkich tych, którzy nie boją się przyznać, że mimo posiadania żony/męża i grupki dzieci, nie są do końca dorosłymi. Do tych, których niezmiennie fascynuje w kinie przygoda, dreszczyk emocji spod znaku wymykania się w środku nocy z domu tak, by rodzic niczego nie zauważył. Słowem, do wszystkich tych, którzy nie wstydzą się przyznać, że tkwi w nich dziecko. A jak pamiętamy z „Ostatniej krucjaty”, nawet Indiana Jones był dzieckiem…