Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 30 maja 2023
w Esensji w Esensjopedii

Wim Wenders
‹Pina›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPina
Dystrybutor Stowarzyszenie Nowe Horyzonty
Data premiery21 października 2011
ReżyseriaWim Wenders
ZdjęciaHélène Louvart
Scenariusz
ObsadaPina Bausch, Malou Airaudo, Ruth Amarante, Jorge Puerta, Rainer Behr, Andrey Berezin
MuzykaThom
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiFrancja, Niemcy, Wielka Brytania
Czas trwania103 min
WWW
Gatunekmusical, muzyczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Biografia pisana ruchem ciała
[Wim Wenders „Pina” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Można opowiadać bez użycia słów; film jako sztuka wizualna jest tego najlepszym dowodem. Ale wspominanie wybitnej choreografki Piny Bausch prawie wyłącznie za pomocą tańca? Wim Wenders odświeża ideę filmowej laurki-hołdu i pokazuje, że posługując się kreatywnością i wyczuciem, zdolny filmowiec może wszystko – również przenieść biografię na poziom spektaklu tanecznego o targających człowiekiem emocjach.

Ewa Drab

Biografia pisana ruchem ciała
[Wim Wenders „Pina” - recenzja]

Można opowiadać bez użycia słów; film jako sztuka wizualna jest tego najlepszym dowodem. Ale wspominanie wybitnej choreografki Piny Bausch prawie wyłącznie za pomocą tańca? Wim Wenders odświeża ideę filmowej laurki-hołdu i pokazuje, że posługując się kreatywnością i wyczuciem, zdolny filmowiec może wszystko – również przenieść biografię na poziom spektaklu tanecznego o targających człowiekiem emocjach.

Wim Wenders
‹Pina›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPina
Dystrybutor Stowarzyszenie Nowe Horyzonty
Data premiery21 października 2011
ReżyseriaWim Wenders
ZdjęciaHélène Louvart
Scenariusz
ObsadaPina Bausch, Malou Airaudo, Ruth Amarante, Jorge Puerta, Rainer Behr, Andrey Berezin
MuzykaThom
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiFrancja, Niemcy, Wielka Brytania
Czas trwania103 min
WWW
Gatunekmusical, muzyczny
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
„Pina” składa się z licznych układów tańca współczesnego zaaranżowanych przez Pinę Baunsch, tytułową bohaterkę filmu, a wykonanych przez tancerzy z różnych stron świata, z którymi choreografka współpracowała na przestrzeni lat. Liczne fragmenty rozgrywają się na scenie, ale istotą ukazania tańca z perspektywy Wendersa są ujęcia w plenerze – historie miłosne toczące się na skrzyżowaniu ulic niemieckich miast, sceny osaczenia i uwięzienia w opuszczonych budynkach, ekspresje wolności ciała i umysłu w okolicznościach przyrody, takich jak piaszczyste wzniesienia i pokryte jesiennymi liśćmi wzgórza. W ten sposób Wenders uwalnia ruch i wyraz tańca ze sztywnych ram desek teatru, schematu ustawionego z precyzją do każdego drgnięcia, jednocześnie nie odejmując mu statusu sztuki i powagi twórczości ambitnej. W ujęciu Piny, a potem Wendersa taniec jest połączeniem dbałości o szczegół z emocjami, które niczym nie skrępowane wyrażają się w sposób dużo bardziej intensywny niż spętane ograniczeniami zachowania w codziennych relacjach międzyludzkich, dyktowanego przez kod społeczno-kulturowy.
Pina Bausch miała pomagać Wendersowi nad filmem portretującym jej twórczość, ale reżyser musiał dokończyć projekt sam, w formie luźnych wspomnień ludzi, którzy znali i podziwiali choreografkę. Przyczyną rozwiązania współpracy była śmierć artystki. Pokonana przez raka w wieku 68 lat Bausch odeszła w roku rozpoczęcia kręcenia „Piny”. W ten sposób film nabrał nowego znaczenia; stał się nie tylko ekranowym spektaklem po części autorstwa Piny, ale również hołdem dla jej kreatywności, emocjonalności twórczej i wkładu, jaki miała w tańcu współczesnym. Z takiego rozwinięcia sytuacji wypływa jednak podstawowa, jeśli nie jedyna, wada filmu. Bałwochwalczy ton sporadycznych wypowiedzi kłóci się ze swobodą przedstawiania tańca. O ile sekwencje taneczne cechuje oryginalność, szczerość i wielopoziomowość interpretacyjna, o tyle wypowiedzi współpracowników Piny wpadają w szufladkę stereotypowego budowania filmowego hołdu. Wenders wprawdzie stara się nieco urozmaicić skostniałą konwencję, wprowadzając zdjęcia milczących postaci tancerzy ożywionych głosami z offu. Co więcej opowieści o Pinie dotyczą raczej anegdotek świadczących o jej wielkim wyczuciu i talencie, a nie bezpośrednich pochwał, ale i tak atmosfera filmu robi się czasem ciężka od bezkrytyczności i słownego lukru. Czy jednak jest to ewidentna wada filmu kręconego po to, by przybliżyć postać wielkiej tancerki i choreografki? Przecież o ludziach z wielkimi talentami utarło się mówić tylko peanami. Tym bardziej, że „Pina” jest dodatkowo naznaczona niedawną śmiercią artystki i stanowi próbę wyróżnienia jej dokonań.
Niezależnie jednak od tonu wypowiedzi twórców, nie sposób nie chłonąć wszystkimi zmysłami scen tańca. Bausch odnosiła się często do żywiołów odzwierciedlających ludzkie namiętności, powtórzeń i podstawowych emocji odnoszących się do wolności, miłości, nieszczęścia, samotności, dorastania, etc. Dzięki temu film nabiera mnogości znaczeń i sugestii interpretacji. Każdy fragment taneczny stanowi kolejny klocek w układance. Otwierająca film sekwencja dotyczy dojrzewania oraz odwiecznego konfliktu, jak i zarazem przyciągania się, płci. To historia budzącej się seksualności i zagubienia w dialogu między rozumem a ciałem. Z kolei fragment spektaklu „Café Müller” uderza nowatorskim podejściem do tańca współczesnego, które zauważy nawet kompletny laik. Bohaterowie-tancerze tańczą pomiędzy pustymi krzesłami, a część z nich ma zamknięte oczy i musi opierać się na przewodnictwie pozostałych. Nawet jeśli odrzuci się skłonność do interpretacji, spektakl chwyta za gardło uczuciem straty, porzucenia, rozstania, emocjami bardziej czytelnymi niż jakiekolwiek słowo lub cały dialog. To rodzaj estetycznego oczarowania objawiającego się łzami podobnymi do tych, które łatwo uronić przy piosence/muzyce, nie wiadomo dlaczego grającej na naszych strunach wzruszenia.
To właśnie jeden z największych atutów filmu Wendersa: reżyser pozwala opowiadać historię choreografki i tego, w jaki sposób myślała i tworzyła, za pomocą tańca. Nie ingeruje drastycznie w poetykę ruchu, dlatego publiczność odbiera wszystko, co dzieje się na ekranie, w kategoriach emocji, a nie kalkulacji. Człowiek zupełnie niezaznajomiony ani z twórczością Bausch, ani z tajnikami tańca współczesnego, może ten film przeżywać bez pomocy wiedzy i rozumu. Natomiast musi potrafić i chcieć cieszyć się czystą poezją ruchu płynącą z ekranu. Inaczej niewiele będzie go dzieło Piny i Wendersa obchodzić. W końcu „Pina” jest nie tylko o tańcu, ale także o pasji. Bez pasji żadne działanie nie ma sensu – już ta prosta konstatacja wyeksponowana przez Wendersa czyni z „Piny” film nie dość, że piękny pod względem estetycznym (efekt 3D pozwala zagłębić się w świat tańca niemal bez ograniczeń), ale również przekonujący na poziomie myśli racjonalnej.
koniec
18 października 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 3. Haki i wtyczki
Marcin Mroziuk

29 V 2023

Oczywiste jest, że służby specjalne często nie grają czysto, ale coraz więcej wskazuje, że tajna operacja, którą zaplanowała Diana Taverner, jest nie tylko nieetyczna, ale także łączy się z nadmiernym ryzykiem, a konsekwencje mogą ponieść wplątani w nią wbrew swej woli agenci z Slough House.

więcej »

East Side Story: Po nitce do (terrorystycznego) kłębka
Sebastian Chosiński

28 V 2023

Mogłoby się wydawać, że czasy, w których powstają bałwochwalcze filmy na temat funkcjonariuszy tajnych służb, już dawno minęły. Nawet w państwach postradzieckich. A jednak nie! Sześć lat temu w Kazachstanie Wiktor Klimow nakręcił obraz z okazji ćwierćwiecza istnienia Komitetu Bezpieczeństwa Narodowego. Osią fabularną tego propagandowego dzieła jest walka z islamistami z organizacji „Żołnierze Kalifatu”.

więcej »

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 2. Przysługa za przysługę
Marcin Mroziuk

26 V 2023

Wprawdzie porywacze Hassana Ahmeda nie wyglądają na profesjonalistów, ale wygląda na to, że mimo pełnej mobilizacji wszystkich sił MI5 może mieć problem z odnalezieniem kryjówki Synów Albionów przed terminem zapowiedzianej egzekucji uwięzionego studenta. Trudno w tym momencie nie zastanawiać się, czy Robert Hobden może okazać się kluczem do uwolnienia brytyjskiego muzułmanina o pakistańskich korzeniach.

więcej »

Polecamy

Życie miejskie dla ubogich

Z filmu wyjęte:

Życie miejskie dla ubogich
— Jarosław Loretz

Drama na trzy ręce
— Jarosław Loretz

Nie, nie, wejście od frontu odpada
— Jarosław Loretz

Technika zgniłego Zachodu
— Jarosław Loretz

Tam, gdzie nikt nie patrzy
— Jarosław Loretz

Czy Herkules była kobietą?
— Jarosław Loretz

Prosimy nie regulować monitora
— Jarosław Loretz

Patyki eliminacji
— Jarosław Loretz

Pieczęć średniego zapieczętowania
— Jarosław Loretz

Dekoracje waść niszczysz!
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Filmy Nowych Horyzontów 2011 (2/3)
— Ewa Drab, Karol Kućmierz, Urszula Lipińska, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski, Kamil Witek, Zuzanna Witulska

Tegoż twórcy

Wenders do domu
— Urszula Lipińska

Nuta nostalgii
— Urszula Lipińska

Na ekranach: Październik 2003
— Joanna Bartmańska, Marta Bartnicka, Piotr Dobry, Tomasz Kujawski, Konrad Wągrowski

Siedmiu wspaniałych
— Joanna Bartmańska

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.