Głównym bohaterem filmu Curtisa nie jest boska MM, lecz Colin Clarke, młody entuzjasta kina, któremu udaje się zaczepić przy pracy na planie filmu „Książę i aktoreczka” Laurence’a Oliviera. Jako trzeci asystent reżysera ociera się o gwiazdy, a przede wszystkim o jedyną i najwspanialszą Marilyn Monroe. Zafascynowany nią chłopak okazuje się idealną odskocznią od problemów: w jego towarzystwie aktorka może zapomnieć o tabletkach, alkoholu, ciągłych spóźnieniach na plan i niekończących się dublach powodujących konflikt z ekipą i samym Olivierem, czy wreszcie o wyjeździe trzeciego męża, Arthura Millera, z powrotem do Stanów. Colin patrzy na ukochaną gwiazdę ekranu bezkrytycznie, dlatego pozytywnie oddziałuje na jej nadwątlone chwilami poczucie wartości. Chłopak spędza z nią coraz więcej czasu, jest na każde zawołanie, wreszcie zadurza się w Marilyn pozbawionej światła reflektorów i blichtru kina. Z góry wiadomo natomiast, że dla niej Colin jest rodzajem przejściowej terapii, która pozwoli poradzić sobie z przygnębieniem i obawami.

Scenariusz filmu oparto na wspomnieniach prawdziwego Colina Clarke’a, zatytułowanych „Książę, aktoreczka i ja”. Reżyser nie konstruuje własnej wizji tego, jak mogło wyglądać życie Marilyn, tylko ogranicza się wyłącznie do pamiętnika Colina. Dlatego na ekranie zostaje pokazane to, co zobaczył i opisał autor, bez wchodzenia w szczegóły, których można się tylko domyślać. W następstwie film staje się fragmentaryczny i nieco zbyt powierzchowny. Curtisowi udaje się uchylić rąbka tajemnicy MM i ukazać ją jako człowieka z krwi i kości, a nie tylko gwiazdę, lecz po temacie jedynie się prześlizguje. W rezultacie „Mój tydzień z Marilyn” okazuje się zlepieniem filmu lekkiego i przyjemnego z niewykorzystanym potencjałem dramatycznym. Najbardziej nijako wypada przesłodzona relacja Colina i Marilyn. To nie był romans, a tylko fascynacja, rodzaj układu, z którego najwięcej korzyści czerpała Marilyn, dlatego nuta sentymentalna, grana przez Curtisa do upadłego, nie współgra z niejednoznacznym postępowaniem aktorki. Ten dysonans uwypukla rewelacyjna rola Michelle Williams. Jako Marilyn potrafi być uroczą kokietką, zagubionym niewiniątkiem, sprytną kobietką i nieszczęśliwą cierpiętnicą. W każdym wcieleniu przekonuje, jednocześnie odkrywając przed widzem wiele twarzy jednej z najsłynniejszych aktorek w historii kina. Kreacja Williams sugeruje dużo więcej, niż przewiduje scenariusz i wizja reżysera.

Oprócz wątku Colina i Marilyn w filmie pojawia się wątek powstawania „Księcia i aktoreczki”, co wprowadza na ekran atmosferę lat 50., ówczesnego kina i muzyki. Curtis prowadzi narrację zgrabnie, bez niepotrzebnych przestojów, dzięki czemu fabuła filmu toczy się wartko. Niestety, w drugiej połowie, gdy akcja odchodzi od subtelnej komedii, a wkracza na terytoria bardziej dramatyczne, energia tej historii spada. Dlatego, chociaż wszystko jest ładne i przystępne, a Michelle Williams i Kenneth Branagh w drugoplanowej roli Laurence’a Oliviera błyszczą, w finale pojawia uczucie niedosytu. Krótka historia znajomości trzeciego asystenta i gwiazdy zostaje urwana bez znaczącej puenty.