Przenosimy się w czasy międzywojennego Paryża i poznajemy losy osieroconego chłopca imieniem Hugo Cabret. Młody bohater w zastępstwie swego wiecznie pijanego wuja, codziennie oliwi i nakręca zegary na dworcu Montparnasse. Mieszkając w sercu jednego z nich, stara się uruchomić automatom, który jest jedyną pamiątką po tragicznie zmarłym ojcu. Części potrzebne do naprawy maszyny wykrada ze sklepiku z zabawkami, prowadzonego przez zgorzkniałego, starszego pana. Pewnego dnia Hugo zostaje przyłapany na gorącym uczynku. Oczywiście, z góry wiemy, że spotkanie zmieni życie dziecka i starszego człowieka. Reżyserowi udaje się uniknąć banalnych, tradycyjnych rozwiązań, ponieważ starą jak świat historię o narodzinach przyjaźni i sensie życia, traktuje jako pretekst do opowiedzenia innej – związanej z tożsamością sprzedawcy. Kiedy Hugo i jego przyjaciółka Isabelle odkrywają, że sprzedawcą jest Georges Méliès, fabuła filmu stopniowo zaczyna zamieniać się w opowieść o powstawaniu sztuki filmowej.

Młodzi bohaterowie stają się przewodnikami po zaczarowanym świecie Georges Mélièsa – reżysera, iluzjonisty, aktora, kostiumologia, scenografa i scenarzysty w jednym, który zafascynowany wynalazkiem braci Lumière otwiera studio filmowe, aby tworzyć własne widowiska, które udowodnią, że kino może być sztuką. Ogromnym plusem filmu jest to, że mamy możliwość podglądania Mélièsa podczas pracy nad swoimi dziełami. Dowiadujemy się co nieco na temat tego, jak tworzono kiedyś efekty specjalne oraz w jaki sposób powstawały filmy kolorowe w czasach, gdy na ekranach królowała czerń i biel (Méliès własnoręcznie kolorował klisze klatka po klatce). Najważniejsze jest jednak to, że my – widzowie - przesiąknięci tworzonymi z wielkim rozmachem współczesnymi produkcjami, możemy podobnie jak pierwsi odbiorcy, na własnej skórze odczuć wyjątkowość, czar i bezpretensjonalność ruchomych obrazów. Oglądając niezwykłe sceny słynnej „Podróży na księżyc” z 1902 roku, uświadamiamy sobie, że kino oprócz tego, że ma w mądry sposób podejmować ważkie tematy – co często postulują krytycy – powinno także, a może nawet przede wszystkim, poruszać naszą wyobraźnię.

Zaznaczmy, że najnowszy obraz Martina Scorsese został zrealizowany z ogromną dbałością o szczegóły. Precyzyjne wykonanie i fantastyczne zdjęcia połączone z bardzo udaną w przypadku tej produkcji technologią trójwymiarową (świetnie użyte 3D daje nam na przykład możliwość przyjrzenia się wirującemu w powietrzu pyłkowi kurzu), sprawiają, że film jest niezwykle przyjemny w odbiorze. Strona techniczna filmu została zresztą doceniona w postaci pięciu statuetek Oscara (montaż dźwięku, dźwięk, zdjęcia, scenografia, efekty specjalne).

Na pozytywną ocenę obrazu pracuje również obsada. Znakomite kreacje Asy’a Butterfielda (Hugo) oraz Chloe Grace Moretz (Isabelle) przyćmiły samego Bena Kingsleya w roli Mélièsa. Młodzi aktorzy świetnie wcielili się w role samotnego chłopca oraz odrobinę teatralnej, ale niezwykle ciepłej miłośniczki literatury (swoją drogą dobrze, że w dziele poświęconym sztuce filmowej pamięta się także o pięknie literatury). Sporym zaskoczeniem jest kreacja Sacha Barona Cohena, kojarzonego przede wszystkim z bardzo ekspresywnej roli Borata. W „Hugonie” gra w sposób wyważony na pozór negatywną, ale posiadającą sporą dozę komizmu postać sokisty, który ostatecznie okazuje się być nieśmiałym romantykiem.

Martin Scorsese znany głównie ze swoich pełnych przemocy, okrucieństwa i niepokoju opowieści („Taksówkarz”, „Wściekły byk”, „Ulice nędzy”, „Infiltracja”, „Po godzinach”) stworzył film, będący hołdem złożonym klasyce kina, z której sam mistrz nieustannie czerpie inspiracje (przypomnijmy, że choćby jego ostatni film „Wyspa tajemnic” stylizowany jest na kino lat czterdziestych i pięćdziesiątych). Reżyser wykonał swoją robotę tak fachowo, że widz nie czuje żadnej niestosowności w łączeniu najnowszych technologii z duchem arcydzieł Harolda Lloyda, Charliego Chaplina, braci Lumière czy Georgesa Méliès. Wręcz przeciwnie, ma się poczucie, że „Hugo” nie tylko opowiada o wielkich dokonaniach kina, ale sam stanowi jedno z nich.