Nurbek Egen urodził się w 1975 roku w małej miejscowości w obwodzie oszyńskim (od miasta Osz) na południu radzieckiego Kirgistanu. Dwa lata uczył się aktorstwa w Instytucie Sztuki w Biszkeku (stolicy swojej ojczyzny), po czym w 1994 roku przeniósł się na sześć lat na wydział reżyserski moskiewskiego Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK), w którym jego opiekunem był Władimir Chotinienko („72 metry”, „Rok 1612”, „Pop”). Tam dał się poznać jako wyjątkowo zdolny student, o czym świadczy chociażby grad nagród, który spadł na jego pierwszą szkolną krótkometrażówkę „Na dien’ starsze” (1997). Tę opowieść o miłości nastolatka do starszej od siebie sąsiadki doceniono zarówno na polskim „Camerimage” („Brązowa Żaba”), jak i festiwalu „Święta Anna” w Rosji. Później nakręcił jeszcze dwa krótkie filmy: „Zakrytyj kosmos” (1999) – o chłopcu, który marzy, aby zostać kosmonautą, oraz „Sanżyrę” (2001) – portret kirgiskiego aułu w dniu święta obrzezania, które zostaje poddany kilkuletni bohater. Obraz ten pokazano na ponad sześćdziesięciu przeglądach na całym świecie, z wielu wracał z zasłużonymi laurami. Biorąc pod uwagę sukcesy odnoszone w kinie autorskim, może dziwić fakt, że w profesjonalnym filmie Egen zadebiutował tak mało spektakularnie. Najpierw zrealizował czteroodcinkowy melodramat o trudnym życiu – zawodowym i uczuciowym – tancerek baletowych „Willisy” (2002), a następnie dwie (z pięciu) komediowe nowele na podstawie opowiadań Leonida Mleczina, które weszły do zbioru „Pozdnij użyn s…” (2002); rok później powstał natomiast serial kryminalny „Tajny znak 2: Wozwraszczenije choziaina”. Dopiero w 2005 roku kirgiski reżyser nakręcił (w koprodukcji z Rosjanami, Francuzami i Niemcami) dzieło na miarę swojego talentu – tragikomedię „Sunduk priedkow”. Film opowiadający o Kirgizie Ajdarze, który opuszcza rodzinny auł i emigruje do Paryża, gdzie poznaję swoją wielką miłość i od tej pory głowi się, jak dziewczynę z zupełnie innego świata przedstawić rodzinie, stał się nawet kandydatem do Oscara. Potem Egen podpisał jeszcze swoim nazwiskiem serial przygodowy „Siet’” („Internet”, 2007) oraz dramat sportowy „Borcu nie bolno” (2010), w którym powrócił do tematyki młodzieżowej (czternastolatek pod wpływem charyzmatycznego trenera zaczyna ćwiczyć sambo). Rok temu natomiast powstała komedia obyczajowa „Kałaczowie”.