Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 10 czerwca 2023

Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Boris Chlebnikow
‹Długie i szczęśliwe życie›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Długie i szczęśliwe życie
Tytuł oryginalny	Долгая счастливая жизнь
Dystrybutor	Art House
Data premiery	10 stycznia 2014
Reżyseria	Boris Chlebnikow
Zdjęcia	Paweł Kostomarow
Scenariusz	Aleksandr Rodionow, Boris Chlebnikow
Obsada	Aleksandr Jacenko, Anna Kotowa, Władimir Korobiejnikow, Siergiej Nasiedkin, Jewgienij Sytyj, Inna Stierligowa, Aleksandr Aliabjew, Siergiej Piestrikow, Gleb Puskiepalis, Paweł Koliesnikow, Denis Jatkowski, Walerij Konstantinow, Michaił Chapczuk, Ludmiła Familcewa, Andriej Monachow
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	77 min
WWW	Polska strona
Gatunek	dramat, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Sam przeciw wszystkim
[Boris Chlebnikow „Długie i szczęśliwe życie” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Największym zaskoczeniem dla widzów może być fakt, że główną inspiracją podczas realizacji „Długiego szczęśliwego życia” był dla reżysera tego filmu, Borisa Chlebnikowa, klasyczny western Freda Zinnemanna „W samo południe”. Gdy jednak wgłębić się w fabułę, przestaje to zaskakiwać. Choć różnica na pewno jest zasadnicza – tam mieliśmy Dziki Zachód, tu mamy, czasami nie mniej dziką, rosyjską prowincję.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Sam przeciw wszystkim
[Boris Chlebnikow „Długie i szczęśliwe życie” - recenzja]

Boris Chlebnikow
‹Długie i szczęśliwe życie›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Długie i szczęśliwe życie
Tytuł oryginalny	Долгая счастливая жизнь
Dystrybutor	Art House
Data premiery	10 stycznia 2014
Reżyseria	Boris Chlebnikow
Zdjęcia	Paweł Kostomarow
Scenariusz	Aleksandr Rodionow, Boris Chlebnikow
Obsada	Aleksandr Jacenko, Anna Kotowa, Władimir Korobiejnikow, Siergiej Nasiedkin, Jewgienij Sytyj, Inna Stierligowa, Aleksandr Aliabjew, Siergiej Piestrikow, Gleb Puskiepalis, Paweł Koliesnikow, Denis Jatkowski, Walerij Konstantinow, Michaił Chapczuk, Ludmiła Familcewa, Andriej Monachow
Rok produkcji	2012
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	77 min
WWW	Polska strona
Gatunek	dramat, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

To klasyczny westernowy schemat: bohater filmu – jedyny sprawiedliwy w niesprawiedliwym i skorumpowanym świecie – występuje przeciwko tym, którzy czynią niegodziwość. Początkowo cieszy się poparciem społecznym, ale z biegiem czasu – czy to ze strachu, czy chciwości – zdradzają go kolejni towarzysze. I wtedy zostaje sam przeciw całej bandzie; chcąc ratować honor, musi stawić im czoła. Tym schematem posłużył się właśnie Fred Zinnemann, kręcąc sześćdziesiąt lat temu „W samo południe”, powrócili do niego również Boris Igoriewicz Chlebnikow i Aleksandr Rodionow, przystępując do pracy nad scenariuszem „Długiego szczęśliwego życia” (w kontekście przedstawionych wydarzeń tytuł obrazu należy uznać oczywiście za przejaw bardzo czarnego humoru). Chlebnikow (rocznik 1972) to jeden ze zdolniejszych reżyserów rosyjskich średniego już pokolenia. Wcześniej – poza paroma krótkometrażówkami oraz odcinkami seriali – zrealizował cztery filmu pełnometrażowe: podpisany wspólnie z Aleksiej Popogriebskim „Koktebel” (2003), „Dryfowanie” (2006), „Zwariowaną pomoc” (2009) oraz „Zanim noc nas nie rozdzieli” (2012). Dwa pierwsze to typowe dramaty obyczajowo-psychologiczne, dwóm kolejnym znacznie bliżej było już do tragikomedii o silnym zacięciu społecznym. W „Długim szczęśliwym życiu” autor powrócił do jednoznacznie poważnego przesłania. Tu nie ma miejsca na żarty, na nieco lżejszy ton – jest za to potężny cios prosto między oczy.

Należy zaznaczyć jeszcze jedną rzecz: film Chlebnikowa nie ma nic wspólnego z noszącym taki sam tytuł melodramatem Giennadija Szpalikowa z 1966 roku. Pierwotnie zresztą miał się nazywać zupełnie inaczej. Reżyser zmienił jednak zdanie, kiedy usłyszał piosenkę nieistniejącej już od kilku lat kultowej rosyjskiej grupy punkowej Jegora Letowa (zmarłego nagle w lutym 2008 roku) Grażdanskaja Oborona. Uznał wtedy, że „Долгая счастливая жизнь” – z tak też zatytułowanej płyty, wydanej oryginalnie przed dziewięcioma laty – idealnie pasuje do tego, o czym chce opowiedzieć. Zdjęcia kręcono na dalekiej północy Rosji w obwodzie murmańskim, w położonych na Półwyspie Kolskim osiedlu typu miejskiego – to coś pośredniego między wsią a małym miasteczkiem, w Polsce Ludowej podobne twory istniały w latach 1954-1972, a potem je decyzją administracyjną zlikwidowano i w większości włączona w granice miast jako ich dzielnice – Umba i wsi Stara Umba. Premiera światowa „Długiego szczęśliwego życia” odbyła się w lutym 2013 roku podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie; dzieło Chlebnikowa otrzymało nawet nominację do Złotego Niedźwiedzia, ale ostatecznie – podobnie jak kilka innych wartościowych obrazów – przegrało konkurencję z rumuńską „Pozycją dziecka”. W Rosji dzieło Borisa Igoriewicza skierowano do kin w kwietniu, a w połowie lipca ukazał się on na DVD.

Główny bohater filmu, Aleksandr Siergiejewicz, nie należy na pewno do najszczęśliwszych ludzi na świecie. Można odnieść wrażenie, że wciąż szuka swego miejsca w życiu. Kiedyś mieszkał w mieście, które porzucił, aby zrobić, jak mu się zapewne wydawało, dobry interes na wsi. Wziął więc kredyt, od miejscowych władz wydzierżawił ziemię, na której postanowił stworzyć przynoszące dochód gospodarstwo. Szybko zaprzyjaźnił się z miejscowymi, byłymi pracownikami kołchozu, którym dał pracę przy uprawie ziemniaków, porzeczek. Związał się też z mieszkającą w sąsiedniej wsi uroczą Anną Aleksandrowną, na co dzień pracującą jako sekretarka w urzędzie. Nie wszystko jednak było sielanką. Pracownicy, rozbisurmanieni w czasach komunistycznych, unikali ciężkiego zajęcia; trzeba ich było przez cały czas doglądać, niemal palcem wskazywać, co mają robić. Nic więc dziwnego, że praktycznie cały dzień Sasza musiał poświęcać firmie. Żył skromnie, ale miał coś swojego. Aż pewnego dnia… gruchnęła wiadomość, że pojawił się inwestor, który zamierza wykupić całą ziemię położoną wzdłuż malowniczo wijącej się rzeki. Aleksandr Siergiejewicz zostaje wezwany do urzędu i poproszony o rezygnację z dzierżawy. Urzędnicy zapewniają, że krzywda mu się nie stanie – podobnie jak wszyscy inni mieszkańcy wsi otrzyma odszkodowanie finansowe. Wystarczy, że złoży podpis pod odpowiednią umową. Ale on nie chce; w ziemię zainwestował bowiem nie tylko pieniądze, ale i czas, serce, związał się z żyjącymi na niej ludźmi. Poza tym dlaczego na jedno kiwnięcie palcem ma rezygnować z czegoś, co wciąż należy do niego?

Przeciwni sprzedaży ziemi są również mieszkańcy wsi. Obawiają się przyszłości. Nie wiedzą, kto jest tym tajemniczym inwestorem i jak ich potraktuje. Stracą pracę u Saszy – to pewne, ale czy zdobędą ją u nowego właściciela – można wątpić. Nie należy przecież zapominać o tym, że są ludźmi wychowanymi w starym systemie, nauczonymi bezwolności, za których ważne życiowe decyzje podejmowali zazwyczaj inni. Ale tym razem postanawiają wykazać inicjatywę. Namawiają zatem Aleksandra Siergiejewicza do oporu, zapewniają go, że staną przy nim murem, a kiedy pojawi się ktoś, by odebrać im ziemię siłą, będą jej bronić. Saszy taka rola trybuna ludowego zdaje się bardzo odpowiadać, bierze więc na siebie przywództwo nad gromadą i jeszcze bardziej usztywnia swoje stanowisko wobec władz. Lecz z biegiem czasu sytuacja się zmienia. Część mieszkańców wsi zaczyna rozumieć, że to droga donikąd; niektórzy żałują, że nie wzięli od razu odszkodowania, potajemnie zaczynają dogadywać się z urzędnikami, w efekcie – opuszczają swego przywódcę. Jego postępowanie – upór i nieustępliwość – staje się niezrozumiałe nawet dla Anny Aleksandrownej, która, wiedząc jak zdeterminowani są jej przełożeni, coraz bardziej obawia się tragedii. Lecz mimo to Aleksandr Siergiejewicz nie rezygnuje. Nie może przecież zdradzić samego siebie!

Chlebnikow nakręcił swój film bardzo skromnymi środkami. Sposób realizacji pod wieloma względami przypomina to, co głosili w swoim manifeście artystycznym twórcy Dogmy 95. Akcja rozgrywa się tu i teraz, we współczesnej Rosji. Rzeczywistość oddana jest w sposób bardzo realistyczny – bez zamykania się w studiu filmowym, bez uciekania się do budowy scenografii, bez wykorzystywania dodatkowych rekwizytów. Prawdopodobnie wszystkie – a na pewno zdecydowana większość – zdjęcia kręcone były z ręki; kamera często podąża za postaciami, nie tylko po to, aby je podglądać, ale być w samym centrum tego, co się dzieje. Dzięki temu widz staje się niemal aktywnym uczestnikiem wydarzeń, a nie tylko biernym obserwatorem. Ścieżkę dźwiękową wypełniają jedynie naturalne dźwięki – odgłosy, które docierają także do bohaterów. Surowość i paradokumentalny charakter dzieła podkreśla jeszcze brak dodatkowego oświetlenia planu; dlatego gdy akcja rozgrywa się we wnętrzach – szopa, izba w chałupie – obraz spowijają cienie i półmrok. Bezsprzecznie wpływa to na budowę odpowiedniego klimatu. W jednym chyba tylko reżyser złamał manifest opracowany przez Larsa von Triera i jego przyjaciół – stworzył mimo wszystko film gatunkowy. Bo nawet jeśli trudno określić „Długie szczęśliwe życie” mianem klasycznego westernu, to jednak obraz Chlebnikowa wykorzystuje w dużym stopniu cechy charakterystyczne opowieści z Dzikiego Zachodu, choć w tym wypadku znacznie odpowiedniejsze byłoby określenie „Dziki Wschód”. Inna sprawa, że stając przed komisją złożoną z „dogmatyków”, Boris Igoriewicz prawdopodobnie by się wybronił – wszak, poza schematami westernowymi, jego dzieło zawiera w sobie również pokaźną dawkę dramatu psychologicznego i społecznego.

W roli głównej reżyser obsadził trzydziestopięcioletniego Aleksandra Jacenkę („Orda”), z którym miał okazję pracować już przy „Zwariowanej pomocy”. To już zresztą typowe dla Chlebnikowa – że w kolejnych filmach zatrudnia aktorów (zawodowych i amatorów), którzy pojawiali się na planach jego wcześniejszych produkcji. Nie inaczej było i tym razem. Dba przy tym o to, aby były to wciąż jeszcze twarze nieopatrzone, które nie będą kojarzyć się widzom jednoznacznie z jakąś konkretną rolą czy też typem ról. Wielu z artystów „wykorzystanych” przez Borisa Igoriewicza w „Długim szczęśliwym życiu” na co dzień zatrudnionych jest w prowincjonalnych teatrach rosyjskich (głównie w Teatrze „Łoża” w Kemerowie na Syberii). Ale przyjrzyjmy się odtwórcom pozostałych postaci. W piękną blondwłosą Annę Aleksandrownę wcieliła się Anna Kotowa, w „towarzyszy walki” Saszy: Wołodię, Sieriożę, Żenię, Siergieja i młodego Oleżkę, odpowiednio – Władimir Korobiejnikow, Siergiej Nasiedkin, Jewgienij Sytyj („Żyć”), Siergiej Piestrikow i Gleb Puskiepalis, który zadebiutował u Chlebnikowa jako trzynastolatek w pamiętnym „Kokteblu”. W pisaniu scenariusza wspomógł reżysera jego stały współpracownik Aleksandr Rodionow („Wszyscy umrą, lecz nie ja”, „Żyj i pamiętaj”, „Bajka o mroku”), autorem zdjęć jest natomiast Paweł Kostomarow – nie tylko operator u innych („Jak spędziłem lato”, „Boris Godunow”), ale i samodzielny – no dobrze, prawie samodzielny – reżyser („Kocham cię”, „Nie kocham cię”). Nie możemy za to wspomnieć o kompozytorze, ponieważ, dbając o jak największy realizm, Chlebnikow zrezygnował z wykorzystania muzyki w ścieżce dźwiękowej.

18 sierpnia 2013

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 5. Pokerowa zagrywka
Marcin Mroziuk

9 VI 2023

Wprawdzie River Cartwright potrzebował sporo czasu, aby zrozumieć, czemu trafił do Slough House, ale teraz dzięki tej wiedzy może pomóc Jacksonowi Lambowi we wspólnym pokrzyżowaniu planów Diany Taverner. Pytanie brzmi, czy tej rozgrywki w łonie MI5 nie przypłaci życiem porwany Hassan Ahmed.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Leśni Bracia – estońscy „żołnierze wyklęci”
Sebastian Chosiński

7 VI 2023

Kinematografia estońska z czasów radzieckich nie miała w Polsce Ludowej szczególnego szczęścia. Jeśli już sprowadzano nad Wisłę filmy z republik nadbałtyckich, sięgano głównie po dzieła litewskie. A szkoda! Gdyby było inaczej, „Gniazdo na wietrze” Olava Neulanda, oparte na scenariuszu Grigorija Kanowicza i Isaaka Fridberga, mogłoby stać się sporym wydarzeniem.

więcej »

Kolorowy zawrót głowy
Agnieszka ‘Achika’ Szady

6 VI 2023

Druga część trylogii o multiwersum wszystkich możliwych Spider-Manów (wliczając kota i prosiaka) jest jeszcze bardziej oszałamiająca wizualnie niż pierwsza. Na szczęście efektom nie udało się przyćmić fabuły.

więcej »