Kto zna „Pukając do nieba bram” (1997) z Tilem Schweigerem czy „Berlin Calling” (2008) z Paulem Kalkbrennerem, nie będzie filmem Ralfa Huettnera zaskoczony. Podobnie jak w przypadku tamtych, także i bohaterami „Vincent chce nad morze” są młodzi ludzie społecznie nieprzystosowani. Tytułowa postać to dwudziestokilkulatek, cierpiący na zespół Tourette’a. Przez wiele lat mieszkał jedynie z matką, która ukojenia bólu spowodowanego chorobą jedynego syna szukała w alkoholu. Gdy wreszcie zmarła, w rodzinnym domu Vincenta pojawił się dawno nie widziany ojciec – polityk z pierwszych stron gazet, szykujący się właśnie do kolejnej kampanii wyborczej. W tym momencie nic nie było dla niego bardziej kłopotliwego, niż nie do końca normalny syn. Dlatego też Robert Galler (w tej roli Heino Ferch, pamiętny Albert Speer z „Upadku” Olivera Hirschbiegla) decyduje się umieścić go w zamkniętym ośrodku prowadzonym przez doktor Rose (Katharina Müller-Elmau). Jest przekonany, że tym samym zakończyły się jego kłopoty. Nic bardziej mylnego! Jakiś czas później Vincent (którego zagrał scenarzysta filmu Florian David Fitz), namówiony przez inną pensjonariuszkę ośrodka, chorującą na anoreksję Marie (Karoline Herfurth), ucieka stamtąd, przy okazji kradnąc samochód właścicielki. W eskapadzie towarzyszy im, jako niechciany pasażer, współlokator Vincenta, niepotrafiący poradzić sobie z nerwicą natręctw na punkcie czystości i higieny Alex (Johannes Allmayer). W ślad za uciekinierami wyruszają doktor Rose i Galler; tej pierwszej zależy na sprowadzeniu pacjentów z powrotem do ośrodka, temu drugiemu na zapobieżeniu skandalowi, który mogliby w kampanii wykorzystać jego przeciwnicy polityczni. Podróż odmienia wszystkich: nieprzystosowanych czyni nieco bardziej przystosowanymi, pozbawionych ludzkich uczuć – uczy humanitaryzmu i skłania do refleksji. W tym kontekście film Huettnera jest całkowicie przewidywalny, zakończenie w niczym nie zaskakuje. Najważniejsze jednak jest to, co pośrodku, a więc cały ciąg – na przemian komediowych i dramatycznych – scen, które rodzą się na styku skrajnie odmiennych osobowości. „Vincent…” to obraz psychologiczno-obyczajowy z gatunku tych, które mają uczyć zrozumienia i szacunku dla ludzi „osobnych”, obarczonym brzemieniem sprawiającym, że, choć nie powinni, często zostają wyrzuceni poza nawias społeczeństwa. To również film o dorastaniu do odpowiedzialności, którą można rozpatrywać – w zależności od bohatera, którego weźmiemy na warsztat – na kilku poziomach.