Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 czerwca 2023

Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Esensja ogląda: Listopad 2014 (1)
[ - recenzja]

Sebastian Chosiński, Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Listopadowe Esensja ogląda inaugurujemy dość zróżnicowanym pakietem recenzji, obejmującym niedawne premiery filmowe, pozycje DVD i wybrane pozycje kina świata.

Sebastian Chosiński, Karolina Ćwiek-Rogalska, Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Esensja ogląda: Listopad 2014 (1)
[ - recenzja]

Listopadowe Esensja ogląda inaugurujemy dość zróżnicowanym pakietem recenzji, obejmującym niedawne premiery filmowe, pozycje DVD i wybrane pozycje kina świata.

Kino

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Mama
(2014, reż. Xavier Dolan)

Jarosław Robak [80%]

Najzdolniejszy narcyz światowego kina znów udowadnia, że należy dziś do reżyserskiej czołówki – „Mama” to jego najlepszy obraz. Xavier Dolan kicz potrafi zamienić w wielką sztukę – dość powiedzieć, że najpiękniejsza scena filmu rozgrywa się w rytmie piosenki Céline Dion. Przemyślany soundtrack, intensywne kolory, długaśne – ale nie przydługie – ujęcia, którymi Kanadyjczyk podkreśla magię chwili – wszystko to dostarcza zmysłowej pieszczoty i zamienia skromny, psychologiczny temat poplątanych więzi matki z synem w materię rozbuchanego melodramatu. U Dolana emocje zawsze muszą być gwałtowne, a bohaterowie nietuzinkowi, niemieszczący się w przyciasnych ramach rzeczywistości. Tytułowa bohaterka (Anne Dorval), samotnie wychowująca nastoletniego syna, nie jest typem cierpiętnicy, ale kobietą pełną temperamentu i seksapilu podkreślanego przez makijaż i odważne ciuchy; chłopak (zjawiskowy Antoine-Oliver Pilon) – chory na ADHD – jest wulkanem, który rozsadza społeczne normy, ale i zaraża energią otoczenie. Ich relacja zdaje się zdaje się dojrzalszą, subtelniej rozkładającą racje wersją debiutanckiego „Zabiłem swoją matkę”, w którym nieustanna histeria i bunt na przemian fascynowały i irytowały. Zachwyca, jak w najnowszym filmie Dolan podporządkowuje efektowne reżyserskie zabiegi fabule – np. eksperymentowanie z proporcjami kadru nie jest tu tylko formalnym popisem, ale doskonale współgra z emocjami bohaterów i dramaturgią. Tym, czego „Mamie” do miana arcydzieła brakuje, jest odrobina dystansu Dolana i do postaci, i do własnego stylu – chwilami trudno uwierzyć w smutek, który jest opakowany tak pięknie (zwłaszcza mając w pamięci jak przeszywająco, a przecież w dużo bardziej oszczędny sposób, gorycz macierzyństwa pokazał Linklater w „Boyhood”).

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Mapy gwiazd
(2014, reż. David Cronenberg)

Karolina Ćwiek-Rogalska [40%]

Oparty na mitologicznej strukturze – i wcale tego nie kryjący – nowy film Davida Cronenberga jest sprytną, dobrze napisaną historią pogmatwanych psychicznie bohaterów. Do momentu, w którym porusza się w ramach wypracowanego schematu. Kiedy mityczna struktura narracji się rozpada, zostajemy z dość kuriozalnym nagromadzeniem wątków prowadzących donikąd. Mity miały tę zaletę, że były uniwersalne – obraz Cronenberga pozostaje jednak historią szczególnego miejsca i ludzi uwarunkowanych tak a nie inaczej. Opowieść o Hollywood widziana zza kulis: łazienek, sypialni, sesji z szemranymi terapeutami i tylnych siedzeń limuzyn nie ma w sobie lekkości, wręcz przeciwnie, od mniej więcej połowy filmu topornie sunie ku zakończeniu. Nie pomaga bardzo przeszarżowana rola Julianne Moore (nagrodzona Złotą Palmą na tegorocznym festiwalu w Cannes – nasuwa się przypuszczenie, że sporo w tym udziału miało właśnie duże poświęcenie aktorki do roli: Moore wije się, krzyczy, rozbiera, załatwia potrzeby fizjologiczne), w której widać co prawda ciekawą dwuznaczność: ile trzeba poświęcić, żeby dostać upragnioną rolę, jak dużo trzeba pokazać, żeby reżyser-demiurg uznał cię za godną obsadzenia w swoim filmie? Można przełożyć to na metapoziom, rozpatrując te relacje aktor-reżyser, oczywiście już bez karykaturalnego przerysowania, w świecie pozafilmowym. Cronenberg naśmiewa się z dziwactw Hollywood, równocześnie puszczając oko do widza: a zobaczcie, do czego ja jestem w stanie nakłonić moich aktorów! Tu można dostrzec znaczenie kreacji Moore.

Dużo ciekawiej wypada na ekranie skromniejsza w ekspresji Mia Wasikowska. Jej rozchwiana emocjonalnie i niezrównoważona Agatha, budząca dalekie skojarzenia z Antygoną, dążąca do sprawiedliwości, a może bardziej do wyjaśnienia samej sobie, czym zasłużyła na taki a nie inny los, ma siłę wyrazu chyba właśnie dlatego, że niewiele jest w tej kreacji standardowych środków, używanych, kiedy aktor chce zamanifestować, że jego postać ma problemy psychiczne. Gdzieś w tle znajdują się role Johna Cusacka, Olivii Williams i Evana Birda, przygniecione przez nadmiar hollywoodzkich stereotypów, którymi twórcy starają się ich opisać.

Mówi się, że „Mapy gwiazd” są satyrą – problem w tym, że satyra to dość mało udana, eksplorująca wątki jak z portali plotkarskich, a niewiele w niej pogłębionego spojrzenia na portretowaną rzeczywistość.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jeziorak
(2014, reż. Michał Otłowski)

Karolina Ćwiek-Rogalska [20%]

Oj, słabe byłoby nasze kino gatunkowe, jeśli „Jeziorak” miałby być, jak chce lwia część rodzimej krytyki, jego dobrym przykładem. Skandynawizacja Mazur w wykonaniu Michała Otłowskiego jest bolesna, bo zakrywa to, co w nich szczególnego. Robiące za Skandynawię Mazury nie są już bowiem krainą ze szczególną historią, ale zestetyzowaną dekoracją, grającą cudzą rolę. Nagromadzenie wątków, miejscami przypominające telenowelę (zaginione matki, cudem odnalezione rodzeństwo, tajemnicze morderstwa, sierociniec prowadzony przez zakonnice) nie pomaga tej historii. Nawet wówczas, kiedy uświadomimy sobie, że twórcy połączyli ze sobą fikcję i rzeczywiste wydarzenia historyczne. Brakuje temu po prostu (czy może aż) realizmu. Nie każde bowiem wykorzystanie historii prawdziwej na ekranie wypada prawdopodobnie. Broni się aktorsko Jowita Budnik i – naprawdę bardzo dobry – Sebastian Fabijański; kilka dobrych scen ma również Łukasz Simlat. Problem z ich rolami wynika jednak z tego samego, co problem całego scenariusza. Aktorzy są zmuszeni poruszać się w ramach fabuły skandynawskiego kryminału, co sprawia, że grają poprawnie wewnątrz schematu, ale brak tu w istocie miejsca na indywidualne kreacje.

DVD / BD

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Intruz
(2013, reż. Andrew Niccol)

Jarosław Loretz [20%]

Banda gwiezdnych kretynów (żyją tysiąc lat, a „tracą kontrolę nad planetą”, bo… uciekło im dwóch nieprzemienionych ludzi, którzy nie mogą NIC zrobić najeźdźcom wyposażonym w opancerzone auta) przejmuje planetę innych kretynów (czyli nas) bodaj bez jednego wystrzału. Jak to się stało? Nie wie nikt. Jakim cudem kilka miliardów ludzi dało sobie grzecznie naciąć kark i wsadzić tam świetlistą glistę, która wymaże dotychczasową osobowość? Też nie wie nikt.

Obcy poprawiają świat, likwidują wojny i ogólnie wszelkie bolączki tak społeczne (złodziejstwo, kłamstwo, etc, etc), jak i ekologiczne i wszyscy są szczęśliwi – architekt projektuje zapewne piękne budynki, bankier pobiera okrągłe miliony pensji, biedak z faweli z uśmiechem na ustach zbiera po ulicach niedopałki, a mieszkaniec Korei Północnej… No cóż, może ze szczęściem na ustach nadal czci swojego wodza, tym razem już ze świetlistą glistą za sterami. Głupie to, prawda? A co w tym czasie robią policjanci, żołnierze i pracownicy fabryk zbrojeniowych? Szczęśliwie siedzą na bezrobociu, czy jak? Że za dużo wymagam? Pewnie tak, w końcu to tylko Stephanie Meyer, kobieta od słodkich wampirów i misiaczkowatych wilkołaków, których niezbyt wielkie rozumki roztapiają się jak melasa na samo słowo „miłość”.

W pewnym momencie – drętwym, dodajmy – pada w filmie tekst „To najbardziej interesująca rozmowa w moim życiu”. Przyznam bez bicia, że automatycznie pomyślałem sobie „No a w moim jednak nie”. Dialogi – drewno. Gra aktorska – drewno. Fabuła – paździerz, nawet nie drewno. Nic dziwnego, że istnieje wysoka szansa na tartaczne dźwięki podczas seansu.

Kino świata

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

A na morzu spokój
(2011, reż. Volker Schlöndorff)

Sebastian Chosiński [50%]

Volker Schlöndorff dawno już przestał być reżyserem, na którego nowe filmy cały świat czeka się z zapartym tchem. Nie oznacza to jednak wcale, że wypadł z obiegu i jako twórca nie odgrywa znaczącej roli. Wręcz przeciwnie, kolejne jego produkcje zawsze mogą liczyć na odpowiednie audytorium, co wiąże się przede wszystkim z ich tematyką – w najogólniejszym rozumieniu: drugowojenną. W pewnym sensie – począwszy od „Króla olch” (1996), poprzez „Dziewiąty dzień” (2004), omawiane „A na morzu spokój” (2011), aż po najnowszą „Dyplomację” (2014) – reżyser dokonuje rewizji obrazu drugiej wojny światowej, skupiając się w mniejszym lub większym stopniu na postaci tak zwanych „dobrych Niemców”, antyfaszystów albo przynajmniej takich, którzy służąc reżimowi, przekonawszy się o jego zbrodniach, postanawiają przejść na – symbolicznie – drugą stronę barykady. Punktem wyjścia do rozwikłania dylematu moralnego, który stał się osią fabuły „A na morzu spokój”, jest akcja francuskiego komunistycznego ruchu oporu. Młodzi bojownicy zabijają na ulicy Nantes oficera Wehrmachtu. Wściekły Hitler w odwecie wydaje rozkaz zamordowania stu pięćdziesięciu Francuzów; listę ma przygotować kolaborująca z Niemcami policja. I zaczynają się schodki. Kogo wytypować? Ostatecznie wybór pada na więźniów obozów: komunistów, gaullistów i nacjonalistów. Sprawiedliwie – po pięćdziesięciu.

W filmie pokazani są jednak tylko ci pierwsi, którzy zresztą w miejscu odosobnienia prowadzą sobie całkiem beztroskie życie. Dla polskich widzów, wiedzących co naziści wyprawiali w Generalnym Gubernatorstwie i na terenach wcielonych do Rzeszy, taki obraz okupacji wciąż może wydawać się szokujący. Drugim wątkiem filmu, luźno powiązanym z wcześniej wzmiankowanym, jest wojenna służba słynnego pisarza Ernsta Jüngera (w tej roli Ulrich Matthes, znany z „Upadku” i „Dużego zeszytu”), który w lutym 1941 roku jako oficer skierowany został do Paryża, gdzie zajmował się cenzurą listów. To na jego biurko trafiły ostatnie listy napisane przez skazanych na śmierć komunistów. W autorze jednego z nich, siedemnastolatku, Jünger odkrywa talent literacki – jest już jednak oczywiście za późno, aby go pielęgnować. Problem Schlöndorffa polega na tym, że nie mógł się zdecydować, o czym konkretnie chce opowiedzieć; w efekcie powrzucał do worka zbyt dużo kotów, które kotłując się, zaczęły wydawać trudne do zniesienia piski. „A na morzu spokój” jest więc trochę dziełem o niemieckiej okupacji Francji, trochę o niedoli komunistów, trochę o niemieckim intelektualiście, który czuje się średnio komfortowo, służąc zbrodniarzom. Niestety, wszystko jest tylko „trochę”, więc i efekt końcowy zdecydowanie nie zachwyca.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Przytul mnie
(2010, reż. Kaspar Munk)

Sebastian Chosiński [70%]

To był zdecydowanie późny debiut duńskiego reżysera. Kaspar Munk nakręcił bowiem swój pierwszy pełnometrażowy film, mając trzydzieści dziewięć lat. Ale może też z tego powodu do dość kontrowersyjnego i bardzo delikatnego tematu podszedł z dużym wyczuciem, bez nadmiernego epatowania seksualnością. Nastoletnia Sara (w tej roli debiutantka Julie Brochorst Andersen) jest uczennicą liceum. Jej wiecznie zapracowani rodzice rzadko bywają w domu, w efekcie to na barkach dziewczynki spoczywa ciężar wychowania młodszego brata, Jonasa. Każdego dnia starsza siostra przygotowuje mu posiłki, prowadzi do szkoły, odprowadza do domu, wieczorem kładzie spać. Zastępuje mu matkę, doradza, rozwiązuje jego problemy. Tylko że sama jest w wieku, w którym ich nie brakuje. A jej nie ma kto pomóc. Jest przykładną uczennicą, grzeczną, zawsze przygotowaną do lekcji. To nierzadko rodzi niechęć, a niekiedy wręcz frustrację u innych uczniów, klasowych koleżanek i kolegów Sary. Jej poukładane życie irytuje przede wszystkim Louise (Sofia Cukić), której dom daleki jest od normalności. Matka-alkoholiczka nocami organizuje imprezy, podczas których dochodzi do wielu ekscesów. Dziewczyna, chcąc nie chcąc, przesiąka tym samym; nie potrafi stworzyć normalnych relacji z rówieśnikami; zakochana w Hassanie (Hicham Najid), zdradza go z innymi.

Gdy Louise dowiaduje się o uczuciu, jakie Sara żywi do Mikkela (Frederik Christian Johansen), chłopaka z ich paczki, zaczyna rozpowiadać plotki na ich temat. Mikkel, choć dziewczyna również wpadła mu w oko, znajduje się tym samym pod silną presją otoczenia. Bojąc się złośliwych komentarzy rówieśników, w czasie przerwy inicjuje w klasie atak na Sarę, podczas którego wraz z innymi kolegami symuluje na niej gwałt. Całe zajście Louise nagrywa telefonem komórkowym, a następnie umieszcza w sieci. Skutki tego zdarzenia muszą być tragiczne. Kaspar Munk z wyczuciem wnika w świat nastoletnich bohaterów, udanie przedstawiając ich zagubienie, niedojrzałość, brak pomocy ze strony dorosłych – i nie dotyczy to tylko pracowników szkoły, w jeszcze większym stopniu winni są bowiem rodzice uczniów. Gdyby Louise miała normalną matkę, nie musiałaby przecież odreagowywać złości, pogrążając koleżankę. Gdyby Sara mogła porozmawiać ze swoimi rodzicami, być może udałoby się zapobiec tragedii. I tak dalej. „Przytul mnie” to kolejny film na ten – lub bardzo zbliżony – temat. Wcześniej były przecież estońska „Nasza klasa” (2007) i rosyjskie „Wszyscy umrą, lecz nie ja” (2009), później powstały między innymi meksykańsko-francuskie „Pragnienie miłości” (2012), serbski „Klip” (2012) oraz – całkiem niedawno – rosyjska „Klasa specjalna” (2014). Wydawałoby się więc, że wątek przemocy seksualnej w szkole jest całkiem nieźle przedstawiony przez kinematografię. Problem w tym, że to jednak nie filmowcy są w stanie go rozwiązać; to zadanie należy przede wszystkim do pedagogów i psychologów, a może i – w skrajnych przypadkach – psychiatrów.

12 listopada 2014

Komentarze

12 XI 2014 18:32:00

Aż dziwi ciągły brak recenzji Interstellar

12 XI 2014 18:42:58

Będzie jutro w większym pakiecie.

12 XI 2014 23:55:26

Widzę ze na Interstellar wszyscy czekają :P

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 4. Sprawa się rypła
Marcin Mroziuk

2 VI 2023

Cóż z tego, że agenci z Slough House nie mają żadnego związku z niepowodzeniem operacji zaplanowanej przez Dianę Taverner, skoro idealnie nadają się na kozłów ofiarnych. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę Jackson Lamb, który nie ma zamiaru poddać się bez walki.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Nocą, w drodze nad Bałtyk
Sebastian Chosiński

31 V 2023

Zmarły w styczniu tego roku żydowski prozaik Grigorij Kanowicz był nie tylko autorem nadzwyczaj interesujących powieści o tematyce żydowskiej, ale także cenionym scenarzystą filmowym, którego teksty przenosili na ekran reżyserzy litewscy, łotewscy i estońscy. „Długa podróż nad morze” Algirdasa Araminasa to skromny, ale przejmujący współczesny obraz obyczajowy, w którego centrum pozostaje stara kołchoźnica jadąca na spotkanie z synem.

więcej »

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 3. Haki i wtyczki
Marcin Mroziuk

29 V 2023

Oczywiste jest, że służby specjalne często nie grają czysto, ale coraz więcej wskazuje, że tajna operacja, którą zaplanowała Diana Taverner, jest nie tylko nieetyczna, ale także łączy się z nadmiernym ryzykiem, a konsekwencje mogą ponieść wplątani w nią wbrew swej woli agenci z Slough House.

więcej »