Główną siłą dwunastki Oceana jest obsada, bo dla Clooneya czy Pitta niejedna niewiasta wysupła kilkanaście złotych na bilet, a dla Zety-Jones niejeden młodzian zrobi to samo. Aktorzy wyraźnie podczas zdjęć byli w szampańskim nastroju i nie trzeba czytać plotek, ile to alkoholu wypili w rezydencji Clooneya nad jeziorem Como, żeby to zauważyć. Brad Pitt słusznie stwierdził, że za podobną zabawę nie powinien był dostać pieniędzy. Gwiazdy jednak bez powodu gwiazdami nie są, a więc mamy do czynienia z niezłymi rolami, odegranymi naturalnie, z werwą. Ocean i spółka szybko zdobywają sympatię widza, nawet takiego, który o wielkim skoku na trzy kasyna z części pierwszej nie ma pojęcia. A jednak, brak tu przedstawienia postaci, nie ma miejsca na zindywidualizowanie każdej z nich, dlatego gdyby nie słynne nazwiska, zlałyby się w jedno pojęcie tytułowej dwunastki, a nie zespołu różnych osobowości. Zbyt dużo w scenariuszu poświęcono miejsca na nieprawdopodobne rozwiązania fabularne, a za mało na bohaterów, którzy w końcu są główną atrakcją filmu. Andy Garcia, mimo że stanowi punkt zapalny dla dalszych wydarzeń, dostał rolę epizodyczną i afiszowanie się z jego nazwiskiem w czołówce jest kolejnym objawem skoku na kasę. Bohaterowie pozbawieni zostali drobnych cech ich charakteryzujących, co odbija się na generalnym wrażeniu widza. Ponad resztę obsady wybijają się panie: Catherine Zeta-Jones i Julia Roberts. Pierwsza dodała historii świeżego powiewu, drugiej zawdzięczamy jeden z zabawniejszych epizodów w całym filmie.

W tego typu produkcjach zdradzenie fabuły jest śmiercią dla filmu, ponieważ odbiera mu jakiekolwiek zaskoczenie i niszczy budowane napięcie. W “Ocean’s Twelve” historia rozwija się dość niedbale i sennie, choć klarownie, dopiero po pewnym czasie wybija z letargu na ostrym wirażu scenariuszowym. Potem okazuje się, że tych wiraży jest trochę za dużo i naprawdę niepotrzebnie wprowadzone zostały wątki a la opera mydlana. Pod względem scenariusza, film Soderbergha ma podobną konstrukcję co “Ocean’s Eleven”. Też myślimy, że wszystko jest oczywiste do kumulacyjnego momentu, który przekonuje widzów, że nic nie jest takie, jakim się wydawało. Tak jak trzy lata temu Clooney ryzykował wiele dla Roberts, tak Pitt działa pod koniec filmu sam, aby zdobyć piękną Catherine. Klisz jest więcej, ale powtórki to nieodzowny element kontynuacji, który trudno wyplenić ze scenariuszy holywoodzkich.

Każdy ze znanej nam jedenastki zajął się już czymś innym, prawie zapominając o swoim wielkim skoku. Jednak Benedict, właściciel obrabowanych kasyn, doskonale pamięta bezczelne włamanie do jego skarbca, dlatego odnajduje winowajców i żąda zwrotu pieniędzy wraz z odsetkami. Ekipa Danny’ego ma tylko 2 tygodnie. Żeby nie było za prosto, do złodziejskich rozgrywek włącza się zblazowany, francuski złodziej, tak zwany Nocny Lis i pani detektyw Isabel Lahiri. W fabule widać wyraźną próbę odejścia od schematu “jedynki”. Zamiast jednego celu, dwunastka ma do rozgryzienia kilka spraw, a uporanie się z wszystkimi zadaniami nie jest tak ważne, jak błyskotliwe zmylenie przeciwnika i pomysłowość w dokonanej kradzieży. Rozgrywki między postaciami wydają się ważniejsze niż przestępczy proceder, szkoda więc, że scenarzysta George Nolfi przedobrzył w kilku punktach. Zwyczajnie, niektóre rozwiązania przez niego wprowadzone są nieprawdopodobne, co odbiera nieco przyjemność płynącą z oglądania filmu.

Jeżeli pogodzimy się z klątwą sequela wiszącą nad “Ocean’s Twelve”, po czym potraktujemy produkcję Soderbergha jak sympatyczną zabawę, możemy otrzymać coś, co w kinie nie jest częste. Przyjemną, błyskotliwą rozrywkę, jednocześnie relaksującą i zaskakującą. Co bardziej wybrednych z pewnością musi irytować naiwność czy nadmierna ekspozycja fabularnych ornamentów, ale należy to do konwencji, jaką wybrał reżyser. Soderbergh prowadzi z nami jeszcze jedną grę. Bawi się swoim filmem oraz klasycznymi zawijasami wpisanymi do tego gatunku i patrzy, czy widzowie zorientują się, że to do gry właśnie zostali zaproszeni. Zaakceptowanie formuły lekkiego filmu o sympatycznych przestępcach winduje “Ocean’s Twelve” na wyższy poziom. Można narzekać na opowiadaną historię, na przysłonięcie wystawnością produkcji aktorów, ale nie można słowa powiedzieć na Soderbergha, który lekko i zręcznie balansuje na granicy irytującej cliche i wciągającej bajki o kreatywnych złodziejach. Historię przedstawia bardzo precyzyjnie, a także nadaje jej własnych, indywidualnych cech, takich jak chaotyczna jazda kamerą czy wyeksponowanie dialogów. Największą luką w szczegółowej realizacji staje się porwany rytm filmu, pocięty przez retrospekcje i rozłożenie fabuły na kilka linii.

Za dodatkowy plus należy uznać wyważony humor słowny, nadający produkcji błysku. Przez cały czas nie mamy wątpliwości, że twórcy robili ten film jako rozrywkową błahostkę, a teraz nie udają, że mają do zaoferowania coś innego. Dobra zabawa to wszystko, co “Ocean’s Twelve” ma do zaproponowania, ale często tyle wystarczy. Ponadto, warto zobaczyć, co łączy Julię Roberts z jajkiem koronacyjnym Faberge i ile zamieszania może z tego wyniknąć.