To pierwszy występ Asteriksa i Obeliksa w animowanym 3D – do tej pory nakręcono 7 klasycznych animacji i 4 filmy aktorskie. Pojawienie się wersji trójwymiarowej było więc raczej oczywistością, a efekt nie jest zły. Bohaterowie zachowują swoje charaktery, fabuła sprytnie łączy wątki antyczne ze współczesnością, trzeci wymiar nie razi. Tym razem nie mamy do czynienia z miksem różnych wątków z różnych albumów, lecz z ekranizacją konkretnego komiksu, tytułowego „Osiedla Bogów”. I tu bym widział główny problem filmu – to nie jest najlepszy album do ekranizacji, sądzę, że po drodze pozostało kilka nadal nie wykorzystanych, a dużo wdzięczniejszych do wersji filmowej. „Osiedle Bogów” ma dość złożoną strukturę, sam plan Juliusza Cezara niekoniecznie musi być zrozumiały dla dziecięcych widzów (a przecież nadal to do nich film jest kierowany). Film wątki komiksu mocno rozbudowuje (inaczej trudno by było dociągnąć do półtorej godziny seansu), ale i te rozbudowy – choć nieraz ciekawe i trafne – bardziej nadają się dla doroślejszego widza (a niektóre z nich nawet lepiej tłumaczą decyzje bohaterów niż w komiksie). Trzeba też przyznać, że film jest kolorowy, dużo się w nim dzieje, klasycznych gagów nie brakuje, więc może to zrekompensować dzieciom niezrozumienie wszystkich pomysłów. A za gagi, w których bohaterowie patrzą na lejący się za oknem deszcze i stwierdzają, że i tak lepiej tu niż w Rzymie sam daję filmowi dodatkowego plusa.

To właśnie seks” łatwo zlekceważyć w zalewie propozycji kinowych, biorąc za produkt pośledni, epigoński względem komedii Richarda Curtisa. Tyle że analogia w tytule jest li tylko wytworem polskiego dystrybutora, w oryginale film to „The Little Death”, co jest francuskim idiomem na „orgazm”, a australijskim twórcom służy jako wieloznaczna metafora. Rzecz ma strukturę epizodyczną i tyczy rozmaitych fetyszystów, jak dakryfile czy somnofile, którzy próbują zaznać szczęścia mimo nietuzinkowych upodobań. I „próbują” jest tu słowem-kluczem, bowiem mimo że film bywa obłędnie śmieszny, kończy się konkluzją zgoła niewesołą: części bohaterów na drodze do spełnienia stają bariery społeczne i przede wszystkim wstyd przed partnerem, zaś happy end dany jest wyłącznie tym, którzy odrzucą dewiacje w imię romantycznej, nieskalanej żadnymi odchyłami miłości. Polecam.

„Kingsman: Tajne służby” to film, który zapewni widzowi dwie godziny dobrej zabawy. Zabawy czasem wręcz przaśnej i być może niepotrzebnej, ale gwarantującej odpowiednią gimanstykę dla przepony. Przy okazji, jak na angielską komedię przystało, są tam i elementy niekoniecznie śmieszne, ale niezwykle dobrze wpisujące się w opowiadaną historię. A do tego doskonała obsada i niesamowite momentami zdjęcia – walka w kościele to wisieńka na torcie tego filmu.

„Whiplash” to film, który doskonale ogląda się w kameralnym klimacie kina studyjnego. Doskonale zagrany i muzycznie i aktorsko, wciąga w spiralę perfekcjonizmu i pozostawia widza w osłupieniu. Jest to film w moim odczuciu bardzo nieoczywisty.

Trzecia (i pół) część ekranizacji bestselerowej powieści Suzanne Collins wydaje się tracić impet. Zagorzały fan na pewno obejrzy po raz drugi i trzeci, ale dla wielbicieli książek spadek formy jest widoczny. Nie mogłam się powstrzymać od przewijania zbyt długich i zbyt nadętych scen, które w książce czytałam jednym tchem. Katniss wypada blado i mało charakternie, ale kiedy śpiewa nad rzeką „Hanging Tree” wciąż potrafi zauroczyć. Kulisy tworzenia odpowiedniej propagandy (czyli wykorzystania Katniss jako twarzy rewolucji) wokół sprawy wyzwolenia Dysktryktów spod władzy Kapitolu nasuwają skojarzenia z dużo ciekawszym „Wag the Dog”.

• • •

Peeta to, Peeta tamto… Fabuła rozmydla się i rozwadnia popadając chwilami w tak absurdalnie ckliwe młodzieżowe romansidło, że aż mdłości biorą. Zaczynają się też znowu mnożyć głupstwiątka różnej natury (wielki tłum lecący z gołymi klatami, bez najmniejszej osłony, na obiekt ściśle strategiczny broniony przez… garstkę sierotek z karabinkami). Siła historii i jej wymowa osłabła jednak na tyle niezauważalnie. że z chęcią rzucę okiem i na część kolejną przygód młodocianej łuczniczki. W końcu jako rozrywka „Igrzyska Śmierci” wciąż sprawdzają się wyśmienicie.

Angielskie komedie mają to do siebie, że zazwyczaj oprócz sporej dawki humoru zawierają w sobie elementy gorzkie i smutne. „Hotel Marigold” nie jest inny, przygody uroczej grupy angielskich emerytów w egzotycznej atmosferze Indii zapewniają rozrywkę pozornie lekką, łatwą i przyjemną. Po obejrzeniu filmu nachodzi człowieka refleksja na temat życia, starzenia się i tego, co na starość może się nam przydarzyć.

O-jej… Jak nisko można upaść… Hugh Jackman z jądrami zwisającymi z podbródka, Anna Faris prosząca partnera o zrobienie na nią kupy, Emma Stone dająca wsadzać sobie palce do ust, Richard Gere sięgający nagiej kobiecie robiącej za odtwarzacz mp3 w krocze, żeby się przekonać, że istotnie jest tam groźny dla męskich narządów wentylator, Justin Long całujący się z obrzydliwym typem, Chloe Moretz babrząca miesiączkową krwią kanapę i ściany, Halle Berry wstrzykująca sobie w drogi rodne pastę z chili, Stephen Merchant tatuujący sobie na twarzy penisa, etc, etc, etc… Czy naprawdę trzeba coś dodawać? Oprócz tego, że w obsadzie można jeszcze znaleźć Umę Thurman, Kate Winslet, Lieva Schreibera, Naomi Watts, Christophera Mintz-Plasse, Gerarda Butlera i Dennisa Quaida?

Lubię Finchera i jego filmy. Zawsze potrafi w nich przemycić rzeczy nieoczywiste, zaskoczyć widza czy podkręcić klimat. „Zaginiona dziewczyna” wydaje się jednak być słabszym elementem w jego twórczości. Niespecjalnie zaskakuje, aktorsko też nie jest rewelacyjna, chociaż Rosamund Pike ma swoje momenty. To taki wymruczany film, niby człowiek sobie myśli „no ja nie mogę, ale [dowolny epitet określający podłość przedstawicielki płci żeńskiej]”, a jednak po zakończeniu filmu nie zostaje nic. Może to nic jest właśnie najlepszym podsumowaniem tego filmu. Fast forward się przydaje.