Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 14 listopada 2019

Ciężkie życie osadnika
Kilka tygodni temu w moje ręce trafiła gra „Dice settlers – osadnicy z krwi i kości”, kolejna na polskim rynku, której tematyka dotyczy osadnictwa. Tym razem jest to gra z gatunku 4X czyli „explore, expand, exploit, exterminate”. W tym wszystkim wydajnie pomogą nam kości, których w pudełku jest całe mnóstwo. Jeśli lubicie kostki, zwłaszcza te z niestandardowymi symbolami, to będziecie zachwyceni.
Krótko o filmach: Zawiedzione nadzieje
Pomysł wyjściowy na fabułę „Brightburna: Syna ciemności” z pewnością miał w sobie spory potencjał. Otóż na ekranie śledzimy historię dziecka, która już od pierwszych scen budzi skojarzenia z losami Supermana, z tą różnicą, że tutaj chłopiec w miarę rozwoju wydarzeń ujawnia swe niszczycielskie skłonności. Niestety, z każdą kolejną minutą film staje się też coraz nudniejszy.
Do sedna: Darren Aronofsky. Requiem dla snu.
„Requiem dla snu”, drugi film Darrena Aronofsky’ego, jest ekranizacją powieści Huberta Selby’ego Jr o tym samym tytule. Książka ta wywarła tak silny wpływ na reżysera, że realizacja filmu stała się tylko kwestią czasu. W roku dwutysięcznym na ekrany kin wchodzi jeden z najbardziej przytłaczających, kontrowersyjnych i oszałamiających filmów w historii.
Tu miejsce na labirynt…: Bóg błogosławi, ale na śmierć przyzwala
W 2019 roku japoński postrockowy kwartet Mono obchodzi dwudziestolecie swego istnienia, co postanowił uczcić również innymi płytami. Żeby to wydawnicze wzmożenie usystematyzować – na początek parę słów na temat „Nowhere Now Here”.
Niania średnio tania
Netflix już nie raz udowodnił, że wśród niezbyt porywającej pulpy potrafi dostarczyć i zaskakująco dobre filmy. „Opiekunka” to właśnie jeden z nich.
Do księgarni marsz: Listopad 2019
Polecanki książkowe, edycja jubileuszowa. Jeśli dobrze policzyliśmy to już 140 tekst naszego cyklu!
Bliskie spotkania owczego stopnia
Baranek Shaun nie należy może do topowych bohaterów studia Aardman (przegrywa tu stanowczo z Wallacem i Gromitem), ale jest sympatyczny i, co tu ukrywać, lubiany. Być może dlatego doczekał się pierwszego Aardmanowskiego pełnometrażowego sequela.
Po komiks marsz: Listopad 2019
Komiksowy listopad będzie pod znakiem powrotów. Będą Trolle z Troy, Kleks z przyjaciółmi, Lincoln, Wilq. Także dużo pozycji superbohaterskich. Szykujcie portfele.

Filmy

Magazyn CXC

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe (wybrane)

100 kilo do gwiazd
Marie-Sophie Chambon
Baranek Shaun. Farmageddon
Will Becher, Richard Phelan
#Jestem M. Misfit
Marcin Ziębiński
Midway
Roland Emmerich
Niewidoczne życie sióstr Gusmao
Karim Aïnouz
Salma w Krainie Dusz
Carlos Gutiérrez Medrano
Terminator: Mroczne przeznaczenie
Tim Miller
Ukryta gra
Łukasz Kośmicki

więcej »

dvd i blu-ray (wybrane)

Pająk w sieci [DVD]
Eran Riklis
Szybcy i wściekli (4K) [BR]
Rob Cohen
Szybcy i wściekli 5 (4K) [BR]
Justin Lin
Szybcy i wściekli: Tokio Drift (4K) [BR]
Justin Lin
Szybko i wściekle (4K) [BR]
Justin Lin
Yesterday [DVD]
Danny Boyle
Yesterday [BR]
Danny Boyle
Za szybcy, za wściekli (4K) [BR]
John Singleton

więcej »

Zapowiedzi

kinowe (wybrane)

1800 gramów
Marcin Głowacki
Doktor Sen
Mike Flanagan
Nie ma nas w domu
Ken Loach
Niebieskie chachary
Cezary Grzesiuk
Proceder
Michał Węgrzyn
Jak zostać Świętym Mikołajem
Christian Dyekjær
Kult. Film
Olga Bieniek
Supernova
Bartosz Kruhlik

więcej »

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Esensja ogląda: Maj 2015 (3)
[ - recenzja]

Jarosław Loretz, Jarosław Robak

To już ostatnia edycja Esenaja Ogląda w maju 2015 – a w niej recenzje trzech filmów.

Jarosław Loretz, Jarosław Robak

Esensja ogląda: Maj 2015 (3)
[ - recenzja]

To już ostatnia edycja Esenaja Ogląda w maju 2015 – a w niej recenzje trzech filmów.

Kino

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pitch Perfect 2
(2015, reż. Elizabeth Banks)

Jarosław Robak [50%]

„Pitch Perfect 2” to film, który ma uszczęśliwić fanów pierwszej części, nieoczekiwanego przeboju o perypetiach żeńskiego zespołu a capella Barden Bellas. Nie wiem, czy kwalifikuję się na fana (jeśli nie chciałbym wyjść na kompletnego nolifa, zapytany, czy próbowałem nauczyć się grać „Cups”, musiałbym skłamać), ale czuję się uszczęśliwiany trochę na siłę. Film jest większy i głośniejszy od poprzednika, ma też więcej gwiazd w epizodycznych rolach – ale w ten sposób traci nieco oldskulowy urok jedynki, która nie wstydziła się ani swojej wtórności (wzruszający hołd dla „Klubu winowajców” Johna Hughesa był tam nieprzypadkowy), ani tym bardziej obciachu, jaki musi wiązać się z konkursami zespołów a capella. „Pitch Perfect 2” jest dość megalomańskim fetowaniem tamtego sukcesu: śpiewanie łączy tu narody i pokolenia. O ile w pierwszym filmie Beca (Anna Kendrick), której spojrzenie najbliższe było spojrzeniu widza, wnosiła do Barden Bellas dystans, krytycyzm i twórcze napięcie, o tyle kontynuacji ton nadaje fanowski entuzjazm i cielęcy zachwyt nowej w zespole Emily (Hailee Steinfeld).

Film w reżyserii debiutującej w pełnym metrażu Elizabeth Banks jest (z grubsza) powtórką z rozrywki, choć – na szczęście – dodaje też kilka oryginalnych tematów: zwłaszcza wtedy, gdy pokazuje lęk, jaki wiąże się z nieuchronnym końcem śpiewania w studenckim zespole, które dla bohaterek było stanem zawieszenia i odkładania na potem pytań o przyszłość. Lubię tu też sceny z wytwórni płytowej, gdzie Beca dostaje się na staż: nagrywanie gwiazdkowej płyty ze Snoop Doggiem i wykłady na temat przemysłu muzycznego, jakich udziela jej szef (brawurowy Keegan-Michael Key). Scenariusz nie jest jednak mocną stroną komedii Banks: z wyjątkiem wspomnianego stażu Beki, wątki poboczne niewiele wnoszą do fabuły; z kolei na jeden dobry dowcip przypadają trzy przestrzelone (spokojnie można było sobie darować żarty o imigrantach – oraz te z nazwiska Emily). Również piosenki i układy taneczne – niby bardziej efektowne niż w jedynce – są tu nijakie i pozbawione dawnej energii. To zawsze miło, gdy w mainstreamowym kinie dostajemy pochwałę siostrzeństwa oraz silne bohaterki, które nie utożsamiają samorealizacji z byciem strażniczką domowego ogniska – ale gdy znów zatęsknię za Anną Kendrick i Rebel Wilson, sięgnę raczej po oryginał.

WASZ EKSTRAKT: 70,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Sekrety morza
(2014, reż. Tomm Moore)

Jarosław Robak [70%]

Rozumiem powszechne zachwyty nad najnowszym filmem Tomma Moore’a, sam podzielam większość z nich – zwłaszcza te dotyczące wizualnej oprawy i muzyki (nie sądzę, bym w tym roku usłyszał piękniejszy soundtrack niż kompozycje Bruna Coulaisa), ale pozwolę sobie dodać łyżkę dziegciu. Ten zupełnie zjawiskowo wyglądający film to jeszcze jedna opowieść o tym, jak dzielny chłopiec, po zrozumieniu swoich błędów i wykazaniu się odwagą, ratuje dziewczynę przed jej przeznaczeniem. Inspirowana celtyckimi legendami, baśniowa rzeczywistość, składa się tu z elementów, które można by pogłębić – tymczasem dla Moore’a stanowią one głównie ornament, są urocze i piękne, ale nigdy nie prowadzą w rejony, które zaskoczyłyby widza.

Niezbyt oryginalne (i dziś już trochę zawstydzające) jest w „Sekretach morza” powiązanie kobiecości z siłami natury i tajemnicą – podczas gdy dwaj najważniejsi filmowi męscy bohaterowie uosabiają rozum (Ben początkowo uważa opowiadane mu przez matkę historie za bajki, jego ojciec zaś w przejmującej scenie pozbywa się z domu wszystkiego, co należy do irracjonalnego porządku). Być może Moore chciał pokazać, że te dwie rzeczywistości są równoprawne i jednakowo potrzebne – ale wyszło mu coś dokładnie przeciwnego: filmowy świat kryje wprawdzie mnóstwo śladów mitów i legend, ale w finale okazuje się, że ich właściwe miejsce to półka z bajkami na dobranoc. Jest to puenta i dojrzała, i racjonalna – ale trudno mi jej przyklasnąć, gdyż w przyjętej przez Moore’a dychotomii oznacza ona również, że aby kobieta mogła przynależeć do świata cywilizacji, musi ostatecznie wyrzec się własnej natury.

„Sekrety morza” najbardziej trafiają do mnie jako rzecz o utracie. Ten problem wypada tym bardziej przekonująco, że postacie, nie tylko te pierwszoplanowe, mają tu czasem nawet więcej niż jednego sobowtóra – oglądamy więc różne warianty zmagania się z bólem: rozpacz i wyparcie, bunt, wreszcie przepracowanie. „Sekrety morza” w ładunku empatii dorównują najlepszym produkcjom studia Ghibli: postawę każdego z bohaterów można zrozumieć, nikt tu nie jest zły z natury – co najwyżej bardzo nieszczęśliwy.

DVD / BD

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Ida
(2013, reż. Paweł Pawlikowski)

Jarosław Loretz [80%]

Kameralny, piękny stylistycznie i – co w polskim kinie jest praktycznie ewenementem – wiarygodny scenograficznie film, w sposób fascynująco lekki i kulturalny odmalowujący gorzkie, powikłane dzieje Polaków. Nie ma tu wartościowania, nie ma moralnego pouczania, nie ma łatwych interpretacji. Widz musi samodzielne odkrywać kolejne znaczeniowe warstwy, kolejne konflikty zarysowane między Polakami a Żydami czy „utrwalaczami władzy” a przedwojennymi elitami, wreszcie kolejne osobiste tragedie, kładące się cieniem na późniejszym życiu sportretowanych postaci. Film oszczędny w słowa, a jednak bardzo wymowny.

Jak dla mnie zgrzytem była jednak kwestia samochodu, którym poruszały się bohaterki. Bo – tak na zdrowy rozsądek – po co brać wartburga, skoro potem uznaje się dźwięk jego charakterystycznego, dwusuwowego silnika za „brzydki” i w jego miejsce wstawia się brzmienie silnika innego, „zwyczajnego” auta?

28 maja 2015

Komentarze

29 V 2015 07:50:36

no to żeście się naoglądali...

30 V 2015 22:56:54

Ja jeszcze o "Sekretach morza" - ciekawa interpretacja, ta o kobiecej naturze nie pomyślałam o niej. (poniżej będą spojlery)

Ale faktycznie - było mi żal - ogólnie nie lubię potolkienowskiego motywu "magia odchodzi" - z jednej strony film wydaje się być próbą popularyzacji celtyckich legend, z drugiej zaś "odsyła je ze świata". Dlaczego tak?

No i pytanie, które zadałam sobie na końcu, a pewnie dzieci też mogą je zadać swoim rodzicom - matka deklaruje, że kocha swoją rodzinę a potem odchodzi - dlaczego musiała odejść wcześniej? dlaczego odchodzi teraz? wychodzi na to, że nie kocha, albo inaczej - nie kocha wystarczająco - skoro odchodzi. Bo jakoś nikt nie wyjaśnia, jakie to wyższe siły ją do tego zmuszają. W końcu Saoirse może zostać. Więc może ma do wyboru - odejść, jako selkie, albo zostać, jako zwykła kobieta.

I fakt, teraz jak o tym myślę nasuwa się - czyli, żeby mieć rodzinę, trzeba wyrzec się części siebie?

Ładny jest motyw uwięzionych uczuć - że odarcie się z nich odbiera cierpienie, ale też iżycie, aż skzoda, że jakoś bardziej nie został rozwinięty.

Zabawne nieco a i nieco smutne, że celtycka bogini wojny, kojarzona z uciętymi głowami poległych wrogów i padlinożernym ptactwem została staruszką od sów. Ale i to lepsze niż niepamięć.

01 VI 2015 11:59:16

Dla mnie - po początkowym zachwycie samą wizją - "Sekrety morza" to historia o śmierci i żałobie, bardzo piękna, ale tak naprawdę smutna. Choć to zapewne tylko jedna z możliwych interpretacji.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Co uczeń może powiedzieć o swoim nauczycielu?
Sebastian Chosiński

13 XI 2019

Nad „Kluczem bez prawa przekazania” kirgiskiej reżyserki Dinary Asanowej zawisła chyba jakaś klątwa. Bardzo smutny los czekał bowiem troje współtwórców tego filmu. Asanowa zmarła nagle w wieku zaledwie czterdziestu trzech lat, a dwoje nastoletnich odtwórców istotnych dla fabuły ról zginęło w wyjątkowo tragicznych okolicznościach.

więcej »

Niania średnio tania
Jarosław Loretz

12 XI 2019

Netflix już nie raz udowodnił, że wśród niezbyt porywającej pulpy potrafi dostarczyć i zaskakująco dobre filmy. „Opiekunka” to właśnie jeden z nich.

więcej »

Bliskie spotkania owczego stopnia
Konrad Wągrowski

11 XI 2019

Baranek Shaun nie należy może do topowych bohaterów studia Aardman (przegrywa tu stanowczo z Wallacem i Gromitem), ale jest sympatyczny i, co tu ukrywać, lubiany. Być może dlatego doczekał się pierwszego Aardmanowskiego pełnometrażowego sequela.

więcej »