Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 czerwca 2023
w Esensji w Esensjopedii

Sam Mendes
‹Spectre›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSpectre
Dystrybutor Forum Film
Data premiery6 listopada 2015
ReżyseriaSam Mendes
ZdjęciaHoyte Van Hoytema
Scenariusz
ObsadaDave Bautista, Ralph Fiennes, Monica Bellucci, Daniel Craig, Christoph Waltz, Léa Seydoux, Ben Whishaw, Andrew Scott
MuzykaThomas Newman
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiUSA, Wielka Brytania
Czas trwania148 min
Gatunekakcja, przygodowy, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Bond rytualny
[Sam Mendes „Spectre” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Jeśli w samym prologu twórcy „Spectre” przybijają piątkę z Orsonem Wellesem, kłaniają się Hitchcockowi, otwierają widzom usta, kilkakrotnie puszczają oczko do bondomaniaków, a na końcu pozostawiają oglądających z mocnym postanowieniem zmiany antyperspirantu na skuteczniejszy – to wyobraźcie sobie, co się dzieje później.

Gabriel Krawczyk

Bond rytualny
[Sam Mendes „Spectre” - recenzja]

Jeśli w samym prologu twórcy „Spectre” przybijają piątkę z Orsonem Wellesem, kłaniają się Hitchcockowi, otwierają widzom usta, kilkakrotnie puszczają oczko do bondomaniaków, a na końcu pozostawiają oglądających z mocnym postanowieniem zmiany antyperspirantu na skuteczniejszy – to wyobraźcie sobie, co się dzieje później.

Sam Mendes
‹Spectre›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSpectre
Dystrybutor Forum Film
Data premiery6 listopada 2015
ReżyseriaSam Mendes
ZdjęciaHoyte Van Hoytema
Scenariusz
ObsadaDave Bautista, Ralph Fiennes, Monica Bellucci, Daniel Craig, Christoph Waltz, Léa Seydoux, Ben Whishaw, Andrew Scott
MuzykaThomas Newman
Rok produkcji2015
Kraj produkcjiUSA, Wielka Brytania
Czas trwania148 min
Gatunekakcja, przygodowy, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Rzeczonym prologiem Sam Mendes i jego operator (absolwent łódzkiej filmówki) Hoyte Van Hoytema wspinają się na realizatorskie Himalaje. Szczyt zdobywają. Scena otwierająca „Spectre” wytrzymuje porównania z pamiętnym otwarciem „Dotyku zła” Wellesa. Miłośnicy czarnego kryminału pamiętają pewnie, że ów techniczny majstersztyk polegał na pełnym suspensu kilkuminutowym balecie kamery przez różne wysokości, między przeszkodami za bombą, której wybuch rozpętywał w widzu dalsze emocjonalne piekło. W „Spectre” jest jeszcze lepiej. Pozbawiona cięć montażowych seria obrazów sprawdza się jako osobny teledysk na cześć maksykańskiej egzotyki (bo to Meksyk wygrał konkurs na promocję miasta w pierwszych fragmentach filmu). Poruszająca się do taktu uderzeń bębnów, śledzona przez kamerę zamaskowana para, która przedziera się przez tłum świętujących Dzień Zmarłych kościotrupów, stanowi także zapowiedź głównego konfliktu – w którym umarli powstaną z grobów, by ukazać swoje prawdziwe oblicza.
Oceniając – jak wszystko na to wskazuje – ostatni już film z Danielem Craigiem w roli 007, trzeba zadać sobie pytanie, jakiego Bonda wypadałoby oczekiwać – po trzech stosunkowo realistycznych odsłonach serii i bezpośrednio po na poły kanonicznie figlarnym, na poły zaś egzystencjalnym „Skyfall”, w którym agent Jej Królewskiej Mości okiełznywał demony przeszłości. Trudno jednoznacznie powiedzieć, na której szali plasuje się „Spectre”. Bez wątpienia mamy do czynienia z sensacją najwyższej realizatorskiej próby, zjawiskową w sensie rozrywkowym i myślowo aktualną (inwigilujący Wielki Brat patrzy, lecz my sami nie wiemy, gdzie się ukrywa). Z drugiej strony, pełen uproszczeń i kliszy scenariusz w całokształcie zaskoczyć ani olśnić nie potrafi. Paradoksalnie, w tym cały jego urok. Choć film, jak sam bohater, nie zdejmuje nogi z gazu – od początku znamy wyznaczony przez Bondowską konwencję rozkład jazdy. Każda odsłona tych przygód przypominała zresztą o chlubnej zasadzie rządzącej gatunkową rozrywką: kino należy odbierać na sposób rytualny – celebrować znany przepis i cieszyć się płynącą z niego energią.
Jeśli więc tropimy konspiracyjną siatkę – musi być ona rozpięta na całym globie i, wedle zasad zimnowojennej szpiegowszczyzny, musi być szyta „po obu stronach barykady”. Jeśli główny bohater prowadzi śledztwo – to jest to nieskomplikowane śledztwo prowadzone w prostej linii, zgodnie z prawidłami znanymi już od Seana Connery’ego. Jeśli oglądamy zło – to niemal ezoteryczne. Jeśli patrzymy na Złego – mamy do czynienia z tym, który swoją niegodziwością kompromituje szwarccharakterów z zeszłych odsłon serii. Sam Bond, mimo że nie zdejmuje maski cynicznego ironisty, jego stosunki z kobietami nie noszą już znamion seksistowskiej igraszki. 007 potrafi prowadzić śledztwo, walczyć o życie i flirtować równocześnie i może dlatego nietrudno uwierzyć, że jest gotów zasłonić (bądź co bądź dzielne) kobiety własną piersią. Takiego Bonda nietrudno pokochać. Nietrudno szczególnie wtedy, gdy ten libertyn-zabijaka w walce tradycji z nowoczesnością opowiada się za zdrowym rozsądkiem. Tak jak w „Skyfall”, Bond reprezentuje tu stare dobre wartości – trzeźwą moralność wolnego człowieka, tak obcą pozbawionej osobowości, chaotycznej technologii przyszłości, która chce zająć jego miejsce w wyścigu o bezpieczeństwo ludzkości.
Reszta niech pozostanie milczeniem. Największy urok „Spectre” polega bowiem na tym, że umiejętnie pogrywa sobie z widzami, bawi się z nimi na wszelkich możliwych poziomach. Dlatego właśnie najbardziej trafiona w przypadku „Spectre” wydaje się fanowska strategia odbiorcza. Kompilacja znanych klocków i przekładanie ich w nowe miejsca daje szerokie pole do popisu dla zmyślniejszych widzów. Cytatów jest tu w bród. Postacie i ich charaktery, stroje i charakteryzacje, rekwizyty, środki transportu (a nawet nieprzypadkowe choreografie kaskaderów), miejsca i szerokości geograficzne, motywy muzyczne i relacje między poszczególnymi bohaterami – wszystko tu iskrzy miłością do poprzednich części, wszystko tu składa się na zachwycający wciąż młodzieńczą energią hołd domykający tetralogię z Craigiem. Odejść z taką klasą – marzenie.
koniec
4 listopada 2015

Komentarze

04 XI 2015   21:22:17

Bond naprawde dobry. Swietny poczatek, kilka genialnych scen. Szkoda tylko kiepskiej moim zdaniem koncowki. Ogolnie seria z Craigiem bardzo udana, czekam z niecierpliwoscia na newsy co dalej.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 4. Sprawa się rypła
Marcin Mroziuk

2 VI 2023

Cóż z tego, że agenci z Slough House nie mają żadnego związku z niepowodzeniem operacji zaplanowanej przez Dianę Taverner, skoro idealnie nadają się na kozłów ofiarnych. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę Jackson Lamb, który nie ma zamiaru poddać się bez walki.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Nocą, w drodze nad Bałtyk
Sebastian Chosiński

31 V 2023

Zmarły w styczniu tego roku żydowski prozaik Grigorij Kanowicz był nie tylko autorem nadzwyczaj interesujących powieści o tematyce żydowskiej, ale także cenionym scenarzystą filmowym, którego teksty przenosili na ekran reżyserzy litewscy, łotewscy i estońscy. „Długa podróż nad morze” Algirdasa Araminasa to skromny, ale przejmujący współczesny obraz obyczajowy, w którego centrum pozostaje stara kołchoźnica jadąca na spotkanie z synem.

więcej »

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 3. Haki i wtyczki
Marcin Mroziuk

29 V 2023

Oczywiste jest, że służby specjalne często nie grają czysto, ale coraz więcej wskazuje, że tajna operacja, którą zaplanowała Diana Taverner, jest nie tylko nieetyczna, ale także łączy się z nadmiernym ryzykiem, a konsekwencje mogą ponieść wplątani w nią wbrew swej woli agenci z Slough House.

więcej »

Polecamy

Indianie też nie mieli się czego wstydzić

Z filmu wyjęte:

Indianie też nie mieli się czego wstydzić
— Jarosław Loretz

Życie miejskie dla ubogich
— Jarosław Loretz

Drama na trzy ręce
— Jarosław Loretz

Nie, nie, wejście od frontu odpada
— Jarosław Loretz

Technika zgniłego Zachodu
— Jarosław Loretz

Tam, gdzie nikt nie patrzy
— Jarosław Loretz

Czy Herkules była kobietą?
— Jarosław Loretz

Prosimy nie regulować monitora
— Jarosław Loretz

Patyki eliminacji
— Jarosław Loretz

Pieczęć średniego zapieczętowania
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Listopad 2012 (Kino)
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Mateusz Kowalski, Gabriel Krawczyk, Alicja Kuciel, Patrycja Rojek

Esensja ogląda: Październik 2012 (kino)
— Sebastian Chosiński, Krystian Fred, Gabriel Krawczyk, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski

Agent na rozstajach
— Jakub Gałka

Mroki przeszłości
— Gabriel Krawczyk

Wszyscy mamy źle w głowach…
— Ewa Drab

Wybrukowana dobrymi chęciami
— Ewa Drab

Wyboista droga
— Michał Chaciński

Tegoż autora

Sztuka? Gdzieś zaginęła. Ale szlak został przetarty
— Gabriel Krawczyk

W tęczowych kolorach
— Gabriel Krawczyk

Siedem „ale” przeciw „Trzynastu powodom”
— Gabriel Krawczyk

Duchowa biografia erotyczna
— Gabriel Krawczyk

Paterson lubi to!
— Gabriel Krawczyk

Remanent filmowy 2016
— Sebastian Chosiński, Gabriel Krawczyk, Jarosław Loretz, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Kryminał milicyjny à rebours
— Gabriel Krawczyk

Biograficzne rzemiosło
— Gabriel Krawczyk

Nieszkodliwe kłamstwa i miarkowane sentymenty
— Gabriel Krawczyk

Bridget Jones i Tarantino
— Gabriel Krawczyk

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.