W tym spojrzeniu na rodzący się religijny fanatyzm jest miejsce na dwa skrajne odczucia. Dewocja Wieni wywołuje ironiczny lekki uśmiech, ale też poważne zaniepokojenie. Chłopak z zaciekłością, którą zwykliśmy oglądać raczej u przedstawicieli islamu, cytuje nowo testamentowe sentencje. To jego sposób na komunikację ze światem. Jak sam mówi, biblia i jej wersety są jego mieczem, którymi rozora niewiernych i bluźnierców. W „Uczniu” rozważania nad naturą wiary i jej zagrożeniach z równą siłą atakują religijną nadgorliwość jak i akceptujące i bagatelizujące to otoczenie. „To jeszcze dziecko” jest bowiem wytłumaczeniem, które słyszymy z ust nauczycieli i matki niemal po każdym kolejnym wybryku. Starsze ciało pedagogiczne woli odwracać głowę od problemu. Wezwany do pomocy pop, nie wychodzi ponad wręczenie propagandowej broszurki i dania błogosławieństwa. Dyrekcja szkoły, piętnująca nowoczesne podejście do nauczania przez młodą nauczycielkę biologii, z rozbrajającą szczerością namawia do przedstawiania uczniom teorii rozwoju i kreacjonizmu z czasów kamienia łupanego. Tak dla świętego spokoju.

Przyjęta przez reżysera metoda fabularnej sinusoidy to nie tylko chęć rozluźnienia gatunkowego ciężaru. Kirył Serebrennikow bardziej pochyla się nad problemami niż dyktuje ich jedyną słuszną interpretację. Z inteligencją wskazuje na sprzeczności prawd absolutnych, poglądów i religijnych stereotypów. Swojego bohatera poddaje próbom by zbadać granicę poczucia posłannictwa Najwyższego, którym Wienia usprawiedliwia swoje działania i decyzje. Nie tylko nie pójścia na basen, ale także prawdziwych zbrodni. W końcu każdy dostanie to, na co zasłużył. W postaci ponętnej koleżanki kusi do grzechu. Podsyca napięcie i emocje w zapatrzonym w niego kalekim koledze, testuje granice mocy sprawczej wiary w groteskowych próbach dokonywania cudów.

W dojrzałej i uniwersalnej analizie film Serebrennikowa w rozstrzygnięciu światopogladowego sporu sprytnie ucieka do odwołania się do inteligencji widza, nie przeważając racji na żadną ze stron. Jak w każdej dywagacji na temat rzeczy nienamacalnych pozostawiając ich finał w sumieniu każdego z zainteresowanych. Lecz przede wszystkim „Uczeń” to wzięcie pod czujne oko kamery szeroko rozumianego opętania i ślepego fanatyzmu. Poddając pod rozwagę paradoks, w którym religia i wiara nie są sposobem na wyzbycie się diabła, ale w niewłaściwych rękach i pod pieczą złego przewodnika, drogą na stanie się jego zwolennikiem.