Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 lutego 2021

Pan Samochodzik po latach: Perypetie pewnego kustosza
W „Niesamowitym dworze” głównemu bohaterowi przyjdzie się zmierzyć zarówno z duchami (których – jak wszystkim wiadomo – przecież nie ma), jak i zupełnie realnymi rywalami. W każdym razie wyobraźnię czytelników rozpala kolejna niezwykła zagadka, z którą musi zmierzyć się Pan Samochodzik.
Na rubieżach rzeczywistości: Lęk i odraza w Kalifornii
Dziś przejdziemy „Przez ciemne zwierciadło”, aby stoczyć się na samo dno – tak oto Philip K. Dick podsumował wspomniany etap swojego życia. W sumie nie tylko – to były życia wielu mu podobnych, ówczesnych buntowników wobec rzeczywistości. A ta, jak to zwykle bywa, potraktowała ich bezlitośnie.
Człowiek po przejściach
„Rork” należy do tych komiksów, które do dziś rozpalają wyobraźnię czterdziestoletnich fanów opowieści obrazkowych w Polsce.
Weekendowa Bezsensja: 40 najgorszych okładek płyt 2020 roku i bonus
Miniony rok, choć zachwiał branżą muzyczną, nie wpłynął na podwyższenie jakości okładek zdobiących albumy. Tu wciąż mamy znaczną nadreprezentację.
Czy książki czytają ludzi? Autorzy kontra czytelnicy
Czemu jedni bohaterowie literaccy budzą naszą sympatię, a innych mamy ochotę własnoręcznie zadusić? Czy twórca ma prawo oczekiwać, że czytelnicy zinterpretują dzieło zgodnie z intencjami? Dyskusja zaczęła się od „Teatru węży”, a dokąd nas zaprowadziła – przekonajcie się sami.
Poczet polskich medalistów (z małymi wyjątkami)
Czy można stworzyć komiks pozbawiony fabuły i wydać go w 200 tysiącach egzemplarzy, by rozszedł się jak świeże bułeczki. Owszem, można: „Polacy na olimpijskich arenach” najlepszym tego przykładem.
Lupin: Odc. 4. Prawdziwa potęga mediów
Po tym, co widzieliśmy w poprzednim odcinku, oczywiście należało się spodziewać, że główny bohater weźmie na celownik Huberta Pellegriniego. Dawny pracodawca Babakara będzie jednak dla Assane’a niezwykle trudnym przeciwnikiem.
Fantastyczne antologie: Mechaniczne żurawie
Swego czasu dość intensywnie reklamowana antologia „Inne światy” jest zbiorem nierównym, ale przynajmniej część tekstów ma klimat i inspiruje do przemyśleń.
Ale czemu szaleńca?
Słusznie polecaliśmy „Bibliotekę szaleńca” w listopadzie 2020 w cyklu „Do księgarni marsz”. Opis przedziwnych nie-tylko-książek wciąga jak pasjonujący thriller, miejscami pozwalając na odreagowanie napięcia wybuchami głośnego śmiechu (w zamierzonych przez autora miejscach).

Filmy

Magazyn CCIII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Pablo Larraín
‹Jackie›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Jackie
Dystrybutor	Kino Świat
Data premiery	3 lutego 2017
Reżyseria	Pablo Larraín
Zdjęcia	Stéphane Fontaine
Scenariusz	Noah Oppenheim
Obsada	Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Greta Gerwig, Billy Crudup, John Hurt, Richard E. Grant, Caspar Phillipson, Beth Grant
Muzyka	Mica Levi
Rok produkcji	2016
Kraj produkcji	Chile, Francja, USA
Czas trwania	100 min
WWW	Polska strona
Gatunek	biograficzny, dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Koniec niewinności
[Pablo Larraín „Jackie” - recenzja]

Piotr Dobry

Rzadko, ale zdarza się, że egzotyczni (względem Hollywoodu) reżyserzy w swych anglojęzycznych debiutach nie zatracają niezależności artystycznej. Tak było w przypadku „Lobstera” Giorgosa Lanthimosa, i tak jest w przypadku nowego filmu Chilijczyka Pabla Larraína. „Jackie” to bardziej psychodrama niż kino biograficzne.

Piotr Dobry

Koniec niewinności
[Pablo Larraín „Jackie” - recenzja]

Pablo Larraín
‹Jackie›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Jackie
Dystrybutor	Kino Świat
Data premiery	3 lutego 2017
Reżyseria	Pablo Larraín
Zdjęcia	Stéphane Fontaine
Scenariusz	Noah Oppenheim
Obsada	Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Greta Gerwig, Billy Crudup, John Hurt, Richard E. Grant, Caspar Phillipson, Beth Grant
Muzyka	Mica Levi
Rok produkcji	2016
Kraj produkcji	Chile, Francja, USA
Czas trwania	100 min
WWW	Polska strona
Gatunek	biograficzny, dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Choć o „Jackie” mówi się głównie w kontekście szeroko nagradzanej roli Natalie Portman, a materiały promocyjne sugerują kolejny melodramatyczny obrazek z życia sławnej kobiety, film w niczym nie przypomina wystawnych produkcji pokroju „Grace, księżnej Monako”. Larraín, autor znakomitych iberyjskich dramatów politycznych, jak „Nie” czy „Neruda”, realizuje tu cudzy scenariusz Noaha Oppenheima (znanego dotąd, co dość zaskakujące, jedynie z młodzieżowych dystopii, jak „Więzień labiryntu” i „Wierna”), ale nie daje się złapać na oscarową przynętę. Jak wielu przed nim, zawęża spektrum do przełomowego momentu z biografii postaci historycznej, jednak proponuje przy tym wizję oryginalną i bezkompromisową.

Ciekawe, że spośród tuzinów filmów skoncentrowanych wokół zabójstwa JFK na Dealey Plaza w Dallas w roku 1963, żaden nie zgłębiał pozamachowej traumy Pierwszej Damy. Nawet przekrojowy miniserial „Kennedy” (1983) z Martinem Sheenem i Blair Brown kończył się szpitalną sceną z Jacqueline asystującą przy noszach przewożonego pospiesznie męża – to on był zawsze najważniejszy.

Paradoksalnie, bodaj jedynie w filmie niepoświęconym Kennedym, „Kamerdynerze” Lee Danielsa, kamera zatrzymuje się przy rozmontowanej psychicznie Jackie na trochę dłużej – widzimy tam scenę z roztrzęsioną prezydentową, wciąż w zakrwawionej różowej garsonce (symbolicznej u Larraína), szlochającą samotnie w jednym z pokojów Białego Domu.

W rzeczywistości młoda wdowa szybko musiała się otrząsnąć, przynajmniej na pozór. Już tydzień po tragedii udzieliła głośnego wywiadu, w którym pierwszy raz przyrównała prezydenturę JFK do arturiańskiego Camelotu. Przeprowadzona w prywatnej posiadłości Kennedych w Massachusetts rozmowa Jackie z dziennikarzem magazynu „Life”, Theodore’em H. White’em (Billy Crudup), służy Larraínowi za ramy opowieści. Odwrotnie niż w sztuce i ekranizacji „Frost/Nixon”, to nie dziennikarz kontroluje przebieg spotkania. Jackie od początku dokładnie wie, co chce powiedzieć, i gdy tylko zdarza jej się otworzyć bardziej niżby chciała, na przykład wracając z drastycznymi detalami do chwili, kiedy próbowała poskładać do kupy rozpłataną czaszkę męża, natychmiast daje White’owi do zrozumienia, że nie ma mowy o publikacji podobnych wynurzeń. Amerykanom trzeba sprzedać bajkę, legendę o zamachu na mit, nie na człowieka.

Larraín tymczasem jest zainteresowany „ludzką” stroną swojej bohaterki, w której to eksploracji wydatnie pomaga mu Natalie Portman. To wielka rola, ale nie tylko dlatego, że odtwórczyni perfekcyjnie imituje akcent i manieryzmy Jacqueline Kennedy, i dzielnie znosi dziesiątki niekomfortowych zbliżeń, jakich nie szczędzi jej reżyser. Kluczowe pozostaje to, że Portman należy do tych charyzmatycznych aktorek, które zawsze wyzierają spod roli. Niekiedy bywa to przekleństwem, innym razem – jak w „Czarnym łabędziu” czy właśnie „Jackie” – błogosławieństwem.

Wyrwana z kontekstu, kreacja Portman mogłaby się nawet zdać karykaturalna, przestylizowana w całej swej intensywności. W filmie obserwujemy jednak, jak aktorka gra „aktorkę”, świadomie skrytą za maską osobę ze świecznika, której najbardziej intymne uczucia pozostają przedmiotem publicznych spekulacji. Portman pasuje zatem do roli Jackie praktycznie na każdej możliwej płaszczyźnie – jako aktorka o konkretnych predyspozycjach, jako „ulubienica Ameryki”, jako celebrytka stale wystawiona na ostrzał medialny, jako gwiazda obdarzona specyficznym glamourem, którą wszakże znamy również z szeregu ról „zwykłych śmiertelniczek”, jak w „Thorze” czy „Powrocie do Garden State”.

Jacqueline Kennedy, która też poniekąd pielęgnowała i swoją „zwykłość”, i „boskość”, przeszła do historii głównie jako ikona stylu i najbardziej znana przed Dianą „królowa ludzkich serc”. Film Larraína pokazuje między innymi, jak sama się do takiego wizerunku przyczyniła. Jackie „kontroluje narrację” i podczas wywiadów, i podczas publicznych wystapień, a nawet chwilę po śmierci męża. Kiedy jej przyszła następczyni, „Lady Bird” Johnson, żona Lyndona B. Johnsona, chce jej pomóc ściągnąć zakrwawiony kostium, Jackie stanowczo odmawia. „Niech zobaczą, co zrobili”, oznajmia chłodno. Plamy krwi na pudrowo-różowej garsonce to koniec niewinności tak Pierwszej Damy, jak i Ameryki.

W innej scenie, w trakcie spowiedzi/rozmowy z irlandzkim księdzem (nieodżałowany John Hurt), Jackie najpierw przyznaje się do kryzysu wiary, by po chwili zapytać duchownego, jak teraz będą ją postrzegać mężczyźni. „Sprawiałam, że się uśmiechali”, lamentuje. Oto dramat kobiety w zwielokrotnionej żałobie – po swoim mężu, swoim prezydencie, swoim imidżu, swoim dotychczasowym życiu.

Stąd też mit Camelotu, bajkowej quasi-monarchii, jaki świeża wdowa i strażniczka rodowej spuścizny w jednej osobie wciska opinii publicznej w wywiadzie dla „Life’a”. „Prezydent Kennedy był silnie zafascynowany legendą Camelotu, ponieważ był idealistą, który postrzegał historię jako coś kreowanego przez herosów w rodzaju Króla Artura”, mówi White’owi, choć oboje wiedzą, że to nieprawda. „Będą jeszcze kolejni wielcy prezydenci – dodaje – ale nie będzie już innego Camelotu”.

Jest w filmie jedna szczególnie wspaniała sekwencja, gdy Jackie samotnie przemierza puste pokoje i korytarze Białego Domu, w każdym pomieszczeniu ubrana w inną olśniewającą kreację ze swej przepastnej szafy, w każdym wychylająca coraz to więcej kieliszków wina – a w tle leci wówczas piosenka z musicalu „Camelot” z lat sześćdziesiątych, ze słowami „Don’t ever let it be forgot, that once there was a spot, for one brief shining moment that was Camelot”. Larraínowi i Portman rewelacyjnie, indywidualnie i uniwersalnie zarazem, udaje się uchwycić odczucia osoby ze świecznika na etapie „przejściowym”, już-nie-najważniejszej, ale jeszcze-nie-nieważnej.

Motorem napędowym „Jackie” pozostaje wybitna kreacja Portman, jednak nie sposób zlekceważyć roli, jaką w filmie odgrywają imponujące kostiumy Madeleine Fontaine, ziarnisty realizm zdjęć Stéphane’a Fontaine’a, bezbłędny montaż Sebastiána Sepúlvedy, dyskretnie elegancka scenografia Jeana Rabasse’a oraz – last but not least – atonalna, kakofoniczna muzyka Miki Levi, przypominająca nieco wcześniejszy soundtrack eksperymentalistki do kameralnego filmu SF „Pod skórą” Jonathana Glazera.

Dźwięki rodem z mrocznego science fiction skontrastowane z dramatem kostiumowym robią piorunujące wrażenie. W nieoczywisty sposób oddają zarówno stan ducha bohaterki, jak i grozę wydarzeń na Dealey Plaza. Działają też trochę na zasadzie pomostu między historią a współczesnością, niejako podskórnie wzbogacają film o wymiar metaforyczny. W końcu „Jackie” trafia do nas w momencie, gdy Ameryka kolejny raz utraciła niewinność.

3 lutego 2017

Komentarze

04 II 2017 14:16:18

I tylko dziwnie brzmi mi hasło" utrata niewinności" w kontekście państwa, które zbudowało swój dobrobyt na krwi i wyniszczeniu rdzennej ludności, wyzysku i krzywdzie. O niewolnictwie się teraz mówi, ale o Indianach wciąż cisza. Inne kraje przynajmniej próbuje się w pewien sposób rozliczać z ich przeszłości, a w tym przypadku jakoś specjalnie głośno się o tym nie mówi.

04 II 2017 14:55:40

Piszę o "utracie niewinności" w konkretnym kontekście kolejnego punktu zwrotnego w polityce USA. Natomiast z ogólnej perspektywy historycznej - zgoda - Stany Zjednoczone nigdy niewinne nie były.

04 II 2017 21:43:53

Zwrot - ok, ale gdzie tu utrata niewinności?

04 II 2017 22:09:14

Bardzo proszę nie odbierać wszystkiego tak dosłownie. Chodzi o kontekst wyrażony np. w eseju pisarza Kevina Bakera zamieszczonym w "New York Timesie": https://www.nytimes.com/2017/01/21/opinion/sunday/the-america-we-lost-when-trump-won.html

(ale znów - nie z każdym słowem Bakera się zgadzam, zawczasu uprzedzę)

06 II 2017 11:58:20

zostawmy politykę Beatrycze. Państwa nie są niewinne, ludzie nimi rządzący nie są bohaterami płaszcza i szpady.

a w temacie dziękuję Panu Dobremu za wnikliwą recenzję, a w kontekście tej wysokiej jakości, jestem skłonny darować ten wtręt na koniec.

06 II 2017 16:05:37

Dziękuję za dobre słowo. I nadmienię tylko, że w kontekście filmu poniekąd politycznego wtręt o polityce wydaje mi się ze wszech miar uzasadniony.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Lupin: Odc. 4. Prawdziwa potęga mediów
Marcin Mroziuk

22 II 2021

Po tym, co widzieliśmy w poprzednim odcinku, oczywiście należało się spodziewać, że główny bohater weźmie na celownik Huberta Pellegriniego. Dawny pracodawca Babakara będzie jednak dla Assane’a niezwykle trudnym przeciwnikiem.

więcej »

East Side Story: Lepiej się nie budzić
Sebastian Chosiński

21 II 2021

Fantasmagoryczna opowieść debiutującej w roli reżyserki Marii Ignatienko to film wymagający – skupienia i samozaparcia. „Miasto głęboko uśpione” jest bowiem ponad siedemdziesięciominutową podróżą w głąb jaźni głównego bohatera – marynarza, który robi rozrachunek z własną przeszłością, starając się przy tym zrozumieć, dlaczego drogi jego i żony rozeszły się tak bardzo, że ostatecznie musiało dojść do tragedii. Właśnie… musiało?

więcej »

Ręka La Garduñi: Odc. 3: Na wojennej ścieżce
Marcin Mroziuk

19 II 2021

Chociaż w poprzednim odcinku widzieliśmy, jak Mateo odkrywa, co naprawdę stało się z Huertasem, ale nie znaczy to, że główny bohater zrezygnuje ze współpracy z burmistrzem Sewilli i wspólnej walki z La Garduñą. Wkrótce obaj (a widzowie wraz nimi) przekonają się jednak, że to zadanie nie tylko trudne, ale naprawdę niebezpieczne.

więcej »