Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 sierpnia 2019

Fałszywi prorocy
Zdarzenia w odciętym od świata Wausau nabierają tempa. Wraz z powrotem zmarłych do życia, różne siły próbują ugrać tu coś dla siebie. Także i odrodzeni postanawiają w końcu przejąć inicjatywę. Tym bardziej, że na horyzoncie pojawia się ktoś, kto może zostać ich przywódcą…
Dwie barwy magii, wiele barw świata
Cykl „Teatr węży” długo był trylogią (aczkolwiek wszystko i tak zaczęło się od opowiadań). Z okazji premiery czwartego tomu prezentujemy analizę trzech poprzednich, z akcentem na światotwórstwo i bohaterów.
Na rubieżach rzeczywistości: Prawdziwe kłamstwa
Dziś zajmiemy się powieścią opartą fabularnie na starszych krótkich formach Dicka i nawiązującą do jednej z poprzednich powieści – „Simulakry”. Ale „Prawda półostateczna” to zbiór pomysłów nie z jednego, lecz kilku opowiadań.
Międzygwiezdne czułości
„Wielka inwersja” Catherine Asaro pozuje na kosmiczne hard SF, jednak ten, kto w końcu po książkę sięgnie, będzie obcować co najwyżej z kosmicznym… romansem.
Odwaga jest kobietą
Gdy wydaje się, że w kinie dokumentalnym widzieliśmy już wszystko, obrazy opisujące sportową rywalizację niosą zawsze ze sobą pierwiastek nadziei na pewną gatunkową świeżość. Emocji towarzyszących rywalizacji na sportowych arenach nie da się bowiem do niczego przyrównać. Wysiłek i poświęcenie ich głównych aktorów jest najbardziej naturalnym dowodem niezłomności samego człowieka. Tym bardziej ciekawe, że sportowa część historii dzielnej załogi „Maiden” to ledwie punkt wyjścia do wielopoziomowych i inspirujących dywagacji.
Kochając Diego, nienawidząc Maradony
Diego Armando Maradona, dla jednych bóg futbolu, dla innych mały człowiek, oszust i narkoman. Film Asifa Kapadii nie zmienia tych postrzegań, ale pomaga zrozumieć skąd brały się różne oblicza jednego z najlepszych piłkarzy wszystkich czasów.
Nie graj już tego więcej, Woody
Liev Schreiber, wcielający się w dotkniętego kryzysem reżysera, w pewnym momencie stwierdza, że nie jest zadowolony ze swojego ostatniego filmu. Na dodatek ma myśli, aby skończyć z kręceniem i zająć się czymś innym. Przewrotna autoironia Woody’ego Allena czy niezamierzony komentarz do własnego dziełka? „W deszczowy dzień w Nowym Jorku” wydatnie dowodzi, że nowojorczyk faktycznie powinien coraz poważniej zacząć myśleć o artystycznej emeryturze.

Filmy

Magazyn CLXXXVIII

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Antologia duchów miasta
Denis Côté
Gdzie jesteś, Bernadette?
Richard Linklater
Liliana Pędziwiatr
Joachim Masannek
Magiczne noce
Paolo Virzì
Pewnego razu w… Hollywood
Quentin Tarantino
Na bank się uda
Szymon Jakubowski

więcej »

dvd i blu-ray

To my [DVD]
Jordan Peele
To my [BR]
Jordan Peele

więcej »

Zapowiedzi

kinowe (wybrane)

Dobry wojak Szwejk
Karel Steklý
Dora i Miasto Złota
James Bobin
Królowe zbrodni
Andrea Berloff
Pełzająca śmierć
Alexandre Aja
Piranie
Claudio Giovannesi
Playmobil: Film
Lino DiSalvo
Pozwól mi upaść
Baldvin Zophoníasson
Świat w ogniu
Ric Roman Waugh

więcej »

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Ridley Scott
‹Obcy: Przymierze›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 35,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Obcy: Przymierze
Tytuł oryginalny	Alien: Covenant
Dystrybutor	Imperial CinePix
Data premiery	12 maja 2017
Reżyseria	Ridley Scott
Zdjęcia	Dariusz Wolski
Scenariusz	John Logan, Dante Harper
Obsada	Katherine Waterston, Michael Fassbender, James Franco, Noomi Rapace, Guy Pearce, Carmen Ejogo, Billy Crudup, Danny McBride
Muzyka	Jed Kurzel
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Australia, Nowa Zelandia, USA, Wielka Brytania
Cykl	Obcy
Gatunek	SF, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Bo najlepszy sposób na kobietę, znaleźć sobie skażoną planetę
[Ridley Scott „Obcy: Przymierze” - recenzja]

Przemysław Ciura

Można chyba zaryzykować stwierdzenie, że Ridley Scott należy do grona hollywoodzkich reżyserów-fanów, artystów nie zawsze zdolnych wykreować nową wizję ex nihilo, ale sprawnie i przemyślnie czerpiących z przedsięwzięć innych twórców. „Obcy: Przymierze” pokazuje, że przyszło mu stać się fanem własnych dokonań, ale nie tylko, bo też… Jamesa Camerona.

Przemysław Ciura

Bo najlepszy sposób na kobietę, znaleźć sobie skażoną planetę
[Ridley Scott „Obcy: Przymierze” - recenzja]

Ridley Scott
‹Obcy: Przymierze›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 35,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Obcy: Przymierze
Tytuł oryginalny	Alien: Covenant
Dystrybutor	Imperial CinePix
Data premiery	12 maja 2017
Reżyseria	Ridley Scott
Zdjęcia	Dariusz Wolski
Scenariusz	John Logan, Dante Harper
Obsada	Katherine Waterston, Michael Fassbender, James Franco, Noomi Rapace, Guy Pearce, Carmen Ejogo, Billy Crudup, Danny McBride
Muzyka	Jed Kurzel
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Australia, Nowa Zelandia, USA, Wielka Brytania
Cykl	Obcy
Gatunek	SF, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Chociaż cisnące się na mózg skojarzenia intertekstualne pozwalają mniemać, że został nim już przy okazji prac nad „Prometeuszem”, który w schemacie narracji i warstwie psychologicznej bardzo przypomina „Galaktykę grozy”, do której Cameron przyłożył się jako asystent reżysera i scenograf. Mimo że film ten jest późniejszy o dwa lata od oryginalnego „Obcego”, obecna jest w nim wyśniona podobno przez Scotta piramida, po której błąkają się bohaterowie – co miało być pierwotnym pomysłem na scenariusz pierwszej historii o ksenomorfie. Jak widać, jest to skomplikowany węzeł powiązań, którego rozwikłanie zasługuje z pewnością na osobny artykuł. Dość rzec, że na poziomie scenerii Ridley Scott nie idzie tym razem na siłę. Dalej czerpiąc z H.R. Gigera lepiej dobiera oprawę, uciekając się do niewykorzystanych jeszcze w filmach prac Szwajcara, zamiast recyklingować niezrealizowane pomysły (vide: wciśnięty w „Prometeusza” jak pięść w nos projekt twierdzy Harkonnenów z nieukończonej „Diuny” Jodorovskiego).

Skoro zaczęliśmy od tego, co widać, tym tropem będziemy podążać. Film już od początku mile nawiązuje do klasyki, prezentując – niegdyś oklepane i wyśmiane, dzisiaj nieco utęsknione – pełne ujęcie na podróżujący, dłuższy jeszcze niż większy kosmolot. Wnętrze „Przymierza” oferuje ciekawe akcenty, uzasadniając np. skąd na międzygwiezdnych okrętach korporacji Weylanda (a później Weyland–Yutani) mogły wziąć się zwisające z sufitów stalowe łańcuchy albo co kapsuła hibernacyjna może mieć wspólnego z wysłużonym garniturem tudzież garsonką. Także efekty specjalne pokazujące działanie podzespołów statku i wartość naddana, jak przeznaczone dla widza napisy relacjonujące położenie kolonistów, są nieco bardziej siermiężne w porównaniu do tych z poprzedniego filmu. Świadczy to o nieco głębszych przemyśleniach na temat tego, jak stworzyć obskurny klimat straceńczej podróży i co zadowoli fanów serii. Ci jednak nie będą mogli liczyć na wiele niespodzianek, jeśli tylko rozpoznali już powtarzane i we wcześniejszych produkcjach patenty. Znając bowiem Ridleya Scotta, wystarczy znaleźć w obsadzie pierwszą brunetkę, aby wiedzieć kto z załogi przeżyje. Dość zobaczyć ładownię i serwisujący ją osprzęt, aby domyśleć się, gdzie nastąpi walka. Nie ma nawet co liczyć, że członkowie grupy zwiadu pofatygują się po hełmy, choć wyrozumiale niech będzie tu odnotowane, że znowu mamy do czynienia z wyrobnikami za korporacyjne pieniądze, z dostępem do broni automatycznej, a nie z naukowcami podającymi się za najświetniejszą ziemską elitę intelektualną. Powie ktoś, że misja kolonizacyjna na Origae-6 nie mogła rekrutować przecież byle kogo, ale znowuż – czekające nas niewątpliwie kolejne kryzysy gospodarcze (i oświatowe) mogły uzasadnić zdanie się Weyland Corp na powierzenie kontroli nad lotem androidowi i Matce (której obecność to kolejny miły ukłon w stronę „starej przyszłości”).

Na wspomnienie syntetyka pojawia się też potwierdzenie, że i tu reżyser sięgnął po zapoczątkowane w „Prometeuszu” rozważania odnoszące się do początków ludzkości i pozostawianej przez nią neuroelektronicznej schedy. Przy czym trzyma się tu raczej ateistycznej koncepcji Arthura C. Clarka, wysuwanej choćby w tezach „Końca dzieciństwa”, niż przesyconych duchowością dociekań Teilharda de Chardina (które na polu futurologii rozwijał np. Dan Simmons w „Upadku Hyperiona”). Zdaje się więc, że w przeważającej liczbie fantastycznych wizji ludzie są jak Klingoni – lubują się w zabijaniu swoich bogów, choćby były to tylko mordy symboliczne, wyrażone w nihilizmie autorów. Ludzkie potomstwo zaś pozostaje równie krwiożercze i tak to się ciągnie, „szewc zabija szewca”, oszczędzając scenarzystom mnóstwa filozoficznych problemów. Niewątpliwie obraca się to w niekłamaną zaletę „Przymierza”, gdyż film nie brnie dzięki temu w newage’owe bajdurzenie, jak miał ku temu skłonności jego nieudany poprzednik, a skupia się na iście starotestamentowym (albo po prostu – antycznym) konflikcie, w którym decydująca okazuje się próba sił i chytra przemoc.

Nieznający jeszcze filmu czytelnik może nie dać temu wiary, ale położenie nacisku na akcję nadaje tej osobliwej rozprawie dużo elegantszy ton. Argumenty rozbrzmiewają tutaj w działaniach postaci, a nie w mętnych psychologicznych niuansach czy zawiłościach religijno-etycznych. Tezy są proste jak upadek, spostrzeżenia ostre jak kieł, dowody tnące jak nóż, a wynikające z nich wnioski pokraczne jak anatomia tytułowej istoty. W końcu celem tej historii jest opowieść sama w sobie, a nie odkrycie nieskalanej Prawdy, która lśniłaby jak słońce na czołach mędrców starożytnych. W ten sposób „Przymierze” oddala się na krok od filozofii, a staje bliżej mitu, malując tematy z prastarych reliefów na tle burzy jonowej. Nadrzędną rolę pełni tu narracja o spaczonym demiurgu, Szatanie tworzącym własny wszechświat przedrzeźniając nieobecnego Stwórcę. Przejście tym tropem wzbija chmurę pyłu znad apokryfów Starego Testamentu, ale nie tylko. Można by zgadywać, że Scott czerpie nawet z „Silmarillionu”, pamiętając, że skoro u Tolkiena świat powstał z muzyki, także i u niego diabeł może zagrać na fujarce. Sekwencja, w której cytowany jest „Ozymandiasz” Shelleya, ukazana z rozmachem dziesiątek „Ben-Hurów”, powoduje dylatację oczu niemal odczuwalną fizycznie. A nie wszystko to jeszcze, bo intertekstualny smakosz znajdzie tu rękę Berena i cień Jokasty, z wybranej konwencji niewynikające może organicznie, ale explicite wypisane pośród mnożących się motywów i emanacji. Niejeden kulturoznawca albo neoplatonik, byle nie stronił od science-fiction, chętnie wsadziłby kij w takie mrowisko. Najciekawszym jednak jawi się, że spoiwem łączącym tę menażerię jest w sumie jeden bohater, tak samo wredny w świetle filmowych wydarzeń, jak i na poziomie meta-narracyjnym, bo kradnący tragizm Edypa, podłość Glaurunga, czar Lucyfera i dumę Kaina. Niełatwo osądzić bez wgłębiania się w zdradliwe szczegóły, czy cechy te zostały udźwignięte na poziomie aktorskim, czy zadowalają po prostu w warstwie scenariusza, lecz wystąpienie wobec nich gorzkiej mieszanki nienawiści z fascynacją można tutaj stwierdzić.

W stosunku do kogo zaś, o tym widz będzie musiał upewnić się sam lub sięgnąć do mniej oględnej polemiki Dobrego i Niebrzydkiego. Próbując bowiem przekonać o wartości filmu, nie można powiedzieć za dużo. Dodatkowy problem „Przymierza” wynika z faktu, że najistotniejszy zwrot w fabule następuje już w drugim akcie, a dalszy jej bieg śledzi się odhaczając zgadywane przez świadomego kinomana wydarzenia. Można za to powiedzieć, że Scottowi udało się wprowadzić i utrzymać napięcie, napędzić pikawki adrenaliną i nie obrazić przy tym niczyjej inteligencji. Sensacyjna strona produkcji się sprawdza. „Przyzwyczajenie mówiło, że potworów już nie ma, ale one naprawdę istnieją”, parafrazując słowa pewnej dziewczynki. Panika wybucha jak ogień i wypala się z hukiem, mroczne lokacje hipnotyzują, zdroworozsądkowe decyzje zawodzą. A przy tym nie ma przekombinowań wizualnych, najefektowniejsze potyczki można z powodzeniem uzasadnić rozrywką, która nie zaburza złowieszczego nastroju dreszczowca. Przenoszenie akcji pomiędzy planetą a statkiem kosmicznym zdało swój egzamin, tworząc swoistą hybrydę „Decydującego starcia” i „Ósmego pasażera Nostromo”. Niech w tym miejscu ironicznie wybrzmi konstatacja, że sam reżyser stworzył mutację kilku znanych tworów. Zaplanowaną, skuteczną, dopasowaną do środowiska, jakim są oczekiwania współczesnego odbiorcy. Jak dobrze skrojone buty.

25 maja 2017

Komentarze

26 V 2017 09:43:18

Widzę, że obejrzeliśmy dwa zupełnie różne filmy noszące ten sam tytuł.... Dziękuję za interesujący punkt widzenia, nie przekonałeś mnie jednak.

26 V 2017 12:07:14

Nic na siłę ;) Wiele recenzji zarzuca Scottowi wtórność, brak nowatorstwa. Ja spojrzałem na to przez pryzmat postmodernizmu i uznałem za zaletę. Te punkty widzenia można jednak łatwo odwracać, jak kto woli.

26 V 2017 12:23:01

2/10 to za dużo dla tego czegoś, z kina wyszliśmy ze znajomymi zniesmaczenie tym co nam zaserwowano.

26 V 2017 13:25:15

Bardzo podziwiam Przemku za dużą wiedzę filmowo literacką i jeszcze większą chęć szukania tak szerokich koneksji - recenzja o wiele lepsza od samego filmu. Jako fan uniwersum Aliena od 1979 ze zgrozą przyjąłem to, co zaserwował Ridley w Prometeuszu. Covenant dosłownie mnie dobił. Piszesz "dopasowana do oczekiwań współczesnego odbiorcy" i to może być niestety racja. Wracam do starych filmów :(

27 V 2017 17:54:34

Smaczków jest w filmie więcej. Niestety są przykryte warstwą nielogiczności i słabych pomysłów
UWAGA MNÓSTWO SPOILERÓW
Najpierw moja ulubiona mitologia germańska:
TYR W mitologii skandynawskiej bóg Tyr poświęca rękę, żeby spętać potwornego wilka Fenrira. Poświęcenie pozwala odsunąć w czasie Zmierzch Bogów. Oczywiście Tyrem jest Walter. Walter to imię germańskie i jak sprawdziłem w otchłaniach Internetu oznacza panowanie.
LOKI to David. Na początku Loki był pomocnikiem bogów, potem stał się ich wrogiem. Spłodził tez potwory: wilka Fenrira i węża Midgardsorma, które zniszczą świat stworzony przez bogów.
WEYLAND w saskiej mitologii, skandynawski Wolund, to genialny kowal, twórca wielu magicznych przedmiotów, odpowiednik greckiego Dedala.
ORAM (dowódca statku „Przymierze”) nosi starogermańskie imię. Cóż ono znaczy podpowiadają Internety: http://www.surnamedb.com/Surname/Oram
This unusual and interesting name is of Old Norse origin, and is mainly found recorded in the north of England, in particular the areas of the heaviest settlement of Scandinavian invaders. The modern surname derives from the Old Norse personal name "Ormr", in Old Danish and Old Swedish "Orm", which was originally a nickname meaning "snake, serpent" or "dragon"

BTW warto przypomnieć, że fabuła dwóch pierwszych części cyklu ma wiele wspólnego („Alien” i „Aliens”) z fabułą BEOWULFA (tyle że tam Beowulf jest kobietą).
Na to że nie wyssałem tych powiązań z palca, wskazują sami twórcy filmu każąc nam słuchać Wagnera (a przy okazji sugerują, że David jest futurystycznym nazistą).

Teraz Biblia:
KRÓL DAWID Dalsze tropy podsuwa wielki posąg Dawida. David tak jak biblijny Dawid zabija olbrzyma (a właściwie wielu olbrzymów). Ponadto zabija Waltera, żeby „posiąść” Daniels, tak jak król Dawid skazał na śmierć Uriasza, by posiąść Batszebę. Może w następnym obcym David się nawróci?
PROROK DANIEL Prorok Daniel zostaje wrzucony do jaskini lwów, ale dzięki opiece Boga, wychodzi z tej przygody żywy. Ponadto prorok Daniel zabija smoka, którego czcili Babilończycy. Robi to faszerując potwora trującą mieszanką, jak Skuba smoka wawelskiego. No i już wiemy dlaczego Daniels nazywa się Daniels, tylko dlaczego nie podrzuciła xenomorfowi barana wypchanego siarką?

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Dramat w trzynastu aktach
Sebastian Chosiński

18 VIII 2019

Przed tygodniem za sprawą filmu Renata Dawletjarowa mogliśmy spojrzeć na konflikt ukraińsko-rosyjski w Donbasie oczyma Rosjan. Dzisiaj dzięki nowemu dziełu Siergieja Łoźnicy zmieniamy optykę. „Donbas” (już bez żadnych podtytułów) to składający się z trzynastu scen obraz ogarniętej wojną wschodniej Ukrainy, której mieszkańcy – na przekór losowi – próbują żyć normalnie w absolutnie nienormalnej sytuacji.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Marzenia nie do spełnienia
Sebastian Chosiński

14 VIII 2019

Wasilij Szukszyn jak mało który z twórców radzieckich potrafił wejść w skórę zwykłego człowieka, często przetrąconego przez los i pozbawionego perspektyw, ale nie tracącego nadziei na poprawę swej marnej egzystencji. O tym właśnie chciał opowiedzieć w jednym ze swoich kolejnych filmów – „Wezwij mnie w świetlistą dal”. Zanim jednak doszło do jego realizacji, aktor i reżyser zmarł. Projekt doprowadzili do końca jego przyjaciele – Stanisław Liubszyn i Gierman Ławrow.

więcej »

Szalone lata 60.
Piotr Nyga

12 VIII 2019

O tym, że Quentin Tarantino kocha kino i potrafi brawurowo łamać reguły gatunkowe, wiemy nie od dziś. Wystarczy przytoczyć jego wzorowany na b-klasowych filmach sensacyjnych z epoki VHS nakręcony wspólnie z Robertem Rodriguezem dyptyk „Grindhouse”, inspirowany azjatyckim kinem akcji „Kill Bill” czy antywestern „Django”. Po lekkiej zadyszce, której owocem stała się kręcona niemalże na autopilocie „Nienawistna ósemka”, jeden z największych reżyserów wszech czasów powraca. I to w jakim stylu!

więcej »