Dialogów także nie uświadczymy w nadmiarze, ale czy w „Ósmym Pasażerze Nostromo” komuś to przeszkadzało? Rzadkie kwestie aktorów są na dobrym poziomie i każdy znajdzie coś do swojej książeczki „złotych myśli”, choćby „You obviously do not know who you are fu**in’ with!” Blade’a ;-] Brawa należą się za wprowadzenie tego dziwnego, słowiańsko brzmiącego języka – daje to jakąś świadomość że (o zgrozo!) wampiry nie powstały w wielkim Hollywood (mit wywodzi się z Rumunii).

Kolejnym punktem niech będą bohaterowie. Konrad Wągrowski pisze, że trudno jest identyfikować się z kimkolwiek. Zgadzam się, ale od czego wyobraźnia? ;-] Każdy „młody człowiek” (jakże poprawne politycznie jest to sformułowanie) chciałby być szybki jak Blade, silny jak Lighthammer i mieszać kataną jak Snowman – ot, kiedyś wszyscy byli Rambo, więc dlaczego dziś nie mają być wampirami? To przecież takie urocze. Kreacje postaci są wyborne, a cały „Bloodpack” (z małym wyjątkiem Verlaine) został stworzony genialnie. Trzeba przyznać – w każdym z nas siedzi małe dziecko i na widok takiej bandy klaszcze w rączki. Lighthammer – wielki, silny, z diablo szpanerskim tatuażem na połowie twarzy. Guillermo del Toro twierdzi, że postać ma przedstawiać coś na kształt gladiatora i trzeba przyznać że efekt jest wymierny (pomaga tu szczególnie sugestywny młot). Snowman – samuraj, który nie otwiera ust przez cały film. Podczas gdy wszyscy (wyłączając Lighthammera) biegają obwieszeni żelazem różnego kalibru, on używa swoich zabawek: katany i wakizashi. Trzeba dodać, że z nie gorszym skutkiem. Donnie Yen, który go zagrał, jest uczniem samego Jeta Li i ma na koncie ponad dwadzieścia filmów (Hong-Kong i okolice). Verlaine – postać raczej nijaka – typowy zapychacz miejsca, mający na celu zamknąć usta zwolennikom równouprawnienia. Aktorka ani ładna, ani brzydka, ani utalentowana. Chupa – facet z najdziwniejszą fryzurą w filmie i chyba najwredniejszym charakterem. Sceny z jego udziałem można skwitować- „nic tak nie cieszy, jak seria z pepeszy”. Priest – tego pana można polubić od razu (chyba że ktoś nie lubi angielskiego akcentu). Wygląda jak stary fan „The Who” i to właśnie od niego wychodzi mój ulubiony cytat z filmu (wyobrazić sobie angielski akcent): „Look at them – half of these bastards are not even Purebloods. I tell you what – why don’t we just fu**in’ kill everyone? Just to make sure…”. Rheinhardt – typowy cwaniak, ale w każdym filmie musi ktoś taki być. Zgaszony kilka razy przez Blade’a (scena ich pierwszego spotkania jest jedną z najzabawniejszych w filmie). Dodam że z całego „Bloodpacka” tylko on ginie z reki „Bladego”. Nyssa – cudownie zagrana, przez równie cudowną Leonor Varela. Świetna charakteryzacja i kostiumy sprawiają, że sceny z jej udziałem przywodzą na myśl „Cell” z Jennifer Lopez. Zresztą – proszę zwrócić uwagę na jej uśmiech w scenie, kiedy Blade wchodzi na salę „House of Pain"… upiorne.

Postaci takich jak Blade, czy Whistler przedstawiać nie trzeba, więc przechodzimy do realizacji. „The Matrix” ustalił już pewne standardy w kinie akcji, a że stał się filmem kultowym, nie pozostaje nic innego jak czerpać. W „Blade 2” również pełno jest pięćdziesięciometrowych skoków, zwolnień pracy kamery, czy też sztuczki zwanej „bullet time” (widok lecącego pocisku). Esencja „akcji” pozostają jednak walki „tradycyjne”, czyli tak zwane „mordobicia”. Nie trzeba być koneserem kina aby docenić urok jatki 50 vs 1, przy dźwiękach muzyki Crystal Method i trzasku łamanych kości i paralizatorów elektrycznym – poezja ;-] Skoro już jesteśmy przy muzyce, to soundtrack z tego filmu jest tak zwanym „must have” dla wielbicieli dziwnych duetów. Mamy tu takie featuringi jak Cypress Hill & Roni Size, Fatboy Slim & Eve, Bubba Sparxxx & Crystal Method, czy po prostu wspaniałe „Tao of the Machine” The Roots & BT. Tak ciekawej ścieżki dźwiękowej nie słyszałem od czasu OST do „Spawna”, gdzie zresztą zamysł był podobny, tyle że artystów hip-hopowych zastąpili muzycy grający „ciężkie brzmienia” (niezapomniane „Long, hard road out of hell” Mansona i Sneaker Pimps). Jak na razie prawie same plusy, a minusów nie widać. Niestety tak być nie mogło. Po co kreować świetną grupę postaci (Bloodpack), skoro ma się ją zamiar wykończyć i to w sposób co najmniej śmieszny (podobne pytanie chętnie zadałbym A. Sapkowskiemu)? Po co tworzyć dobry wątek romantyczny, skoro kończy się tragicznie? Dlaczego w świat „nowoczesnych” wampirów wplątany jest facet „jakby_nie_z_tej_bajki” (mowa o Damoskinosie). Dlaczego odwołano się do banalnego pomysłu z grzebaniem w DNA? Takich pytań można zadać dużo więcej, tyle że nie ma większego sensu, bo kto odpowie?

Czas na podsumowanie. Film uważam za najlepszą rzecz jaka przytrafiła się kinu akcji w ostatnich kilku latach. Z „Blade’a” jako horroru nic nie wyszło, ale nie zapominajmy że to film oparty na komiksie (Marvel), a ten z kolei „horrorowaty” nie był. Poza tym i tak jest dużo lepszy od większości filmów tego typu. Dobre kreacje postaci, nieźle poprowadzona linia romansu, akcja z najwyższej półki, świetne udźwiękowienie i ładne efekty specjalne – to główne cechy „Blade 2: Bloodhunt”. Film mogę polecić ze szczerym sercem ludziom którzy kochają dobre, niebanalne kino akcji (wyłączając osoby mdlejące na widok krwi i otwartych złamań).