Mocnymi stronami filmów Marvela są sympatyczne postaci (lub też niesympatyczne, jak Loki, ale w każdym razie przykuwające uwagę), dynamiczna fabuła oraz zręcznie dawkowany humor. „Czarna Pantera” ma to wszystko, a dodatkowo jest prześliczną wizualną bombonierką. Od czasu kosmicznych mgławic w drugiej części „Thora” nic mnie tak nie zachwyciło. Zespół odpowiedzialny za „dizajn” przeszedł sam siebie. Czy są to stroje wakandyjskich wojowniczek, czy szaty plemiennych wodzów, czy wreszcie suknie Okoye i Nakii w epizodzie koreańskim – wszystko jest przepiękne. Przy czym twórcy zaczynają wreszcie rozumieć (pierwszym zwiastunem był strój bojowy walkirii w „Ragnaroku”), że ruszanie do walki w pancernym bikini i na wysokich obcasach to techniczny absurd. No, a w nakryciu głowy królowej-matki (jak podają źródła okołofilmowe, do jego stworzenia użyto drukarki 3D) zakochałam się już w momencie pierwszego obejrzenia zwiastuna. Stolica Wakandy też robi wrażenie; żałuję tylko tego, że nie pokazywano jej dłużej i z bliska, bo parę migawek uliczki handlowej to jak polizanie cukierka przez papierek. Urzekły mnie szczególnie drapacze chmur z elementami tradycyjnej afrykańskiej architektury: tu dachy przypominające strzechy okrągłych chat, tam wystające końce belek wyraźnie inspirowane słynnym glinianym meczetem z Mali – tyle w każdym razie daje się zauważyć w kinie, gdzie nie można zrobić stopklatki. Malownicze są też „samoloty” podobne do ważek oraz królewski statek o kształcie zbliżonym do plemiennej maski.