Pierwszy sezon „American Crime Story”, opowiadający o procesie O.J. Simpsona, był znakomity (choć wskazane jest późniejsze uzupełnienie sobie wiedzy poprzez obejrzenie wybitnego oscarowego serialu dokumentalnego „O.J. Made in America”) nawet dla osób, którym (jak mi) wydawało się, że o sprawie Simpsona wiedzą wszystko. Świetny scenariusz, przystępne podanie nawet bardzo złożonych kwestii (jak wielowymiarowy wpływ „taśm Fuhrmana” na proces) i kapitalny dobór większości aktorów. Duże było więc wyzwanie przed sezonem drugim „American Crime Story”, ale… udało się. „Zabójstwo Versace” to jednak zupełnie inny klimat. Nie ma, z oczywistych względów, dramatu sądowego, ale nie znajdziemy tu też w gruncie rzeczy kryminału. Twórcy wychodzą od faktu, że nigdy nie udało się poznać prawdziwych motywów zabójcy – Andrew Cunanana – i po prostu zostawiają widzom interpretację. Serial, w konwencji kolejnych retrospekcji, odsłania przeszłość Cunanana – poprzez cztery wcześniejsze zabójstwa, aż po historie z młodości, dzieciństwa i (niedopowiedzianą) chorą relację z ojcem – i w oparciu o te fakty umożliwia widzowi budowanie swych teorii. Nieco słabiej wypada tu prowadzony równolegle wątek samego Versacego, jego relacji z siostrą i swym partnerem Antonio D′Amico – nie da się ukryć, że prawdziwym bohaterem serii jest Cunanan. W sumie udaje się opowiedzieć historię, która jest przejmująca na kilku poziomach – bo i prawie każda z ofiar Cunanana otrzymuje swój mocny, dopracowany wątek, i wobec samego Cunanana – przynajmniej w dziecięcej wersji – może pojawić się coś w rodzaju współczucia. A mało znany Darren Criss (zapewne popularny wśród fanów „Glee”) ładnie oscyluje miedzy postacią ujmującego inteligentnego młodzieńca i tracącego kontrolę psychopaty. W sumie znów bardzo dobra robota. W kolejnym sezonie „American Crime Story” zobaczymy huragan Katrina, a potem dowiemy się o mniej znanych aspektach sprawy Clinton-Lewinski. Już nie mogę się doczekać.