Przecieki z planu „Hana Solo” budziły obawy, zapowiadając pierwszą wielką gwiezdnowojenną wtopę Disneya, niepokoił również młody odtwórca roli tytułowego bohatera. Dobra wiadomość jest taka, że wcale nie jest tak źle. Ale nie jest też jakoś specjalnie dobrze.
Konrad Wągrowski
Solo, ale w drużynie
[Ron Howard „Han Solo: Gwiezdne wojny – historie” - recenzja]
Przecieki z planu „Hana Solo” budziły obawy, zapowiadając pierwszą wielką gwiezdnowojenną wtopę Disneya, niepokoił również młody odtwórca roli tytułowego bohatera. Dobra wiadomość jest taka, że wcale nie jest tak źle. Ale nie jest też jakoś specjalnie dobrze.
Ron Howard
‹Han Solo: Gwiezdne wojny – historie›
EKSTRAKT: | 60% |
---|
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  |
---|
Zaloguj, aby ocenić |
---|
|
Tytuł | Han Solo: Gwiezdne wojny – historie |
Tytuł oryginalny | Solo: A Star Wars Story |
Dystrybutor | Disney |
Data premiery | 25 maja 2018 |
Reżyseria | Ron Howard |
Zdjęcia | Bradford Young |
Scenariusz | Jon Kasdan, Lawrence Kasdan |
Obsada | Emilia Clarke, Donald Glover, Alden Ehrenreich, Woody Harrelson, Paul Bettany, Thandie Newton, Jon Favreau, Warwick Davis |
Muzyka | John Powell |
Rok produkcji | 2018 |
Kraj produkcji | USA |
Cykl | Gwiezdne wojny, Historie |
Gatunek | akcja, fantasy, przygodowy |
Zobacz w | Kulturowskazie |
Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
Kilka lat temu, po zapowiedziach powstania trzeciej trylogii i serii filmowych spin-offów napisałem artykuł na potrzeby portalu Stopklatka o tym, czego możemy się spodziewać po nowych „Gwiezdnych wojnach”. O zapowiadanym już wówczas filmie o młodości Hana Solo pisałem tak:
Co w ogóle wiemy o Hanie Solo? Niewiele, przynajmniej w oficjalnej historii „Gwiezdnych wojen”. Pochodzi z planety Corelia, niespecjalnie nadaje się na wzór dla młodzieży, jako że w młodości był kieszonkowcem i w ogóle niebieskim ptakiem. Potem się nieco ustatkował, wstępując do Imperialnej Floty. Zanim jednakże założył na stałe twarzowy biały kask, pewne spotkanie zmieniło jego życie. Co ciekawe, nie chodzi o kobietę, ale o dwumetrowego przedstawiciela gatunku Wookie (zwanego pieszczotliwie „chodzącym dywanem”), którego Han ratuje z rąk handlarzy niewolników. Odtąd ta dwójka staje się nierozłączna, raźno wstępując na przemytniczy szlak.
Przygody, przemyt, potyczki z imperium i gangsterami Jabby – można aż przebierać w pomysłach na film. Nie wątpię jednak, że trzy elementy po prostu muszą się w nim znaleźć, ich braku fani nie wybaczą. Po pierwsze – oczywiście zapoznania Chewbaccki i ukazania przyczyn, dla których włochaty pilot ma u Hana Solo dług życia. Po drugie – słynnej rozgrywki karcianej, w której Han Solo wygrał „Sokoła Millenium” od Lando Carlissiana. Po trzecie – choć to już może mniej obowiązkowy element – głośnego „Kessel Run”, w którym Han Solo udowodnił, że jego statek jest najszybszy w galaktyce, pokonując dystans wyścigu w zaledwie 12 parseków. Jako że parsek zasadniczo jest jednostką odległości, a nie czasu, jestem bardzo ciekaw jak scenarzyści się nagimnastykują, by pokazać prawdziwe możliwości „Sokoła” i ukryć dawny błąd George’a Lucasa.
Dziś, gdy film już powstał, można zestawić przewidywania z rzeczywistością. I wiecie co? Całkiem niezły ze mnie prorok.
Nie ma się co pysznić – to nie było zbyt trudne do przewidzenia. Po raz kolejny historia uniwersum narzuciła ścisłe ramy na stworzoną opowieść, co nigdy nie było dla filmu korzystne. W „Hanie Solo” zobaczymy więc nieco łotrzykowskiej młodości Hana na Korelii, nieco służby w siłach Imperium i oczywiście kilka definiujących go kluczowych wydarzeń. Poza tym właściwie pojawiły się tylko dwa odrębne elementy – wątek miłosny i złodziejska misja, wykonywana na zlecenie prominentnego gangstera. To niestety w sumie bardzo niewiele, nie można więc o scenariuszu powiedzieć by był bardzo wyszukany czy skomplikowany. Jakby przypominając sobie, że opowiadanie znanej widzom historii nie jest najlepszym pomysłem na film, końcówka dostarcza kilka ciekawszych wolt i niestandardowych rozwiązań – ale to zdecydowanie za mało, jak na osobny film. Widz nawet zaczyna odnosić wrażenie, że gdy zaczęło się robić ciekawiej, film nagle się skończył.
Poza tym mamy – wbrew obawom – z w miarę przyzwoitą filmową robotą, która jednak nie dostarcza ani jednego elementu, który mógłby wejść do gwiezdnowojennego kanonu. Tempo filmu jest przyzwoite, ale monotonne, niby za kamerą mamy bardzo doświadczonego reżysera (Ron Howard), ale nie różnicuje od specjalnie klimatu scen akcji i refleksyjnych. W pogoni za rozrywką film gubi szansę na zatrzymanie się na chwilę i pogłębienie postaci bohaterów. W efekcie żadna z nich nie budzi większych emocji, i naprawdę trudno przejąć się śmiercią niektórych z kluczowych postaci.
Muzyka Johna Powella, raczej odmienna od typowej dla sagi, również nie pomaga – mam wręcz wrażenie, że przyczynia się do odczuwania opowieści jako nieco zbyt monotonnej. Strona wizualna ma swój szczytowy moment podczas napadu na pociąg, ale ta – niezła – scena nie jest jakąś wielką wizualną rewolucją, a reszta scenerii (choć nie zabrakło tu Lucasowskiej wizji starej, zużytej Galaktyki) czerpie mocno z różnych madmaksowo-postapokaliptycznych klimatów, sprawiając wrażenie pewnej wtórności. A przecież każdy z ostatnich filmów – „Przebudzenie Mocy”, „Łotr 1” i „Ostatni Jedi” potrafił wprowadzić elementy zachwycające wizualnie.
Przejdźmy do bohaterów. Alden Ehrenreich stara się jak może, próbuje oddać urok Harrisona Forda, starannie kopiuje wiele jego zachowań, widać wyraźnie, że zależy mu nie na kreacji swej postaci, ale na jak najlepszym wpisaniu się w oczekiwania fanów. Co z tego, skoro nie ma naturalnej charyzmy Forda, aktora wszak niewybitnego, ale lubianego przez kamerę i potrafiącego genialnie wygrać zawiadiacko-melancholijne sprzeczności swej własnej natury. Ehrenreich, próbując to kopiować, w niektórych scenach wypada sztucznie. I znów – nie ma tu żadnej katastrofy (na którą zapowiadało się po pierwszym zwiastunie), ale też nie ma zachwytów. Da się Ehrenreich jako Solo zaakceptować, ale zawsze będzie poczucie, że to tylko imitacja oryginału. (Poza tym aktor ten jest o dziewięć centymentrów niższy od Harrisona Forda i, wierzcie mi, w filmie to widać).
A reszta postaci? Mimo tytułu, mimo podkreślenia, skąd wzięło się nazwisko Hana, misja w filmie jest przedsięwzięciem drużynowym, trzeba się więc tej drużynie przyjrzeć. Woody Harrelson gra bohatera w swoim stylu – dojrzałego, zgorzkniałego, zmęczonego życiem, kierującego się swym kodeksem – i jest to kreacja w pełni satysfakcjonująca. Błyszczy Donald Glover w roli Lando Carlissiana, nie tylko nawiązując do roli Billy’ego Dee Williamsa, ale tworząc własnego, autonomicznego bohatera (ale z pewnością miał w tym od Ehrenreicha więcej swobody). Broni się Paul Bettany, ale już – co zaskakujące – Emilia Clarke jako Qi’ra, mając największe pole do popisu, otrzymując postać złożoną, nieoczywistą i nie skrępowaną ramami uniwersum, mając szansę na najlepszą femme fatale cyklu, koncertowo tę szansę marnuje, ograniczając swą rolę do ładnego wyglądu i smutnych uśmiechów.
Żadna z powyższych wad nie dyskwalifikuje filmu jak takiego, każda ściąga go tylko w obszary przeciętności. Czy więc warto było sięgać po historię kultowej, ulubionej przez fanów postaci, by nakręcić dzieło co najwyżej średnie? Końcówka jawnie zapowiada sequel – on, wbrew pozorom mógłby być dużo lepszy, wszak właśnie w finale dzieje się najwięcej i najciekawiej (a Han strzela pierwszy). Co więcej – można swobodnie operować fabułą, nie szukając jak by tu można wkręcić grę w Sabaka i Kessel Run. Aby jednak się zdecydować na taki sequel, trzeba pewnie bardziej pozytywnego odbioru części pierwszej – a z tym może być jednak trudno.
