Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 września 2023
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

American Film Festival 2018 (2)
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W drugim spojrzeniu na tegoroczny 9. American Film Festival przeczytacie o westernowo-komediowej „Damulce”. fikcyjnej muzycznej biografii „Her Smell” i intelektualnym kiczu „To właśnie życie”

Jarosław Robak

American Film Festival 2018 (2)
[ - recenzja]

W drugim spojrzeniu na tegoroczny 9. American Film Festival przeczytacie o westernowo-komediowej „Damulce”. fikcyjnej muzycznej biografii „Her Smell” i intelektualnym kiczu „To właśnie życie”
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Damulka
(2018, reż. David Zellner, Nathan Zellner)
Jarosław Robak [70%]
Western braci Davida i Nathana Zellnerów to przykład żartobliwego podejścia do ogranych tropów, idealnie oddający współczesny Zeitgeist. Nie żadna epicka, posępna rewizja mitów Dzikiego Zachodu, ale błyskotliwa komedia z feministycznym serduszkiem: Robert Pattinson gra tu Samuela, zakochanego młodzieńca, który, zaopatrzony w wisiorek z podobizną ukochanej, pierścionek, gitarę, miniaturowego konia i wynajętego pastora „w pewnym sensie”, wyrusza na wyprawę mającą na celu odbicie dziewczyny z rąk bandytów i możliwie najrychlejszy ożenek. O tym, że bohater niezupełnie wpisuje się w galerie legend westernu w rodzaju Johna Wayne’a czy Gary’ego Coopera, dowiadujemy się bardzo szybko: whisky szkodzi mu na żołądek, trubadurze talenty okazują się dyskusyjne, a zdrowy rozsądek zostaje przesłonięty przez uczucia i idealizację wybranki serca. Jeszcze dziwaczniej robi się w chwili, gdy poznajemy ukochaną bohatera, Penelope (świetna jak zwykle Mia Wasikowska). Imię dziewczyny – oczywiście nieprzypadkowe – sugerowałoby, że tytułowa damulka będzie wiernie czekać na odsiecz i mężczyznę, który wyratuje ją z opresji. Ale komedia Zellnerów nie byłaby tak dobra, gdyby i tu nie następował zwrot akcji (którego zdradzać nie wypada: dość powiedzieć, że wynoszona na piedestał przez Samuela bohaterka okazuje się pragmatyczką o niewyparzonym języku). Zellnerowie pokpiwają sobie w „Damulce” z romantycznych, zaprawionych testosteronem fantazji o dzielnych kowbojach i słabych kobietach; oddają głos „słabej”, „pięknej” płci – pokazując przy tym dobitnie niedorzeczność powyższych epitetów; płci, która nie potrzebuje mężczyzn rzekomo wiedzących lepiej, co dla niej najlepsze.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Her Smell
(2018, reż. Alex Ross Perry)
Jarosław Robak [80%]
O sławie, muzyce i uzależnieniu – ale w zupełnie innym kluczu niż „Narodziny gwiazdy”, nie tylko dlatego, że country i pop zastąpione zostają tu punkiem. „Her Smell”, rozpisane na pięć długich scen kilka lat z życia fikcyjnej wokalistki Becky Something (Elisabeth Moss), to kino bezlitosne i intensywne; tu z każdego kadru bije duchota, a głuche dźwięki dobywające się w tle tylko podkreślają chaos i napięcie. Wreszcie sama bohaterka – wiecznie naćpana, przebywająca w innym świecie, z przerośniętym ego (ale też naiwniacko ulegająca poradom duchowego guru) – jest trudna do zniesienia. Becky wyprowadza z równowagi niemal wszystkich: menedżera, koleżanki z zespołu (znakomite Agyness Deyn i Gayle Rankin), ojca jej dziecka (Dan Stevens), matkę. Sabotuje występy i nagrania, manipuluje, rzuca się innym do gardła. I tylko fani bałwochwalczo skandują jej imię – nie bez kozery jednak reżyser Alex Ross Perry woli zaglądać za kulisy występów. Perry’emu udało się sfilmować kobietę na krawędzi – oglądając „Her Smell” trudno przewidzieć, w jakim kierunku potoczy się historia bohaterki; chwilami trudno się nawet nad tym zastanawiać. Pierwsze sceny są tak sugestywne, niemal nie do wytrzymania, że chciałoby się wyjść z kina i zaczerpnąć powietrza. A jednak szybko uświadamiamy sobie, że jeśli ktoś przechodzi tu największe katusze to właśnie Becky. Umiejętność oddania przez twórców filmu subiektywnego doświadczenia uzależnienia i depresji niesamowicie procentuje w ostatnich dwóch segmentach, gdy napięcie spada tylko pozornie, a fabuła zbliża się nieco do opowieści o comebacku upadłej artystki (ba, bohaterka śpiewa tu nawet balladę Bryana Adamsa!): tyle że gdy wszystko powoli zdaje się układać, jeden fałszywy krok dzieli od upadku w przepaść.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
To właśnie życie
(2018, reż. Dan Fogelman)
Jarosław Robak [20%]
Film Dana Fogelmana bardzo stara się przekonać widza, że z tragedii może z czasem urodzić się coś dobrego i pięknego (a gdybyśmy nie załapali przesłania, nieprzesadnie subtelnie wkłada je w finałowy monolog jednej z postaci). Sypie więc reżyser tragediami mniejszymi i większymi – ktoś wpada pod autobus, ktoś ma depresję, ktoś popełnia samobójstwo, ktoś opuszcza rodzinę, a jeszcze ktoś inny dostaje raka – by w ostatnim akcie spleść wszystkie wątki i pokazać, że życie jest jednak cudem. Puenta nie musiałaby być tu kiczem, gdyby nie telenowelowa finezja, z jaką Fogelman prowadzi film. Niestety, kolejne udręki zsyłane na bohaterów są coraz bardziej absurdalne – gdyby to był film Larsa von Triera, można by przynajmniej chichotać widząc, jak reżyser bezczelnie podpuszcza publiczność. Tyle że u Fogelmana wszystko jest na serio, także finałowe połączenie losów nowojorczyków oraz Hiszpanów z Andaluzji, splot zbiegów okoliczności z gatunku takich, który nawet Alejandro Gonzalez Inarritu mógłby uznać za naciągany i urągający inteligencji widza. Już początek filmu, gdy w kilka minut, jak rękawiczki zmieniani są główni bohaterowie i narrator filmu (przez chwilę jest nim sam Samuel L. Jackson) zapala lampki ostrzegawcze, a kolejne scenariuszowe ekscesy tylko potwierdzają pierwsze wrażenie: „To właśnie życie” okazuje się manipulatorskim kuriozum i intelektualnym kiczem, które przed zupełną katastrofą ratują tylko aktorzy: zwłaszcza Olivia Wilde i Oscar Isaac są tu wspaniali, ale szkoda ich talentów na takie brednie.
koniec
10 listopada 2018

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

East Side Story: Kamp Amersfoort
Sebastian Chosiński

24 IX 2023

Uzbecki dramat wojenny „Sto jeden” Hamidułły Hasanowa to opowieść oparta na faktach. Reżyser przedstawia w niej historię wziętych do niewoli latem 1941 roku jeńców wojennych Armii Czerwonej – byli nimi sami Uzbecy – którzy trafili do znajdującego się na terenie Holandii Kamp Amersfoort. Komendant obozu Walter Heinrich otrzymał zadanie przygotowania ich do swoiście pojętej misji specjalnej.

więcej »

Fundacja: Sez. 1. odc. 9. Pionki na szachownicy przeznaczenia vel psychohistorii
Marcin Mroziuk

22 IX 2023

Chociaż z dużym zainteresowaniem obserwujemy, jak konflikt na Terminusie osiąga punkt kulminacyjny, to niestety w jego finałowej scenie otrzymujemy – niemal dosłownie – deus ex machina. Nic dziwnego, że na tym tle zdecydowanie lepiej wypada wątek rozgrywki między Świtem i Zmierzchem, która także wkracza w decydująca fazę.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Gdy ofiarą pada gliniarz…
Sebastian Chosiński

20 IX 2023

W trzy lata po tym jak przeniósł na ekran powieść szwedzkiego prozaika Pera Wahlöö „Morderstwo na 31 piętrze”, estoński reżyser Peeter Urbla zabrał się za ekranizację kolejnego skandynawskiego kryminału. Tym razem padło na dzieło Karla Arnego Bloma, które w wersji filmowej otrzymało tytuł „Błędne koło”.

więcej »

Polecamy

Peregrynacje wyssane z palca

Z filmu wyjęte:

Peregrynacje wyssane z palca
— Jarosław Loretz

Podróże międzygwiezdne de luxe
— Jarosław Loretz

E.T. wersja hard
— Jarosław Loretz

Ogrodowy nielot
— Jarosław Loretz

Mumii podejście drugie
— Jarosław Loretz

Mumia z gwiazd
— Jarosław Loretz

Pracownik idealny
— Jarosław Loretz

Niech się mury… drzewią?
— Jarosław Loretz

Interpol muzealny
— Jarosław Loretz

Gdy w domu brakło kombinerek
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Krótko o filmach: To właśnie życie
— Jarosław Robak

Z tego cyklu

American Film Festival 2018 (4)
— Adam Lewandowski

American Film Festival 2018 (3)
— Jarosław Robak, Konrad Wągrowski

Tegoż twórcy

O Dannym Collinsie to piosenka
— Karolina Ćwiek-Rogalska

Tegoż autora

Krótko o filmach: To właśnie życie
— Jarosław Robak

Oscary 2019: Esensja przyznaje Oscary
— Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Żmije
— Jarosław Robak

American Film Festiwal 2018 (1)
— Jarosław Robak, Kamil Witek

Krótko o filmach: Tomb Raider
— Jarosław Robak

Pretty in Pink
— Jarosław Robak

Oscary 2018: Ranking filmów oscarowych
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Oscary 2018: Esensja przyznaje Oscary
— Piotr Dobry, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Oscary 2018: Najlepsze filmy
— Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski, Kamil Witek

Szycie wewnętrzne
— Jarosław Robak

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.