Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 1 czerwca 2023

Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.

Filmy

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Leonid Gajdaj
‹Pies Barbos i niezwykły cross›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pies Barbos i niezwykły cross
Tytuł oryginalny	Пёс Барбос и необычный кросс
Reżyseria	Leonid Gajdaj
Zdjęcia	Konstantin Browin
Scenariusz	Leonid Gajdaj
Obsada	Jurij Nikulin, Gieorgij Wicyn, Jewgienij Morgunow, Gieorgij Milliar
Muzyka	Nikita Bogosłowski
Rok produkcji	1961
Kraj produkcji	ZSRR
Czas trwania	10 minut
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Klasyka kina radzieckiego: Tchórz, Kiep i Bywały – antybohaterowie naszych marzeń
[Leonid Gajdaj „Pies Barbos i niezwykły cross”, Leonid Gajdaj „Bimbrownicy” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Trudno wyobrazić sobie kinematografię radziecką lat 60. XX wieku bez Kiepa, Tchórza i Bywałego, czyli trzech antybohaterów, których miłością dozgonną pokochał niemal cały Związek Radziecki. Na ekrany wprowadził ich w swoich filmach o Szuriku Leonid Gajdaj. Ale w Polsce mało kto wie, że już wcześniej byli oni głównymi postaciami dwóch krótkometrażówek: „Pies Barbos i niezwykły cross” oraz „Bimbrownicy”.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Tchórz, Kiep i Bywały – antybohaterowie naszych marzeń
[Leonid Gajdaj „Pies Barbos i niezwykły cross”, Leonid Gajdaj „Bimbrownicy” - recenzja]

Leonid Gajdaj
‹Pies Barbos i niezwykły cross›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pies Barbos i niezwykły cross
Tytuł oryginalny	Пёс Барбос и необычный кросс
Reżyseria	Leonid Gajdaj
Zdjęcia	Konstantin Browin
Scenariusz	Leonid Gajdaj
Obsada	Jurij Nikulin, Gieorgij Wicyn, Jewgienij Morgunow, Gieorgij Milliar
Muzyka	Nikita Bogosłowski
Rok produkcji	1961
Kraj produkcji	ZSRR
Czas trwania	10 minut
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Leonid Jowicz Gajdaj (1923-1993) to, obok Eldara Riazanowa i Gieorgija Danieliji, najwybitniejszy twórca komedii w Związku Radzieckim. Reżyser, którego filmy w latach 60. i 70. ubiegłego wieku biły rekordy popularności, ale które zarazem bywały masakrowane przez cenzurę. Zdarzało się nawet, że o ich wprowadzeniu na ekrany decydował nie odpowiedzialny za podejmowanie takich decyzji Państwowy Komitet Kinematografii (Goskino), ale sekretarz generalny KPZR Leonid Breżniew, który – jak wielu dyktatorów – zakochany był w kinie (nie tylko ojczystym). Po ukończeniu studiów reżyserskich we Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii (WGIK) Gajdaj związał się z wytwórnią „Mosfilm”; dla niej nakręcił swoje najwybitniejsze obrazy. Karierę zaczął jednak od opartego na opowiadaniach Władimira Korolienki dramatu „Daleka droga” (1956); potem powstała satyryczna komedia „Narzeczony z tamtego świata” (1958), która mogła doprowadzić do wylania Leonida Jowicza z pracy. Dość powiedzieć, że cenzorzy mieli tyle zarzutów, iż ostatecznie skierowany do dystrybucji film trwał o połowę krócej, niż zamierzył to autor. Tym samym zaliczony został do… krótkometrażówek (chociaż według dzisiejszych kryteriów byłoby to dzieło średniometrażowe).

Efekt był taki, że ówczesny dyrektor „Mosfilmu” Iwan Pyriew odsunął Gajdaja na jakiś czas od reżyserowania. Dopiero po dwóch latach Leonid Jowicz dostał szansę rehabilitacji. Nakręcił – na podstawie sztuki Aleksandra Galicza – politycznie w stu procentach poprawny dramat wojenny „Zmartwychwstały po raz trzeci” (1960), o którym później starał się zapomnieć i wymazać go ze swego dorobku. Ale taka była cena – rodzaj pokuty – za możliwość powrotu do zawodu. Nie oznacza to jednak, że twórca stępił swe satyryczne oko i pióro; wręcz przeciwnie, kolejne dwa dzieła okazały się pod tym względem nie mniej ironiczne od zmasakrowanego przez cenzurę „Narzeczonego…”. Co ciekawe, Gajdaj od razu nakręcił je jako krótkometrażówki, zakładając zapewnie, że z takiego filmu nic mu nie każą wycinać. Jednocześnie wprowadził do obiegu nowych bohaterów, którzy na lata podbili serca obywateli Kraju Rad – trzech cwaniaków, nieudaczników, bumelantów i alkoholików, czyli Bywałego, Kiepa i Tchórza. Którym do kompanii dodał psa Barbosa. To imię znaczące, będące zoonimem, pod którym kryje się pies stróżujący.

Leonid Gajdaj
‹Bimbrownicy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Bimbrownicy
Tytuł oryginalny	Самогонщики
Reżyseria	Leonid Gajdaj
Zdjęcia	Konstantin Browin
Scenariusz	Leonid Gajdaj, Konstantin Browin
Obsada	Jurij Nikulin, Gieorgij Wicyn, Jewgienij Morgunow, Władimir Picek
Muzyka	Nikita Bogosłowski
Rok produkcji	1962
Kraj produkcji	ZSRR
Czas trwania	19 minut
Gatunek	komedia
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Obie krótkometrażówki powstały w tym samym 1961 roku. Obie miały premierę w dwóch kinowych almanachach: „Pies Barbos i niezwykły cross” pojawił się w pięcioczęściowym „Całkiem poważnie” (premiera: 18 października 1961), „Bimbrownicy” w składającym się z czterech obrazków „Zbiorze filmów komediowych” (premiera: 8 stycznia 1962). Wymyślając fabułę „Psa Barbosa…”, Gajdaj oparł się na wierszowanym satyrycznym felietonie ukraińskiego pisarza i dziennikarza Stepana Olejnika. Zdjęcia kręcono w okolicach Moskwy – nad rzeką Istrą i we wsi Żewniewo. Po pierwszym montażu okazało się, że film powinien trwać pół godziny, ale wtedy reżyser postanowił zdynamizować akcję, sam pociął materiał i ostatecznie zostało mu… zaledwie dziesięć minut. Ale za to jakie dziesięć minut! Dość powiedzieć, że pokazana na festiwalu w Cannes krótkometrażówka została nominowana do Złotej Palmy w swojej kategorii. A bohaterom, jacy zaistnieli na ekranie, do dzisiaj stawia się w Rosji pomniki (na przykład w Permie i Chabarowsku, ale również w stolicy Armenii Erywaniu).

„Pies Barbos…” to historia trzech kumpli, „niebieskich ptaków”, którzy pewnego dnia wybierają się nad rzekę na ryby. Nie mają ani kart wędkarskich, ani ochoty ślęczeć nad wodą z wędkami w rękach. Wpadli bowiem na znacznie prostszy pomysł wzbogacenia swej diety – mają ze sobą kostkę dynamitu, którą planują ogłuszyć ryby, a potem zebrać je z wody podbierakami. Na przeszkodzie staje im jednak najpierw nadzór wodny, a następnie… pies. Ich własny pies, który na dodatek wprowadza tyle zamieszania, że przez połowę filmu oglądamy paniczną ucieczkę Bywałego, Kiepa i Tchórza przed Barbosem. Pełna gagów i efektów slapstickowa komedia bawi do łez, mimo że nie pada w niej ani jedno słowo. Humor sytuacyjny, mimika twarzy bohaterów, dynamika akcji – są jednak na takim poziomie, że dialogi mogłyby tylko przeszkadzać. Filmik Gajdaja jest prawdziwym majstersztykiem, cackiem tak cennym, jak carskie jaja wyprodukowane przez pracownię złotniczą Petera Carla Fabérge’a. Nie powstydziliby się go nawet najsłynniejsi twórcy niemych komedii – od Charliego Chaplina po Bustera Keatona.

Gajdaj szybko dostrzegł potencjał tkwiący w swoich bohaterach, dlatego dał im kolejną szansę i jeszcze w tym samym roku nakręcił trwających dwa razy dłużej (dziewiętnaście minut) „Bimbrowników”. To nie mniej szalona opowieść, w której Bywały, Kiep i Tchórz dopuszczają się jeszcze groźniejszego przestępstwa – na skalę przemysłową pędzą spirytus. Robią to w domku myśliwskim pośrodku lasu, przekonani, że tam nie zostaną złapani. By nikt niepowołany im nie przeszkodził, umieszczają dodatkowo nieopodal tablicę informującą o zakazie wstępu. Produkując bimber, nie odmawiają sobie także trunku, a że jest bardzo mocny, szybko zaczyna im szumieć w głowach. Ba! moc alkoholu wypróbowują nawet na biednym Barbosie, który – jakże by inaczej – po paru godzinach mści się w specyficzny, ale bolesny sposób na swoich właścicielach. Tym razem – w przeciwieństwie do poprzedniego filmiku – to ludzie rzucają się w pogoń za psem, a jej finał będzie dla wszystkich (i dla bohaterów, i widzów) zaskakujący.

Podobnie jak w „Psie Barbosie…”, także w „Bimbrownikach” nie pojawiają się dialogi; pojawia się za to śpiewana przez Tchórza, Kiepa i Bywałego kapitalna piosenka, do której słowa napisał poeta, prozaik, dramaturg i satyryk żydowskiego pochodzenia (jak i Gajdaj) Władimir Lifszyc. Muzykę do niej skomponował natomiast Nikita Bogosłowski (1913-2004), mający na koncie symfonie, operetki, pieśni… Mogłoby się wydawać, że ktoś taki powinien być brany pod uwagę jako ostatni przy wyborze twórcy ścieżki dźwiękowej do filmu (a w zasadzie obu filmów) o trzech moskiewskich „żulach”. Nic bardziej mylnego! Muzyka Bogosłowskiego to kolejne arcydzieło. Z symfonicznym rozmachem i mnóstwem efektów dźwiękowych idealnie podkreśla ona to, co dzieje się na ekranie. Słowem: w obu krótkometrażówkach fantastycznie zaistniały wszystkie elementy składowe: scenariusz, reżyseria, praca operatora (którym był Konstantin Browin), oprawa muzyczna oraz – no tak, o nich zapomnieć na pewno nie można – odtwórcy głównych ról.

Trzeba przyznać, że Leonid Jowicz aktorów dobrał fenomenalnie. W Bywałego wcielił się Jewgienij Morgunow (1927-1999), który wcześniej rzadko pojawiał się w filmach komediowych; można go było natomiast zobaczyć między innymi we „Wrogich żywiołach” (1953) i „Losie człowieka” (1959). Kiepa zagrał Jurij Nikulin (1921-1997), później znany chociażby z ról w „Andrieju Rublowie” (1966), „Oni walczyli za Ojczyznę” (1975) czy „Dwadzieścia dni bez wojny” (1976). Tchórzowi swej twarzy użyczył zaś Gieorgij Wicyn (1917-2001), bohater „Don Kichota” (1957) i „Hełmu Aleksandra Macedońskiego” (1971). Grane przez nich postaci zdobyły tak wielką popularność, że Gajdaj „wkręcił” je do dwóch kolejnych swoich komedii: „Operacji Y, czyli Przypadków Szurika” z 1965 roku (pojawili się tam w ostatniej nowelce) oraz późniejszej o rok „Kaukaskiej branki, czyli Nowych przygód Szurika”, w której mieli zdecydowanie najwięcej do zagrania. Niestety, w wyniku niesnasek na planie tego obrazu trio się rozpadło. Pozostały po nim filmy, bawiące do dzisiaj.

3 lipca 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Nocą, w drodze nad Bałtyk
Sebastian Chosiński

31 V 2023

Zmarły w styczniu tego roku żydowski prozaik Grigorij Kanowicz był nie tylko autorem nadzwyczaj interesujących powieści o tematyce żydowskiej, ale także cenionym scenarzystą filmowym, którego teksty przenosili na ekran reżyserzy litewscy, łotewscy i estońscy. „Długa podróż nad morze” Algirdasa Araminasa to skromny, ale przejmujący współczesny obraz obyczajowy, w którego centrum pozostaje stara kołchoźnica jadąca na spotkanie z synem.

więcej »

Kulawe konie: Sez. 1. odc. 3. Haki i wtyczki
Marcin Mroziuk

29 V 2023

Oczywiste jest, że służby specjalne często nie grają czysto, ale coraz więcej wskazuje, że tajna operacja, którą zaplanowała Diana Taverner, jest nie tylko nieetyczna, ale także łączy się z nadmiernym ryzykiem, a konsekwencje mogą ponieść wplątani w nią wbrew swej woli agenci z Slough House.

więcej »

East Side Story: Po nitce do (terrorystycznego) kłębka
Sebastian Chosiński

28 V 2023

Mogłoby się wydawać, że czasy, w których powstają bałwochwalcze filmy na temat funkcjonariuszy tajnych służb, już dawno minęły. Nawet w państwach postradzieckich. A jednak nie! Sześć lat temu w Kazachstanie Wiktor Klimow nakręcił obraz z okazji ćwierćwiecza istnienia Komitetu Bezpieczeństwa Narodowego. Osią fabularną tego propagandowego dzieła jest walka z islamistami z organizacji „Żołnierze Kalifatu”.

więcej »