W tym kontekście „Midsommar” wyśmienicie realizuje przyjęte założenie totalnego zwodzenia widza na manowce. Zapowiedziane w zwiastunie nieustanne napięcie i sceny rodem z kina gore to jedynie fałszywe tropy mające wciągnąć nas w głąb snutej przez niego opowieści. W oczekiwaniu na „dzianie się” Aster serwuje obyczajową opowieść o amerykańskiej parze w kryzysie. Christian najchętniej zakończyłby związek, ale nie wie jak się za to zabrać. Dani po stracie bliskich widzi w nim ostatnią deskę ratunku na emocjonalną bliskość. Odejście Christiana to coś, czego mogłaby już psychicznie nie wytrzymać. Razem z grupą znajomych udają się na szwedzkie odludzie, by wziąć udział w tradycyjnych uroczystościach z okazji letniego przesilenia. Kilkudniowe świętowanie wśród hippisowsko-rustykalnej komuny bardzo szybko jednak przestanie być kulturową ciekawostką, a sielankowy nastrój prowincjonalnej idylli okaże się mocnym makijażem dla krwawego kultu. Bohaterowie horroru nie są jednak tymi, którzy właściwie odczytują wszelkie rzucane przed nich ostrzeżenia. Jak choćby przy okazji sceny, kiedy sędziwi członkowie komuny kończą swój żywot skokiem ze skały, by w zgodzie z tradycją zakończyć swój czas na Ziemi. Większość zewnętrznych obserwatorów rytualnego samobójstwa pewnie uciekłaby gdzie pieprz rośnie. Tu jeden z bohaterów początkowy szok usprawiedliwi różnicami kulturowymi, inny pod wpływem owego zdarzenia postanowi pisać o lokalnych tradycjach swoją pracę doktorską. Dla nich bowiem, jak i sporej części widzów, wstrząsające tradycje może i budzą chwilową odrazę, ale też jednocześnie i intrygujące zaciekawienie.

U Astera łamanie takich mniejszych i większych schematów to zresztą chleb powszedni. Co więcej, do swych celnych strzałów korzysta z narzędzi niebudzących oczywistych skojarzeń z horrorowym gatunkiem. Wybornie operuje światłem, kreując świat, gdzie baśń idzie pod rękę z narkotycznym tripem. Jeśli tylko „Midsommar” zostanie zauważony przez nagrodowe gremia za Oceanem, to nadworny operator Astera - Paweł Pogorzelski - może szykować się na najważniejsze branżowe nominacje. W konstrukcji swojego dzieła nie można mu także odmówić precyzji w kierowaniu się nieustannie pod prąd, lecz w owej szarży na świętości gatunku ociera się także mocno o groteskę. Klimatyczny niepokój zbyt odważnie żeni z absurdalną śmiesznością, w stylowych syntezach idąc często o kilka kroków za daleko. Dlatego paradoksalnie częściej niż z emocjami trzymającymi nas na krawędzi fotela, będziemy mieć tu do czynienia z wybuchami śmiechu.

W tym wszystkim trudno wyłuskać największą siłę „Midsommar. W biały dzień”, lecz Aster nie przez przypadek od pierwszych minut swoje spojrzenie kieruje w stronę postaci Dani. Z pozoru połamanej wewnętrznie traumatycznymi przeżyciami i nieustannie na granicy histerii. Trzymającej się kurczowo chłopaka, próbującej uzdrowić ich umierającą relację, przedkładając chorobliwą potrzebę bezpieczeństwa nad własne szczęście. To dla niej święto letniego przesilenia będzie oczyszczającym przebudzeniem, nawet jeśli trzeba będzie okupić je potężnym kosztem. Mimochodem obserwujemy jej niebanalną transformację w źródło największej, choć nieoczywistej grozy. Okrucieństwo bowiem najbardziej przeraża, kiedy przywdzieje szaty niewinności i dzieje się w biały dzień.