Struktura „Wszyscy wiedzą” pod pewnymi względami przypomina kompozycję „Co wiesz o Elly?”. Punktem wyjścia dramatu jest bowiem zniknięcie młodej dziewczyny, w tym przypadku nastoletniej Irene (w tej roli Carla Campra), która razem ze swoją matką Laurą (Penélope Cruz) i młodszym bratem przylatuje z Buenos Aires na ślub ciotki. Dla Laury podróż w rodzinne strony wiąże się z ogromnymi emocjami – nie tylko dlatego, że spotyka dawno nie widzianą najbliższą rodzinę, ale także Paco (Javier Bardem), swego kochanka z lat młodości. Choć od czasu ich miłosnych uniesień, o których wiedziała cała wiejska społeczność, upłynęło już sporo wody w Ebro… choć oboje założyli rodziny… wzajemna sympatia nie wygasła. Wiedząc jednak, jak blisko jest od miłości do nienawiści, po porwaniu Irene – szybko bowiem okazuje się, że jest to uprowadzenie dla okupu – Paco staje się jednym z podejrzanych.

Początkowa sielanka, podkreślana w ciągu pierwszych trzydziestu minut filmu mnóstwem wspaniałych krajobrazów z południa Hiszpanii, ustępuje z czasem miejsca coraz bardziej ponurym konstatacjom. Przypominają o sobie dawne urazy i nieprzerobione problemy; pojawiają się oskarżenia o nieuczciwość i cwaniactwo. Bohaterowie i ich rodziny tak bardzo pogrążają się w „praniu brudów”, że w pewnym momencie na dalszy plan schodzi nawet kwestia tego, co dzieje się z Irene. Asghar Farhadi po raz kolejny – wcześniej robił tak i w „Rozstaniu”, i w „Kliencie” – wykorzystuje wątek kryminalny jako pretekst do dokonania wiwisekcji ludzkiej (w tym konkretnym przypadku małomiasteczkowej) mentalności. Co prowadzi go do mało optymistycznych konstatacji: że w sprzyjających okolicznościach każdy jest w stanie skrzywdzić każdego i że najczęściej w takich sytuacjach cierpią niewinni. Mimo braku oryginalności, to wciąż jest świetne, angażujące emocjonalnie kino, jak najbardziej typowe dla Irańczyka. Ale o tym przecież… wszyscy wiedzą.