W tym samym czasie Oganesian podjął także współpracę z telewizją, realizując – na przestrzeni dekady – kilka seriali: kryminalnych („Żurow”, 2009-2010; „Klim”, 2016; „Nalot”, 2017) i miłosnych („Otwórz, to ja”, 2011; „Królowa urody”, 2015), wreszcie jeden sensacyjny, którego akcja rozgrywała się tuż po zakończeniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej („Sonnentau”, 2012), oraz jeden wojenny, ale umieszczony w realiach końca XX wieku („Miedziane słońce”, 2018). Do tego doszło parę przeznaczonych na „duży ekran” komedii („Maraton”, 2012; „O czym milczą dziewczyny”, 2013; „Prezent z charakterem”, 2014; „Życie przed nami”, 2017) oraz krótkometrażówek, które włączone zostały do kinowych almanachów („Rodak”, 2010; „Mamy”, 2012; „Bez granic”, 2015). Pracowitość i biegłość warsztatowa sprawiła, że Ormianin wyrobił sobie markę w branży i dzisiaj nie ma już większych problemów z pozyskiwaniem środków na swoje kolejne projekty.

Na swoje najnowsze dzieło, sensacyjnego „Bohatera”, uzbierał niebagatelną, jak na warunki rosyjskie, kwotę 250 milionów rubli. Premiera kinowa obrazu odbyła się w końcu września i można podejrzewać, że za czas jakiś nakłady na niego zwrócą się. Choć, gwoli ścisłości, nie mamy do czynienia ani z filmem wybitnym, ani szczególnie ekscytującym. Ot, klasyczne – w stylu bonzowskim – kino akcji, które… wpada jednym okiem, a wylatuje drugim (tak, zdaję sobie sprawę, że to karkołomne porównanie, ale wydało mi się nadzwyczaj trafne). Za scenariusz odpowiada specjalista od superprodukcji Nikołaj Kulikow, który ma na swoim koncie między innymi „Szpiega” (2012), „Legendę z numerem 17” (2013) oraz „Załogę” (2016). Czyli dzieła realizowane z rozmachem i z myślą o szerokiej widowni. Nie inaczej jest z „Bohaterem”, którego akcja częściowo – wzorem Bondów – rozgrywa się poza granicami kraju.

Co ciekawe, zamiast Londynu, Wiednia i Kolonii, na ekranie widzimy miasta łotewskie – Rygę, Siguldę i Jurmałę; poza tym filmowcy zawędrowali na anektowany przed paru laty Krym i pokręcili się po obwodzie kaliningradzkim. Ze zdjęciami uwinięto się dość szybko, w ciągu trzech miesięcy (trwały od kwietnia do czerwca 2018 roku), za to postprodukcja ciągnęła się długo, bo aż rok. Na początek reżyser zabiera widzów do stolicy Anglii. Brytyjskie media ogłaszają, że wkrótce dojdzie do zaskakującego coming outu. Roman Popow, rosyjski szpieg od kilkunastu lat mieszkający na Wyspach Brytyjskich, ma zdradzić światowej opinii kulisy tajnej operacji wywiadu zagranicznego Rosji, jaka została przeprowadzona na przełomie wieków. Jego konferencja prasowa zostaje jednak w dramatycznych okolicznościach przerwana – ktoś odpala granat gazowy, porywa eksagenta, a kilka dni później policja znajduje pod Londynem jego ciało. Sprawców nie ujęto.

W tym samym czasie w Wiedniu prowadzącego sklep z deskami surfingowymi Andrieja Rodina od wiedza brodaty mężczyzna, który… próbuje go zabić. I pewnie zabiłby go, gdyby dosłownie parę sekund wcześniej nie został on ostrzeżony. Jak? Telefonicznie. Przez swojego ojca, pułkownika wywiadu Olega Rodina. Problem w tym, że – przynajmniej oficjalnie – od piętnastu lat spoczywa on w grobie. Uciekłszy z Wiednia, Andriej dostaje się do Kolonii, gdzie odnajduje swą dawną koleżankę Maszę Rachmanową. W odpowiedniej chwili, ponieważ i jej depczą po piętach płatni zabójcy. Na szczęście wspólnymi siłami udaje im się rozprawić z napastnikami i ocalić skórę. Początek intrygujący, prawda? Ale co łączy tych troje – Romana, Andrieja i Maszę? Otóż cała trójka (między innymi, bo było ich więcej) dawno temu została, w ramach programu „Młodość”, wyszkolona przez pułkownika Rodina i przerzucona na Zachód, by stać się integralną częścią obcego sobie społeczeństwa… Reszty można się domyślać.

Teraz jednak ktoś usilnie próbuje ich zabić. Co oznacza, że nastąpił wyciek informacji. Najpodlejsza zdrada! Aby zbadać sprawę u źródeł, Masza i Andriej przedostają się do Rosji (konkretniej do Kaliningradu), gdzie – jak się okazuje – wpadają w samo oko cyklonu. Polują na nich bowiem nie tylko płatni zabójcy, ale także własny wywiad, którym kieruje dawny przyjaciel pułkownika Rodina, teraz już generał Maksim Katajew. Jak to często w takich sytuacjach bywa – kto czytał powieści bądź oglądał ekranizacje Fredericka Forsytha czy Johna le Carrégo, ten doskonale zdaje sobie sprawę, o czym mowa – nie wiadomo komu ufać. Zdradzić mógł każdy, Andriej nie może ufać nawet własnemu ojcu, skoro ten przez kilkanaście lat nie raczył poinformować syna, że żyje. Od strony fabularnej trudno się do czegoś szczególnego przyczepić, może poza… absolutnym brakiem oryginalności. Kulikow powiela doskonale znane z kina zachodniego schematy, przenosząc je na grunt rosyjski.

W efekcie powstała historia, która przynosi krótkotrwałą rozrywkę, ale o której zapomina się już kilkanaście minut po napisach końcowych. I wcale nie ratują sytuacji znani i popularni aktorzy, których na ekranie nie brakuje. W Andrieja Rodina wcielił się bowiem Aleksandr Pietrow („T-34”, serial kinowy i telewizyjny „Gogol”), a w jego ojca – Władimir Maszkow („Pojedynek”, „Miliard”); w piękną Maszę z kolei – Swietłana Chodczenkowa („Wiking”, „Dowłatow”), natomiast w generała Katajewa – Konstantin Ławronienko („Trzęsienie ziemi”, „Ostatni bohater”). Same gwiazdy! A dodajmy do tego jeszcze Szweda Tobiasa Aspelina, znanego z kilkunastu skandynawskich seriali kryminalnych. Cóż, żaden z nich nie wyciąga „Bohatera” ponad przeciętność. Podobnie jak przewidywalna ścieżka dźwiękowa autorstwa duetu Iwan Burliajew i Dmitrij Noskow („Salut 7”, „Przyciąganie”) czy zdjęcia Jurija Korobiejnikowa („Toboł”, „Abigail”), który tym razem został wynajęty do wykonania kosztownej i absorbującej, lecz jednak chałtury.